8
8
8
8
8
8
8
DE VROUW
Het romantische ieven van Angelica Catalani
(SLOT)
8
HOEDEN SHOW
Na haar huwelijk met Valabrègue, die later
te zijn en alleen talentvol in het verbrassen
trok het echtpaar naar Frankrijk.
Het optreden van Angelica in Parijs werd
een sensatie. Zij had haar verschijning mee;
een "port de reine, manières nobles et ré-
servées". in de loge van Napoleon zat Jo
sephine de Beauharnais zich te verbijten.
Napoleon was dan ook tè opgetogen over
de operazangeres en al spoedig zou blij
ken dat dit niet slechts haar muzikale pres
taties gold. Hij deed haar amoureuze voor
stellen met beloften van vorstelijke hono
raria als prima donna.
In de roman van Satter is deze ontmoeting
melodramatisch getekend. Zij voegde hem
(Napoleon) met "vlammende ogen" toe:
"Ik ben geen amour voor soldaten, die
denken dat men na een overwinning hier
van genieten kan, als van een goede maal
tijd..." Zij begreep echter dat haar weige
ring minder prettige gevolgen zou kunnen
hebben en vluchtte dezelfde avond met een
Franse luitenant uit Parijs.
Valabrègue vond haar houding t.o. van Na
poleon absurd en wilde haar niet helpen.
De tocht te paard is iets uit een verhaal
van Dumas. Wanneer zij de kust in zicht
hebben, worden zij door soldaten ontdekt.
De luitenant verdedigde zich heldhaftig
maar werd gedood. "Te laat stootte Ange
lica zijn moordenaar de dolk in de borst".
Zij wist met een roeiboot te ontkomen en
werd aan boord gehesen van een Engels
schip. Tenslotte kwam de prima donna in
Londen terecht. Ook daar een succesvol
OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO
O
O
O
O
O
O
O
O
O
O
O
O
tong
op de PASAR MALAM tong
geheel verzorgd door
RIA DE KLEYN
Meer bijzonderheden in ons volgend
nummer.
O
O
O
O
O
O
O
OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO
zou blijken een man met weinig ruggegraat
van haar honoraria aan de speeltafels, ver
optreden, dat eindigde met het zingen van
God save the King. Men kon dat "save"
wel letterlijk opvatten; Napoleon had net
de Pruisische legers bij Jena verslagen!
De toenmalige prins van Wales, bekend
vrouwenjager, maakte de zangeres vurig het
hof. De bekende zangeres Billington, gelief
de van de prins, wist de omgeving door alle
mogelijke intriges tegen Catalani op te hit
sen. Op zekere dag werd er luid gejoeld
No Cat(alani) at Covent Garden!". Zij
ondervond wat het was een jaloerse rivale
te hebben; ook de prins was beledigd door
haar weigering een cheque te accepteren,
vergezeld van één van zijn "billets doux".
Tot overmaat van ramp stond Valabrègue
weer plotseling voor haar. Zij accepteerde
hem zonder meer (althans in het boek van
Satter) en hij bemoeide zich onmiddellijk
met haar financiën.
Haar verblijf in Engeland eindigde met een
romantische ervaring. Tijdens een onder
houd met de prins van Wales werd zij
letterlijk uit zijn handen gered door gemas
kerde lieden en naar een landgoed ont
voerd, dat toe bleek te behoren aan de
knappe en invloedrijke Lord Northington. De
ze had ook de "ontvoering" geënsceneerd.
Hij vroeg haar ten huwelijk, maar de zan
geres koos haar carrière.
In 1814 vinden wij Angelica in Parijs terug.
Napoleon is verdreven, Lodewijk XVIII op
de troon van Frankrijk. Angelica werd be
last met de leiding van het Theater Favart
Bij de terugkeer van Napoleon in 1815 week
zij uit naar de Nederlanden.
In de Leydse Courant van 16 juni 1815
kan men een aankondiging vinden over
haar optreden in Amsterdam: "Madame Ca
talani heeft nu haar representaties alhier
onveranderlijk bepaald op Zaterdag de 24-
sten".
Na Napoleon's verbanning naar St. Helena
keerde de zangeres weer naar Frankrijk te
rug.
Na 1817 begon zij te zwerven en tourneé's
te geven. In Duitsland werd zij uitgenodigd
tijdens een hofbal (waar het wemelde van
vorstelijke personen) te zingen.
Czaar Alexander van Rusland was zo enth
ousiast dat hij een struik rozen op het
toneel wierp.
De ijzervreter Blücher die zich ook onder
het illustere gezelschap bevond, vroeg haar
"ein schönes Soldatenlied" te zingen.
Tot woede van de Duitse keizer Wilhelm
("die hen het liefst onmiddellijk had willen
laten fusileren") - danste de Czaar na af
loop van het concert een lustige wals met
de zangeres.
In Rusland werd zij ontvoerd door vorst
twHiiiiiiiBiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiainiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiinHuiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiininiiuiiiiiHiiiniiiu^
1 In het vorige artikel zijn wat slordig- g
heidjes (aan mijzelf te wijten): voor-
vader v.d. Catalani's moet zijn: stam- I
1 vader, "marriage de raison" natuur- j
lijk "mariage". Satter i.p.v. Satter,
en Valabrègue i.p.v. Valabrèque.
minimiminmuimum
Gorbatschoff. Zij scheen echter intussen
bedreven te zijn in het ontvluchten aan aan
randers. Als een furie sloeg zij er met een
zwaar heiligenbeeld op los...
(Satter: "Das war das Gebrüll einer Löwin!
"Den Weg frei! Mörder. Bestialisches, fei-
ges, dreckiges Vieh! Aus dem Weg!!")
Tenslotte hing Gorbatschoff zich (van na
righeid over de mislukte roof) op en vertrok
Angelica met het fregat Moskwa naar vei
liger oorden. De admiraalskajuit was voor
haar speciaal ingericht. Er gebeurde nog
heel wat voor haar leven (en de dikke ro
man) uit was.
In Italië terug had ze een romantische ont
moeting met de veel jongere graaf Cheru-
bini, die om politieke redenen gezocht werd
en zich bij haar schuil hield.
Later zou de Franse auteur Balzac haar
een verhaal vertellen, gebaseerd op haar
eigen levenservaringen, waarin hij haar op
het dwaze van deze verhouding met Che-
rubini wees. Zij zou dan ook op een zekere
dag een grijze haar aan haar kamenier laten
zien met de opmerking "Het verhaal van
Balzac".
In Frankrijk terug ontfermde zij zich over
Jenny Lind, die veel aan haar te danken
had.
Ouder geworden trok Angelica zich terug
op een buitenbezitting bij Florence waar
zij talentvolle meisjes gratis onderricht gaf.
Valabrègue was reeds jaren dood.
Hij had ook zeker niet goed gevonden wat
zij de bankier Rothschild vroeg: haar for
tuin te beheren voor liefdadige doeleinden.
Nog eenmaal in haar geliefd Parijs terug,
werd Angelica een van de eerste slachtof
fers van de cholera-epidemie. (1849).
Wanneer men niet critisch is ingesteld, leest
men dit boek van Satter in één adem uit.
Het is vlot geschreven en de ene belevenis
volgt op de ander.
"Een zalig boek" zei een vriendin van mij.
Ik geloof niet dat deze roman vertaald is,
want dan zouden er ongetwijfeld meerderen
dit zalige, boeiende boek lezen.
(1958, Verlag der Frankfurter Bücher).
Beroemde mensen en namen circuleren,
maar het blijven schimmen. Men kan zich
absoluut geen voorstelling maken van het
wezen van deze "ongemeen interessante
vrouw", Angelica Catalani. In de roman is
zij psychologisch volkomen onaanvaardbaar.
Ook de andere personen, (of het nu Napo
leon of Paganini is), "leven" niet. Het zijn
marionetten. Het boek is een beetje senti
menteel, melodramatisch en huilerig. Ner
gens hoort men de werkelijke stem van
Catalani.
Over deze "primo soprano assoluto" is meer
literatuur bekend, o.a. van L. S. Sievers:
Uber Madame Catalani als Sangerin", G.
Radiciotti: Angelica Catalani "II pianofor
to", L. M. Escudier: "Vie et aventures des
cantatrices célèbres". CC.
14
