Indiaan verkeerd Vervolg van pag. 16 lijk te treden, alvorens hun zusters naar behoren aan de man waren gebracht. Het zal U daarom niet verwonderen, dat broers in die dagen zover gingen in hun broeder liefde, dat ze vlijtig meehielpen de uitzet van hun zusters tot stand te brengen. Heel wat oude gebruiken zijn blijven voort leven, hoewel we ons niet meer in hun oor sprong verdiepen. Zo weet U vermoedelijk niet, waarom voor de bruid de oranjebloe sem als de bloem bij uitnemendheid werd beschouwd. Deze boom nl. draagt door al le seizoenen heen bloesems en vruchten en de betekenis zal U dus duidelijk zijn. Ook het strooien van rijst over het bruidspaar heen heeft vanouds de bedoeling gehad, het bruidspaar al het goede en vruchtbare der aarde op hun levenspad mee te geven. In het oude Engeland strooide in kleine plaatsjes de oudste inwoner een schotel bros gebak over het hoofd van de bruid uit, alvorens ze haar nieuwe woning betrad. Vrienden en familieleden stortten zich op het rondgestrooide gebak om er een stukje van te bemachtigen, aangezien dat geluk voorspelde. Oudere, primitieve volkeren strooiden weer rijst uit geheel andere beweegredenen. Men geloofde nl. dat zich rond het bruidspaar boze geesten verzamelden, die het geluk van/de jongelieden wilden vernietigen. Om deze geesten nu gunstig te stemmen, strooi de men rijst voor hen. In het oude Rusland, waar men ook de geesten vreesde, werden bij de huwelijksplechtigheid alle ramen, deuren en schoorstenen zorgvuldig afge sloten om hun het binnenkomen te belet ten. In Celebes daarentegen was de rijst uit sluitend bedoeld om de bruidegom te bin den aan zijn bruid. Men meende daar, dat de ziel van de bruidegom, tenzij ze werd omgekocht, zou wegvliegen van zijn bruid om nooit weer te keren. De rijst diende om zijn wispelturige ziel te weerhouden op de vlucht te gaan. Veel oude gebruiken zijn gebleven bij onze moderne huwelijksinzegeningen, ofschoon de oorsprong in vergetelheid is geraakt. Veel is ook verdwenen. Wat wel bleef is in heel veel gevallen het bijgeloof, hoewel we er nu met een grapje aan voorbijgaan. Zo bestaat er een engels rijmpje, dat ver taald, ongeveer als volgt luidt: Trouwen op maandag brengt rijkdom, dinsdag gezondheid, woensdag is de beste van allen donderdag brengt noodlot en vrijdag verlies Maar zaterdag laat U alles ontvallen. Een rijmpje waar we, met de druk bezette stadhuizen in ons land, maar beter geen rekening mee kunnen houden. Een dubbele trouwdag brengt ongeluk voor één van de paartjes. Draag nooit Uw bruidsjapon vóór de trouw dag, het zal U in Uw leven slecht vergaan. De trouwring verliezen voorspelt ongeluk. Een bruid die gelukkig wil worden moet de eerste schrede over de drempel van de kerk zetten met haar rechtervoet. Nooit mag een ander dan de bruid zelf het eerst de bruidstaart aansnijden. Trouw in juni, het zal U goed gaan. De bruid moet altijd iets blauws dragen. En dan speelt ook het weer een grote rol Degenen, die "Anak Kompenie" hebben gelezen, weten zich te herinneren hoe de kleine Djemini in tangsi Soeloeng haar ou ders hielp met allerlei klusjes voor het dag verblijf. Oók, dat ze evengoed tijd vrijmaak te voor haar spelletjes. Tot haar meest ge liefkoosde genoegens behoorde o.a. een bezoek aan de "gambar hidoep" oftewel bioscoop, die vlak bij tangsi Soeloeng moet hebben gestaan. Ik meen me te herinneren dat die "Sientjes" heette. Vooral als aan de reacties van het pu bliek te horen was dat er een spannende film draaide, kon Djemini amper haar onge duld bedwingen om er heen te gaan. Het zweet brak haar bijkans uit alle porieën als de'nontonners van Sientjes gilden en joel den, floten en trappelden, een roffel sloe gen op de zinken wanden van het gebouw tje. Want natuurlijk kwam uitgerekend op dat tijdstip een klant voor haar vaders dag verblijf, die een bestelling deed. Een boen- koes pisang of ketèlla goreng, een half dozijn tjarang mas, dan wel ès setrop of limoen. En Djemini draaide dan voor de bediening op... Onder voorwendsel dat ze het ijs nog moest hakken liep ze naar bui ten, waar de kist met ijs stond. Die liep ze doodgemoedereerd voorbij, om er dan snel vandoor te gaan, richting Sientjes. Het vooruitzicht van de aframmeling die ze na afloop wist te zullen krijgen, kon haar ple zier niet vergallen. De films uit die tijd hadden zoals de ouderen onder ons zich nog weten te herinneren, hetzelfde recept: schietende, vechtende "koboys", "wong ndajak" (Indianen), bandieten die zoetelieve meiskes ontvoerden of belaagden, etc. Mammie Jimmy is haar jeugdliefde voor de film altijd trouw gebleven. Toen ze nog in Amsterdam woonde offerde ze menig middagdutje op voor een bezoek aan de middagvoorstellingen van de theaters. "E- nak moerah", zei ze me, "en ik hoef niet met donker over straat te gaan". Twee jaar geleden is ze geëmigreerd naar het land van Uncle Sam. Ze woont bij mijn jongste broer en diens vrouw, in de staat Connecticut. Schrijven doet ze nog steeds niet, al kan ze wel gedrukte letters lezen. Van tijd tot tijd krijg ik een bandje opge stuurd, waarin mam van alles vertelt. Zo weet ik dat ze op haar kamer een eigen TV-toestel heeft staan met een bereik van een heleboel stations of kanalen. Niet te verwonderen dus dat ze "sampai kenjang nonton film" er toch nooit genoeg van krijgt De vorige maand kreeg ik een stel prent briefkaarten opgezonden, niet lang daarna gevolgd door een bandje met een enthou siast verslag over de trip die mam gemaakt had over Mohawk Trail. Precies zoals de prentbriefkaarten hadden aangetoond. Zoals de naam al zegt, het heeft te maken met op de huwelijksdag. Dit althans volgens oude geschriften. Of we ons daar met ons grillige klimaat al teveel naar richten moe ten? Ik zou het U niet aanraden. Maar, als de zon schijnt op Uw trouwdag, jonge vrou wen, sta dan vroeg op en richt Uw gezicht naar de zon, gelijk de Hindoe-vrouw in vroegere tijden deed. Vast en zeker zal Uw huwelijksboot veilig de zon tegemoet varen. INE WIERDA Indianen. Intussen laten de prenten zien dat van het Indianenpad niets meer over is, want het is getransformeerd in een prach tige, brede auto snelweg. Slingerend door werkelijk schitterend natuurschoon; groots en indrukwekkend. Eén van de prenten laat de afbeelding zien van een grote bronzen Indianenfiguur met wijd uitgespreide armen ten hemel geheven. "Hail to the Sunrise. Proudly facing the East..." staat erbij. In derdaad gaat er een trots, een fierheid uit van het beeld. Ik wed dat mam op die trip weer het kleine meisje Djemini van weleer was, dat volop genoot en haar verbeelding de vrije loop liet. Mam kocht natuurlijk souvenirs; een ditje voor die, een datje voor die... En ze kocht een Indiaanse ketting voor haar oudste kleindochter in Holland. Thuisgekomen, sor teerde ze alle gekochte dingen en liet trots de ketting zien aan mijn broer, die niet meegegaan was, zeggende: "Tjoba, zo pien ter ja, wong ndajak kan zoiets moois ma ken". Si Bert beaamde dat het een mooi sieraad was en bekeek het ding aandachtig. Hij deed echt z'n best om zijn lachen in te houden, maar hij begon met een proestend geluid dat tenslotte ontaardde in een bulde rend gelach. Niet begrijpend staarde mam naar hem, haar mond bereids tot lachen geplooid al snapte ze nul van zijn pret. "Hier staat Lees verder pag. 28 Verrast Uw familie met de wereld- f bekende I SPEKKOEK (van Oma Thio) J Bestel tijdig, anders uitverkocht I Franco in Nederland f 9,50 I J Franco Amerika per zeepost f 13,90 I KOKKIES Rijstwinkels: t Witte de Withstraat 128 Tel. 89438 Slotermeeriaan 125 Tel. 130362 i e AMSTERDAM - West t P.S. Wij verzenden over de gehele I I wereld. t 17

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

Tong Tong | 1965 | | pagina 17