w
OP DE WIP
K
LU
r
I
Nu alle bladen zich vergenoegd uitlaten over de anti-communistische acties in Indonesië
(zij het met een ondertoon van bezorgdheid over de "milde" houding van President Soe-
karno), kunnen wij niet nalaten te denken aan soortgelijke vergenoegdheden die wij in de
afgelopen jaren vaker gehad hebben t.a.v. Indonesië. Afgewisseld met diepe droefheden
(of verontwaardigdheden) als de communisten de overhand hadden.
Het is in feite met deze stemmingen
evenals met de politieke oriënteringen in
Indonesië regelmatig op en af gegaan. We
zitten op de wip en gaan juichend omhoog
tot we bijkans van de wip vliegen, of we
kwakken neer tot onze gebitjes ratelen.
In al deze emoties gaat de bedaarde kijk
vaak geheel verloren.
Niemand vraagt zich af: welke emoties
bewegen het Indonesische volk? En wat
denken de vele andere volken in Azië en
Afrika, die in de afgelopen jaren evenzeer
(tegen wil en dank) op onze pro- en anti
communistische wip gezeten hebben? On
geacht waar het gelijk afwisselend zat, al
tijd hebben deze volken met hun kostbaar
bloed moeten betalen. De vrijheidskreten
van de onafhankelijk geworden volken, van
"Uhuru" af tot "Merdeka" toe, zijn met
bloed bevlekt. Wij zitten in Amerika en
Europa, of in China en Rusland veilig. Voor
"vrijheid en recht" blijven wij geld sturen
en wapens. De vrijheid van Korea werd een
machtsstrijd tussen Amerika en China, uit
gevochten in Korea. De vrijheid van Viet
Nam is net zo'n strijd, en wordt wederom
uitgevochten in Viet Nam. De gretigheid om
India en Pakistan te helpen tegen "buiten
landse agressie" heeft enorme wapenvoor-
raden in beide landen gebracht, waarmee
nu Indiërs en Pakistani om het leven wor
den gebracht. Al deze kleine en grote
machtsconflicten worden vaak uitgevochten
met de hulp van "mercenaries", "adviseurs"
"technici", "vrijwilligers" en "vrijheidsstrij
ders" van zowel het westerse als het com
munistische blok. En wie leest hoe deze
helpers zijn uitgerust met de modernste
wapens, de modernste oorlogstechnieken,
de grootste credietverstrekkingen, met op
de achtergrond rijke beloften van sappige
handelscontracten, en wie daarnaast optelt
wat er verwoest, vermoord en verziekt werd,
kan niet anders dan ontsteld zijn over de
blinde moorddadigheid in dit "wipspel" tus
sen westerse ideologieën, waarin de jonge
naties worden meegesleept. Wij applaudi-
seren en tellen geen verliezen, maar hoe
denkt men in de nieuwe staten? En hoe
denkt men in Indonesië?
Wie zelfs maar een kort bezoek aan In
donesië brengt, maar kans heeft vele ver
trouwelijke gesprekken te hebben, merkt al
gauw dat er twee thema's zijn, die leven
en streven van dit jonge vrije volk het meest
bezighouden.
1. Het nationalisme, d.i. Indonesië vóór
alles, uitgedrukt in twee woorden die het
vaakst uitgesproken worden: kita en sendiri.
De grote angsten van het Westen: wie zal
het winnen: het communistische of het anti
communistische blok? En wie maakt zich
het sterkst door zoveel mogelijk jonge sta
ten aan zijn zijde te krijgen?, interesseert
de Indonesiër niet, al weet hij dat hij niet
ontkomt aan zekere partijdigheden, die
echter altijd (en dat beseft men in de twee
blokken niet voldoende) een grens hebben.
Als China b.v. gemeend heeft een handje
te mogen helpen door de PKI te steunen
met wapens voor een contra-revolte, dan
heeft China nu zijn gevoelig lesje te pak
ken. Net zoals Rusland, Amerika, Engeland,
hun lesje al eerder te pakken kregen. Het
heeft niets te maken met "onbetrouwbaar
de huik naar de wind hangen"; het heeft
niets te maken met "democratisch of com
munistisch gezind zijn", het heeft uitsluitend
en alleen te maken met de consolidering en
preservering van de zojuist verworven on
afhankelijkheid.
Wij in Europa, Amerika, Rusland en Chi
na zien al geen oplossing voor ons ont
zaglijke conflict dan een langzaam maar
onafwendbaar afglijden naar een derde
en vernietigende wereldoorlog. Welke zijde
Indonesië ook kiest, in die wereldoorlog zal
het dus automatisch betrokken worden en
de droom van een eigen en gelukkig vader
land is binnen een eeuw verwoest! Men wil
niet. Dat is logisch, nietwaar? Dus: nooit
naar links, nooit naar rechts, maar "berdiri
di kaki sendiri".
Het Indonesische nationalisme is veel
meer dan een "gelijkgerechtigdheid met an
dere vrije volken", het is de enige conditie
voor zelfbehoud.
De laatste les van de wereldoorlog is
Indonesië niet vergeten: toen het als "weer
loos" lid van het ABCD-blok door Japan
onder de voet gelopen werd. Dat nooit
meer!
2. Het wantrouwen van ELKE macht in
het buitenland. Op het ogenblik roept elke
toeschouwer van de communistische explo
sie in Indonesië geshockeerd uit: "Te erg!
Te erg!" Men vergeet dat in andere acties
van insurgenten in Indonesië ook wapens
werden binnengesmokkeld en wel door wes
terse mogendheden.
In Indonesië zijn talloze gevallen bekend
(en meer vermoed) van buitenlandse in
vloed op "contra-revoluties" met directe
omkoperijen of wonderschone voorspiege
lingen, altijd gemotiveerd met argumenten
van "Vrede en Recht en Humaniteit". Maar
deze argumenten worden b.v. ook in Viet
Nam door beide belligerenten met vuur naar
voren gebracht. Maar het Vietnamese volk
(zowel van Noord- als Zuid Viet Nam) be
taalt de rekening...
"Wacht U dus voor elke vriendschap van
buiten!" is het wachtwoord voor elke Indo
nesiër.
Ach, vooral in een land met grote eco
nomische moeilijkheden en staatkundige
kinderziekten is tweedracht zó gemakkelijk
gezaaid. Men kan b.v. met Menadonezen of
Palembangers praten (ik noem alleen voor
beelden) en zeggen: "Te erg toch dat al
jullie copra-rijkdom (resp. olierijkdom) in
Djakarta wordt opgesoupeerd, terwijl jullie
straatarm blijven! Smijt die regering om en
wij geven jullie enorme handelscontracten
en jou persoonlijk zoveel millioen..." Wie
zwak is, valt, maar met hem valt Indonesië!
Wacht U! Wacht U voor elk zoet gefluit
van elke vogelaar! Bij sommige mensen is
deze achterdocht zo sterk dat men t.a.v.
Lees verder volgende pagina
5
