Como MEXICO no hay dos!
C'
Eigenlijk kennen we Mexico allemaal wel. We weten waar het ligt en we kunnen ons in
een wip een voorstelling maken van wat Mexicaans is: een man die met z'n hoofd op de
knieën zit te slapen tegen een kandelaar-cactus aan, de sombrero diep over de ogen, z'n
ezeltje gelaten wachtend tot zijn baas eindelijk opstaat.
Wie Mexico bezoekt, merkt tot zijn verbazing dat deze voorstelling inderdaad min of
meer juist is. Maar helaas zit juist in dat "min of meer" de onmetelijke werkelijke kennis
van Mexico. En zitten in de tekorten van het beeldje alle misverstanden die ten aanzien
van Mexico bestaan.
Het beeld is eigenlijk alleen maar "ne
gatief" juist voor Mexico, zoals de Volen-
dammer met zijn wijde broek, klompen en
wollen muts negatief juist is voor Holland.
Het is namelijk alleen maar in zoverre juist
omdat het beeld bij geen enkel ander volk
waar te nemen is. Maar je moet in Holland
ver zoeken om de Volendammer te vinden.
En je kan b.v. in Mexico's hoofdstad gene
raties lang wonen zonder ooit de slapende
Mexicaan bij de cactus te vinden!
Verder is de slapende cactus-Mexicaan
een beperkt verschijnsel, maar verder in
deze beperking logisch. Je zal vooral op
het platteland in Mexico alleen maar sla
pende Mexicanen vinden (overdag) als het
zó broei-heet is, dat elk ander mens ter
wereld (ook in zijn eigen land) er een tukje
bij zou doen. Op hete dagen in Holland en
Amerika wemelt het op stranden, balcon-
netjes en zelfs straten van slapende men
sen met de hoed over de ogen.
Overdag slapen als het "moord-heet" is,
is verstandig en logisch. Je bent toch te
loom en te slaperig en te slap om goed
werk te doen. Pik liever een kort dutje en
ga dan weer aan de slag! En als je in Mexi
co rondkijkt, zal je merken dat de Mexi
caan buiten zijn middagdutje een enorm
arbeidzaam en energiek wezen is. En zelfs
veel harder werkt dan menig Europees volk.
De slapende Mexicaan te beschouwen als
een "nationaal verschijnsel" is dus even
onjuist als de Hollandse of Duitse arbei
der tijdens zijn vele koffiepauzes te be
schouwen als een prototype van Europese
arbeidslust.
Buitenlanders maken dus veel te voor
barig de spottende overstap naar "manana"
morgen stel liever uit tot morgen wat
je vandaag doen kunt eigenlijk een luie
d.nder zijn, want dat is de Mexicaan betoel
niet.
Ik heb in feite op diverse reizen door
Mexico geen evidente luiheid aangetroffen
als kenmerk van het volk. En wat je in vele
Europese samenlevingen aantreft: lijntrek
ken, landerig en traag zeulen, verveeld
nietsdoen, is op geen stukken te vergelijken
met wat in Mexico "dolce far niente" is,
n.l. niet de uiterste tegenstelling van "wer-
,ken als een paard", maar het ligt vlakbij
ons Indische "lali-djiwo" "zielsverloren-
heid": het zich bewust vermeien in een
andere status van de geest.
Wie Mexico zien wil, moet tot in het
hart van Mexico doordringen. Dat is logisch.
Men leert geen enkel volk beter kennen als
men alleen maar kort vertoeft in grens-
plaatsjes. Veel bezoekers van de Verenig
de Staten (en ook Amerikanen zelf) "wip
pen graag even over" en brengen dus een
bezoek aan grensplaatsen als Tijuana, Me-
xicali, Nogales, El Paso of Laredo. Die mer
ken daar even weinig van Mexico als sche
pelingen die bij een bezoek van Holland
niet verder komen dan de Zeedijk in Am
sterdam. Want die grensplaatsen wemelen
van de souvenirshops, kroegen, burlesque-
shows en verdachte gelegenheden. Waarom
broeit zulk leven altijd aan de grenzen?
Omdat massa's Amerikanen, die hun staat
en land tijdelijk moe zijn, graag even de
grens over wippen om es wat anders te
zien. En natuurlijk ook om "de blommetjes
buiten te zetten" als men moe is van alle
vormelijkheid en fatsoenen thuis. Om de
zelfde redenen als b.v. sommige Hollanders
naar Antwerpen toe gaan. Of in Frankrijk
niet verder komen dan Pigalle.
Waarom duikt men dan niet verder Mexi
co in? Een blik op de kaart maakt al wat
duidelijk, maar een reis door Mexico, die
letterlijk tot in je botten doordringt, maakt
die duidelijkheid pas goed bewust en on
vergetelijk. Mexico is groot, strekt zich
practisch uit van Amsterdam tot Zuid Italië,
en 2/3 deel ervan, het Noordelijke deel, is
woestijn. Daar is alleen hitte, naaktheid,
cacteeën, rotsgebergten, en heel weinig
mensen. Het levende hart van Mexico ligt
in de buurt van Guadalajara en Mexico-
Ciudad (Mexico City, de hoofdstad). En
een rit van b.v. Nogales naar Guadalajara
duurt 34 uren aan één stuk door hard rijden.
Ter vergelijking: de eendaagse Batavia -
Soerabaja duurt maar 12 uren. En een auto
rit van Amsterdam naar Parijs duurt maar
tien uren. Anderhalve dag rijden door hitte
en stof is nog eens wat anders. De meeste
touristen doen drie dagen over de reis van
de Amerikaanse grens naar Mexico's cen
trum.
Deze drie dagen rijden zijn echter niet
te vergelijken met welke drie dagen rijden
waar ook in Amerika of Europa. Nu is de
Amerikaan wel wat ruimte en grootheid ge
wend. De Ver. Staten zijn veel groter dan
Mexico, maar Amerika is veel rijker: zulke
staten als California, Nw. Mexico, Arizona,
Texas, Nevada lijken in vele opzichten op
Mexico (woestijnen, bergpartijen, cactus-
steppen, enz.), maar zijn verbonden door
prachtige autostrada's en zijn letterlijk be
zaaid met uitstekende hotels en motels en
restauranten. De wegen in Amerika zijn
druk bereden en bij eventuele breakdowns
komt gauw hulp opdagen.
Mexico heeft aanzienlijk minder (al hoeft
er per sé niet geklaagd te worden en vele
plaatsen hebben voortreffelijke hotels), maar
tussen de plaatsen en hotels is veel minder
comfort dan in Amerika. Tenminste: naar
Amerikaanse behoeften, die letterlijk overal
hun ice cream soda's, milkshakes en ham
burgers of steaks kunnen krijgen, maar het
in Mexico "onderweg" vaak moeten doen
met stropen, limonades, tamales en taco's.
Ook spreekt in Mexico opeens geen mens
Lees verder volgende pagina
Het leven in Mexico speelt zich voor een groot deel op straat af en, met de herinnering aan ons
Betawi zou het, zoals op de foto staat, het "Verborgen Paradijs" kunnen zijn voor de Straatslijper.
Waar iedere Seterop-ès-tent een "Avontuur" is.
foto uit: Un Domingo en los renedios.
