I
m
Braziliaanse impressies
ifi-ih-ie-
VERLANGT U NAAR DE ZON? HEEFT U GENOEG VAN HET KOUDE WEER?
oooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo
ooooooooooooooooooooooooooooooooocxoooooooooooooooooooooooc
Niet langer getreurd! Koop een
sprankje zomerzon in zakformaat
een bundel onvervalste
INDISCHE HUMOR „je lah-je-kripoet"
De nacht tevoren is onze D.C. 8 uit een slapend Nederland opgestegen. Na korte stops
in Zurich en Lissabon zijn we de onmetelijke plas overgestoken, die "Atlantische Oceaan"
heet. Vliegend op bijna 11000 m hoogte met een snelheid van bij de 1000 km per uur
zijn we de Westkust van Afrika gepasseerd. Ons doel is nu Brazilië.
Na bijna 9 uur in deze stille wereld te zijn voortgesneld, begint de reusachtige KLM-vogel
hoogte te verliezen. Een mij bekend aandoend tropisch landschap glijdt onder ons voorbij.
Uitgestrekte crèmekleurige stranden met smaragdgroen water bevattende lagunes, hier
en daar onderbroken door heuvels of bossen, die tot aan zee reiken... de Oostkust van
ons land van bestemming.
Dan wordt er omgeroepen, dat we over f
enkele minuten zullen landen op Rio's inter
nationaal vliegveld Galcao. Maar als we
door de raampjes naar buiten kijken is de
teleurstelling groot. Een grijzige, ondoor
zichtige mist bedekt de hele stad. Alleen de
Corcovado steekt daarboven uit, de 700m
hoge heuvel, midden in de stad, met op de
top het 33 m hoge Christusbeeld.
Later hoor ik, dat deze smog, alhoewel lich
ter en minder berucht dan b.v. zijn Londen-
se equivalent, een vaak voorkomend ver
schijnsel is. Als ik voet zet op Zuid-Ame
rikaanse bodem overvalt de klamme, broei
erige hitte mij. Natuurlijk was ik na een
strenge Hollandse winter, Indonesië en Nw.-
Guinea ontwend, maar dat het in de tropen
om 10 uur 's ochtends zo warm kon zijn...
Mijn Hollandse collega en reisgenoot, die
de tropen heeft leren kennen in het voor
malige Frans-Indo-China en Afrika is het
wat dat betreft, roerend met mij eens.
De Braziliaanse douane is erg soepel. Druk
gesticulerende kruiers helpen ons aan een
taxi en even later rijden we door de buiten
wijken van deze levendige en rommelige
stad. In ons rudimentair portugees, de taal
van deze vroegere Portugese kolonie, kno
pen wij een gesprek aan met onze "moto-
rista". Maar daar houden wij ijlings mee op
als wij merken hoezeer hij alle aandacht bij
de weg nodig heeft. Want zulk chaotisch
verkeer heb ik zelfs in het Djakarta van de
Djaman Atom nooit meegemaakt. Brazilië
heeft rechts verkeer maar even zo vrolijk
wordt er links en rechts ingehaald. Waar
richtingwijzers in dit verkeer niet zouden
opvallen is de toeter of de claxon het enig
zaligmakend voorwerp, waarvan men zich
bedient als men inhaalt. Dit passeren ge
beurt met snelheden van ik overdrijf niet,
boven de 80 km.! Desondanks gebeuren
er relatief weinig ongelukken. Dit komt door
het ongelooflijke reactievermogen van de
pittige weggebruikers en de grote verdraag
zaamheid voor andermans misdragingen op
de weg. Ze herinneren mij aan hun collega's
in Italië. Men is doodgewoon op alles voor
bereid, dus op zijn qui-vive. Heelhuids be
reiken we ons hotel, gelegen aan één van
de mooiste stranden ter wereld, de Praia
de Copacabana. Als wij even later op het
terras ons te goed doen aan een cerve-
zinha, uitstekend Braziliaans bier, schiet er
een schoenpoetsertje op mij af. Mijn ver
bouwereerdheid op zijn manier uitleggend
ontfermt hij zich al -over de bestofte
buitenlandse schoenen. Al ritmisch smerend
wrijvend en poetsend, daartussendoor klap
pend met zijn "pano" voltooit hij dit deli
cate werk. En ik moet toegeven, dat ze er
nog nooit zo glimmend hebben bijgestaan
als na deze one-man openlucht show van
een Rio's straatschooiertje.
Intussen genieten we van de aanblik, die
Copacabana ons biedt. Kilometers, letterlijk
oogverblindend, wit strand met ontelbare
veelkleurige parasols. Er wordt gevoetbald
en gehandbald.
Alleen zie ik haast niemand in het water,
Men vertelt ons, dat de branding erg sterk
is, en dat de verraderlijke stromingen al
menige argeloze zwemmer heeft meege
sleurd. Langs de hele Boulevard Atlantica
staan hoge uitkijktorens; die zullen er zeker
niet voor niets staan. Wat ons ook direct
opvalt is een grote verscheidenheid in li-
chaamskleuren. Zwart, bruin en blank met
alle nuances daartussen, ligt, zit, loopt en
O
O
10
O
O
O
O
O
O
O
O
O
O
O
O
'>T '\\S;
slechts f 2.95 ■+- f 0.25 portikosten.
Te bestellen door storting op giro 6685
rent door elkaar. Onze Lieve Heer heeft in
dit land de rassen behoorlijk "gekotjokt"
en hoe geslaagd is het resultaat.
ledereen gaat gemoedelijk en ongedwongen
met elkaar om. Ik zie een pikzwart jongetje,
een Pele in de dop, een fantastisch mooi
doelpunt maken, zodat het je niet verbaast,
dat Brazilië in 1958 en 1962 wereldkampi
oen geworden is. Twee hoogblonde makkers
vallen hem juichend om de schouders. En
bij een kraampje drinkt een slank, koffie
kleurig mulattinnetje met haar roodharige
vriend samen uit één groot glas wrange
suco de caju (sap van djamboemonjet). Men
is alleen en voor alles Brasileiro en wat
doet de kleur van iemands huid er dan ver
der toe?
In de paar dagen, die we in deze metro
pool doorbrengen leren we de stad een
beetje kennen. Lopend en rijdend leggen
we tientallen km af. Taxis zijn er te over
en ze zijn naar onze Europese maatstaven
gerekend niet duur. Trouwens voor de bui
tenlander is Rio zeker geen al te dure stad.
Voor je dollars of guldens krijg je een hoop
cruzeiros, de Braziliaanse munteenheid.
Door de al jaren durende inflatie heeft de
cruzeiro een lage valuta-waarde. Nu ik dit
schrijf geeft men je voor 1 amerikaanse
dollar 1800 cruzeiros; ruim een jaar terug
zou je er "slechts" 800 voor gekregen heb
ben.
We hebben nog wat dollars over, dus be
sluiten we de stad grondig te verkennen.
De grootste bezienswaardigheid is de Cris-
to Redentor, het gigantische beeld, dat bo
venop de Corcovado ("de Gebochelde")
staat. Vanaf het terras op deze heuvel heb
ben we een panoramisch uitzicht op deze
uitgestrekte stad met haar vele baaien en
heuvels. Je ziet, dat de stad letterlijk op de
natuur is veroverd. Midden in de stad snij
den brede boulevards door tunnels, uitge
houwen in de granietrotsen. Land wordt op
gespoten zodat de baaien steeds in omvang
afnemen. En waar eens moerassen en la
gunes waren, bevinden zich nu pleinen en
parken. Stedebouwkundig is het misschien
een chaotisch geheel, maar paradoxaal ge
noeg is het toch harmonisch.
Een ander "must" is de Pao de Agucar (het
Suikerbrood), een kale, ietwat in zee uit
stekende rots. Al trillend en krakend be
reiken we, via een decennias oude kabel
baan, het hoogste punt. Ook hiervandaan
hetzelfde grootse uitzicht. Later rijden we
door de belangrijkste straat, de Avenida
de Rio Branco met zijn imposante wolken
krabbers. Hier bruist en gist het zaken
leven en zetelen de grote magnaten van
handel en industrie. We zien lange files
mensen en horen, dat ze met de lift naar
een hogere verdieping moeten. Aan den lij
ve ondervinden we later, dat deze liften
altijd propvol zijn. 's Avonds scharrelen
we wat rond in Cinelandia, een mixture van
Glodok en het Leidse Plein. Met zijn bios
copen, cabarets, theaters en eetgelegenhe-
den. Ik verwen mijzelf op een flinke portie
espetinho's, zoiets als onze saté. Alleen
de boemboe ontbreekt maar het vlees is
heerlijk mals. We maken kennis met de
maté, de Braziliaanse thee, die koud en
zoet gedronken wordt. De smaak van de
Lees verder pag. 19
