De Draad
In de Japanse literatuur bestaat een verhaal, waarvan ik me de naam niet meer herinner.
Ik noem het dus maar "De draad". Dit verhaal vertelt van een rover en moordenaar die
zijn leven lang gebrand, geroofd en gemoord had zonder geweten of erbarmen. Hij ont
kwam dus niet aan zijn straf in het hiernamaals: de hel. Heel diep in modder en slijm
en stank lag hij tussen andere boosdoeners. Heel, heel hoog was een kleine cirkel van
licht: het gat van de hel waardoor steeds weer nieuwe boosdoeners naar beneden ge
worpen werden. Dat gat was ver buiten ieders bereik. Tot in de eeuwigheid moesten de
zondaren lijden in de poel, die zijzelf maakten.
Nu had deze rover eens in zijn leven iets ongewoons, iets absurds gedaan. Op een dag,
lopend langs een bospad, kruiste een spin zijn weg. Reeds had hij zijn voet automatisch
opgetild om de spin te vermorzelen, toen hij zich bedacht en de spin liet lopen. Een
wonderl Hij, die mannen, vrouwen en kinderen doodsloeg zonder zich een moment te
bedenken en zonder enig berouw, spaarde deze spin? Hij was er misschien zelf verbaasd
over en hij vergat het weer.
Maar toen hij diep onder in de hel lag, zag hij plotseling een spinnedraad uit het gat
van de hel neerdalen. Verbaasd greep hij ernaar. De draad brak niet. Hij trok eraan. De
draad brak niet. Hier was de redding uit de hel! In een woeste vreugde begon hij te
klimmen. En voelde tot zijn schrik en woede dat ook andere misdadigers naar de draad
grepen en zich aan hem vastklampten. Om mede met hem te ontsnappen. Een grote angst
maakte zich van hem meester dat de draad dit ontzaglijke gewicht niet dragen kon en
hij weer terug zou storten in de hel. Vloekend en schreeuwend begon hij de anderen
van zich af te trappen...en op dat moment brak de draad en stortte hij in de hel terug. Een
andere draad daalde nimmer meer in de hel...
Het is een wonderlijk verhaal dat mooier
wordt naarmate je er langer over piekert.
Wonderlijk is bijvoorbeeld dat het object
van een goede daad vaak geen betekenis
of waarde heeft. De spin zou immers een
minuut nadat de rover haar gespaard had,
door een vogel opgepikt kunnen zijn. Wat
is een spin!
Belangrijker is immers dat het Verlangen
om Goed te zijn (zelfs al gebeurt dit in-
tuitief en bij "krankzinnige" uitzondering,
als het maar belangeloos gebeurt), ook al
manifesteert zich dit in de meest onnozele
daad, voldoende kan zijn om iemands ziel
te redden.
Bij dit inzicht (en hoe oud moet je wor
den, hoe zwaar "gemuilpeerd" om dat in
zicht te krijgen!), wint het werk van zoveel
duizenden Tong Tong-lezers op slag enorm
aan waarde. Want waarom doen we het
eigenlijk? En wat "brengt het op"? En tegen
welk een bandjir van verwijten roeien we
in? Nochtans houdt alleen het feit dét we
het doen dit blad overeind tegen alle on
dergangsvoorspellingen in! De draad houdt
...zelfs de gontjèngers!
Twee berichten in de krant van vandaag
troffen mij extra: 1. De erfgenaam van de
Heinz-millioenen (conserven, voedingsmid
delen), onmeetbaar rijk, intelligent, medisch
student met mooie vriendenkring, pleegt
zelfmoord. In zijn afscheidsbrief: "De we
reld heeft toch niets aan me...". 2. In Me
xico stort Dr. Arthur Cook met zijn vlieg
tuig, vrouw en twee dochters, neer. Allen
komen om het leven. Dr. Cook is president
van de Flying Physicians Association, een
groep doktoren die geheel uit vrije wil en
geheel voor eigen rekening, medische hulp
brengt aan geisoleerde arme dorpen in
Mexico. Weken, maanden lang werken ze
in woestijnen voor niets en met de inzet
van hun leven. Voor mensen die vaak "anti-
Gringo" zijn, terwijl ze in dezelfde tijd veilig
thuis tonnen zouden kunnen verdienen.
Zulke mensen zijn gewoonweg absurd in
deze egoistische wereld. Maar ze bestaan!
Als het geweten der mensheid.
De dood komt voor ons allen. Noch goe
de daden, noch alle schatten der wereld
kunnen ons redden. Er is een andere ba
lans: die van de ster in de nacht. Kunnen
wij die maken?
Wonderlijk is ook dat Heinz III zich van
het leven beroofde, dat "waardeloos" was,
terwijl elders Albert Schweitzer stierf na
een honderd procent waardevol leven als
medicus...en zonder opvolger!
Wat je je erg vaak afvraagt: wat maakt
het voor zoveel mensen toch zo erg moei
lijk om "kosteloos goed te zijn"?
In een gesprek met een Indonesisch han
delsman beschouwden wij het grote aantal
handelsgoederen in Indonesië, dat in Euro
pa een goede markt moest maken, en waar
mee zowel de Indonesische als de Euro
pese samenleving gebaat zouden zijn. Het
grote probleem: geen schepen om alles
hierheeen te voeren omdat er geen Euro
pese schepen naar Indonesië varen (omdat
daar niet genoeg of "safe" verdiend wordt)
en het zenden van lege schepen te duur is.
Als je dan denkt aan de beginjaren van de
V.O.C., toen Hollandse schepen Kaapse
steen naar Indonesië voeren, alleen om hun
ruimen te vullen, dan vraag je je ook af:
waarom kon men tóen toch alles zoveel
braniër en doortastender?
Met eigen ogen heb ik gezien hoe het
regelmatig zenden van oude kleren naar de
wezengestichten van de BOS. (Bond van
Oud Steurtjes) veel geluk en zegening
brengt. Stel je eens voor dat het Neder
landse volk inzamelingen hield van dingen
die ze toch niet meer gebruikten (kleren,
keukengerei, boeken en papier, enz. enz.)
en ieder het er voor over zou hebben om
de vrachtkosten van zijn eigen portie ba-
rang naar Indonesië te betalen (wat werke
lijk zoveel niet is), dan zouden een tijd lang
voldoende schepen naar Indonesië kunnen
gaan om vol koopwaar terug te komen.
Als...als...Tjalie is de man van de 'alsen'
(don't tell me!!), want ik moet toch ook
weten dat geen rechtschapen mens het
corrupte Indonesië wil helpen, ja? Dat nie
mand ook vrije tijd (en zin) heeft om zo'n
organisatie op te zetten. Liever wachten
we allemaal op "de gerechte straf voor het
zondige Indonesië"...het is nu eenmaal zo
in de wereld, en daarom blijven verhaaltjes
als "De draad" alleen maar sprookjes...
T.R.
