Nogmaals: Bij de voorplaat
Pou wel*
Pouwel
Het is de Braziliaanse historicus Gilberto
Freyre geweest die ontdekt heeft waarom
de toenadering van Portugezen en Spanjaar
den tot de tropische vrouw zo natuurlijk
heeft kunnen plaatsvinden, terwijl er tussen
de Noord-Europese volken en de vrouw van
de Tropen altijd een moeillijke toenadering
is geweest, de "interraciale huwelijken" al
tijd min of meer veroordeeld zijn geweest
met o.a. als gevolg dat verreweg de meeste
Indo-Europeanen en Eurasiërs hun afkomst
van moeders zijde niet kennen willen.
Met een blik op "het meisje van de voor
plaat" zou elke nuchtere en eerlijke toe
schouwer niet anders kunnen dan uitroe
pen: "Hoe bestaat het!"
Voor de eerste Portugezen in Z.O. Azië
(en bij de Indianen in Z. Amerika) is de
ontmoeting met de Tropische vrouw echter
doodgewoon een HERkenning geweest ,het
terugvinden van een oude, bekende en ver
eerde geliefde.
Want van het begin der 8ste eeuw tot
het einde der 15de eeuw (bijna 800 jaren,
dus 32 generaties lang), is het Iberische
schiereiland bezet geweest door de Arabi
sche veroveraars. Deze brachten uit Ara-
bië en Perzië niet alleen hun ver ontwikkel
de wetenschappen mee, maar ook hun lief
despoëzie. Europa was in deze eeuwen nog
bar slecht ontwikkeld en de prachtige be
schaving van de Abbasiden moet op de
Iberiërs van die tijden een enorme indruk
gemaakt hebben.
In vergelijking met de toentertijd onge
twijfeld veel ruwer en struiser Noord-Euro-
pese vrouw moet deze het in de conceptie
van de Iberiër van alles wat waarlijk vrouw-
lijk schoon was, gemakkelijk hebben afge
legd tegen het Arabische schoonheids-ide
aal: klein en tenger, olijfbruine huid (niet de
blanke), zwarte ogen (niet de blauwe), het
donkere haar (niet het blonde), de rankheid
van een gazelle, de frêle schoonheid van
de maansikkel
Men moet de gedichten lezen van een
Imr UI Quais, van een Tarafa, een Amr ben
Kuithum, aangegrepen zijn door de uiterst
viriele liefdespoezie van een krijger in de
woestijn voor het andere uiterste: de rag
fijne droom van een ragfijne vrouw, om
besef te krijgen van de diepe indruk die de
Arabische literatuur gemaakt moet hebben
op Portugezen en Spanjaarden.
1NTERCOIFFURE
Ij IDEALE COIFFURES
open 7.30 v.m. tot 6.00 n.m.
Fred. Hendrikl. 160 - tel. 553055
De Arabische literatuur*) kent zelfs een
heel apart genre, met een eigen plaats
naast b.v. de Perzische, de Abbassidische,
de Omayyaadse poezie, en wel de Anda-
lusische, dus de poezie van de Arabieren in
Spanje. Een poezie die wij, afkomstig uit
Indië, het best kunnen aanvoelen, omdat
het de poezie was van "het Verlangen naar
de Verten". Deze poezie wordt ingeleid ge
acht door de eerste Abassidische vorst van
Spanje, Al-Amawi, die o m. dichtte:
O palmboomje bent als ik:
Ook t er van huis en een vreemde
in dit land!
Het is duidelijk dat de Arabische krijgers
in Spanje niet alleen over palmbomen
dichtten, maar ook over en voor hun lief
desideaal in Arabië: hoe mooi de vrouwen
in Spanje (Europa) ook waren, de schoon
ste waren "daar ver in het Oosten Zo
groeiden ook de Portugezen en Spanjaar
den op met een "schoonheidsdroom".
Beoordeel de oude Arabische poezie
vooral niet als de moderne westerse. De
Arabische poezie stond niet als "Kunst met
een grote K" buiten het dagelijkse leven,
maar had een sterke functionele waarde
voor de maatschappelijke en religieuze ori
ëntering. Onze gedichten worden door
kunstcommissies bekroond en beroeren
vaak de burgerij niet. Maar de beste Ara
bische gedichten vonden hun bekroning in
het opgehangen worden in de Heilige
Schrijn van de Kaaba en er wordt in
referentie over gesproken als de "mu-alla-
qat": de Opgehangen Oden. Veel moderne
Europese poezie heet ook terecht "eroti
sche poezie", want méér is het vaak niet.
De liefdesdichten van het oude Arabië wa
ren letterlijk: Verheven.
But Lo and Behold! Toen de eerste Por
tugezen in Azië aankwamen ,daar vonden
zij hun Andalusische dromen levend terug
(zie de voorplaat)! Er was geen schroom,
er was geen afstoting of geringschatting
en zelfs het geloof was voor de uiterst
streng katholieke Portugezen geen beletsel
meer. Huwelijken werden gemakkelijk ge
sloten en zelfs "Indo-zonen" uit aanzienlijke
aristocratische geslachten werden niet ver
stoten, maar erkend. En drager van de
trotse emblemen van hun voorvaderen. Wel
kon, omdat van moeders zijde geen wapen
embleem werd opgebracht, geen volledige
erkenning worden verleend, maar deze
nieuwe zonen van Avond- en Morgenland
wonnen in de komende eeuw een plaats in
de wereldhistorie als "fidalgo's", letterlijk
vertaald: "Zoon van Iemand"...en zelfs een
onbekend Iemand is meer waard dan Nie
mand! "Fidalgo" is de samxtrekking van
"fil d'algo" Zoon van Iemand (R. C.
Boxes: "Fidalgo's of the Far East").
Voor de Noorderlingen uit Europa, zonder
Oosterse poezie opgegroeid, bleef de Azia
tische vrouw een vreemde, een heidin, een
type buiten het schoonheidsideaal.
Het zijn betrekkelijk gesproken maar wei
nig Noord-Europeanen geweest die tóch de
aparte schoonheid van de Indonesische
vrouw konden waarderen. En achter de phy-
sieke schoonheid een geest met andere
waarden, vaak boeiender en rijker dan in
vrouwen van het eigen "type".
Uiteraard waren er massa's huwelijken
met vrouwen uit lagere regionen, maar nu
we lang genoeg in Europa zitten en ook
hier hebben kennis gemaakt met vrouwen
van de lagere standen, weten we ook wel
dat de "kampongmeid" in geen enkel op
zicht lager staat dan de Hollandse "boeren
meid" of het "daghitje" van de stad.
Kom kom, laat eindelijk toch een eind ko
men aan alle raciale vooroordelen!
Zeker waren onze Europese voorvaderen
"ook niet op hun achterhoofd gevallen" en
kozen zij, waar zij zelfs "méér in de kam
pong" hun bruid zochten, "de mooiste van
de allemaalste" uit de kampong Huwelijk
uit berekening (zie de huwelijksadvertenties
in Hollandse dagbladen) is er weinig of
niet geweest in de koloniale tijd. Anders
zou de Indo er sociaal wel beter voor ge
staan hebben...!
En waren de Aziatische meisjes passieve
partner in de huwelijkskeus? Sla weer een
blik in de Aziatische historie. Ontdek haar
sterk mystieke inslag, haar geloof in profe
tieën. Eens profeteerden helderzienden dat
er een groot en onoverwinbaar volk uit het
Westen komen zou, dat vele eeuwen lang
superieur zou zijn Het was de ontegen-
houdbare wil van het Lot. Toen de eerste
"Feringgi" (Franken - in Azië noemde men
donkere Europeanen Franken) voet aan wal
zetten in Azië, was de teerling geworpen.
Hier waren de nieuwe heersers! Wat het
schande deze nieuwe heren te huwen? In
tegendeel toch? Vergeet niet dat de eerste
Portugezen een ontzaglijke indruk maakten
op de millioenenvolken van Azië. Met een
Lees verder volgende pag.
14
