Appèl aan Uw saamhorigheidsgevoel
Vervolg van pag. 5
Anderzijds heb je ook deel aan het Euro
pese abstracte denken en daarom zit ook
jij midden in de worsteling van het denken.
Niet voor niets is Ortega Y Gasset je man.
Terecht keer je je tegen het unificerend
en nivellerend denken, tegen het gelijk
heidsprincipe. Van recente datum is het
pleidooi voor de ongelijkheid van Prof. H.
J. van den Berg in "Leven in meervoud".
We verafschuwen de grauwe ongelijkheid
van het communisme, maar beseffen niet dat
we de bonte ongelijkheid die wij ten dele
nog hebben en die we terecht vrijheid noe
men, helemaal niet verdragen en met elke
dag meer om zeep brengen. Hoe stereotyp
is al ons leven, zijn de gezichten. Hoe hou
den we vast aan onze zekerheden, onze
meningen, ónze meningen, onze overtuigin
gen en hoe zijn we er op uit te trachten
die aan anderen aan te bevelen. Zeker, wij
democratische volkeren willen in meerder
heid (nog) niet onze meningen opleggen
aan de ander, maar die democratie lijkt mij
nog maar een dun vernis, waaronder extre
me krachten tot zelfbehoud groeien. Het
extreme krijgt steeds groter aanhang. Wij
verbeelden ons immuun te zijn voor wat het
Duitse volk is overkomen. Pas maar op!
De woedende reacties op jouw denkbeel
den bewijzen hoe zeer de massa vastzit
aan heilige overtuigingen die op niet meer
berusten dan emotioneel geladen vage
voorstellingen omtrent eigen en anderen
denken.
Laten we duidelijk zijn: de drift tot in zijn
greep houden van de "Umwelt" is alge
meen menselijk. Ze leeft in het Oosten zo
goed als in het Westen.
Specifiek Westers en het meest gevaarlijk
is echter de cerebrale wijze waarop. In z.g.
onderontwikkelde landen is ze "kinderlij
ker". Binnen de eigen levensgemeenschap
is ze niet nodig. Dat is het wat jou bekoort,
maar je vergeet dat dit een kwestie van tijd
is.
Wat een stommiteit en huichelarij van de
Europeaan om te verlangen dat Aziatische
en Afrikaanse volkeren en stammen nu in
eens hun vreemde levensgemeenschappen
niet meer als een bedreiging voor het ei
gene zullen ervaren. Wij hebben toevallig
in grotere verbanden leren denken. Voor
ons zijn er "blokken". Terwille van onze
strijd tegen een bedreigend blok moeten
nu die nieuwe landen hun kleine veten op
geven. Alsof het hun niet evenzeer om hun
eigenwaarde en gevoel van zekerheid gaat.
Bovendien verschaffen wij hun de denkme
thode en de technische mogelijkheden om
hun strijd met onze machtsmiddelen te voe
ren.
Tjalie, wees niet verbaasd noch verdrie-
Wat zou U ervan zeggen als de volgende afschuwelijke dingen U zouden overkomen:
U springt uit een brandend huis. Vier rugwervels worden ingedrukt, waardoor een blij
vende verlamming optreedt. In het ziekenhuis moeten vier wervelbogen worden verwijderd.
U hebt brandwonden in Uw gezicht, op rug en armen. Om de drie uren komt een ver
pleegster om U te keren voordat U aan de lakens blijft plakken. Elke dag worden hele
vellen van Uw lichaam gescheurd. Nauwelijks zijn Uw brandwonden genezen of U wordt
geopereerd aan handen en voeten. Dan komt de dag, dat U weer kunt leren lopen en
Uw handen moet leren gebruiken. U leeft nog wel, maar U blijft een lichamelijk wrak en
U kunt niet werken om in Uw onderhoud te voorzien. En Uw blaas zal nooit genezen!
Bent U het met ons eens, dat U leeuwenmoed zult moeten hebben om zoiets te kunnen
dragen?
In het jaar 1962 is dit alles één onzer
abonnées overkomen. Wij zijn er door een
toeval achter gekomen, want klagen doet
"ZIJ" niet. Integendeel! In de brieven waar
in zij Tong Tong aanspoort en succes toe
wenst, en waarin ze om boeken vraagt of
bestellingen plaatst, is van haar leed niets
te bespeuren. Zo nu en dan ontvangen wij
een kennisgeving dat ze naar het zieken
huis moet, en of wij met de adreswijziging
rekening willen houden.
En nu, in het jaar 1965, moet "ZIJ" al
weer het ziekenhuis in, voor de zoveelste
operatie! Genezen kan ze niet, omdat er
een bepaalde methode moet worden toege
past waarmee men tot nu toe alleen in New
York is begonnen en waarmee men reeds
voor 50% succes heeft geboekt. Hoe zou
deze vrouw het moeten betalen? Voorlopig
ontvangt zij van een bepaalde instantie nog
geld, maar het volgend jaar (over twee
maanden dus) is dat afgelopen. Dan moet
zij op de Bijstandswet terugvallen. Ze zal
er net van kunnen leven, maar genezen is
er niet bij!
Zelf - horen wij - maakt zij er een "joke"
van: ik denk dat ik maar één of andere
rijke filmster aanschrijf; misschien kan één
van hen de verblijfkosten in het Mount Si-
naï-hospitaal in New York voor mij betalen.
Het is niet de bedoeling om een aan
doenlijk of pathetisch verhaal op te han
gen! Dit is de naakte waarheid! Er wordt
voor heel wat liefdadigheidsinstellingen in
gezameld en men geeft met milde hand.
Maar wat gaan wij hier doen, Tong Tong
abonnées? Wat denkt U van een ECHT
OUD-INDISCHE ACTIE om een landgenote
te helpen. Wat anderen kunnen, kunnen wij
toch ook: gotong rojong! En denk eens om
de morele steun, die Uw hulp "HAAR" zal
geven. "ZIJ" weet hier nl. niets van tot
zij dit tijdschrift zelf in handen krijgt, in het
ziekenhuis in Bennekom. Is het niet een
pracht van een "geestelijke opkikker?"
Doe mee, spring ons bij in deze hulp
actie. Stort Uw bijdrage op giro 6685, t.n.v.
N V. Tong Tong, onder vermelding Mount
Sinaï fonds". Natuurlijk houden wij U op de
hoogte. En mocht deze actie slagen, dan
vertellen wij U meer en volgt een nadere
kennismaking met "HAAR", voor wie dit
een complete verrassing zal worden.
REDACTIE
tig dat je zo weinig gehoor vindt. Heel- of
halfbloed Europees: we zijn doordrenkt van
zekerheidsdenken, van beschaafde zelfhand
having.
Je kunt echter van de aanvaarding der on
gelijkheid niet op jouw beurt een abstrac
tie maken. Dat is de fout van het Spaanse
denken. Maak er een filosofie van en met
een is het een middel tot zelfhandhaving
van een bevoorrechte groep. Dat is de re
den waarom ook mensen die wél een hart
hebben je niet kunnen begrijpen. Ongelijk
heid is altijd een middel tot machtsmis
bruik en zelfbevoordeling geweest. Onge
lijkheid kun je niet van bovenaf opleggen,
noch haar als ieerstelling propageren. Ze
moet van onderaf als levenshouding, als
bescheidenheid en tevredenheid, als afwe
zigheid van de drang naar steeds meer en
steeds hoger bestaan. Dat is precies wat
jij signaleert als vorstelijk goed, maar de
doorsnee Europees (en thans ook Europees-
geschoolde niet-Europeaan) man kan alleen
lezen in leerstellingen. Je polemisch schrij
ven wekt mede de indruk dat je een sy
steem beschrijft, een denkwereld die bijv.
in Indonesië zou bestaan. Daarmee klop
pen dan de "feiten" niet. Als je een Soe-
karno een filosofie zou toeschrijven die op
een verdraagzaam aanvaarden van verschil
lende ideologieën berust, dan betwijfel ik of
de president daarmee meer dan een hersen
schim najaagt; die bijzonder dienstig is
voor zijn positie. Zulk een verdraagzaam
denken is er niet. Denken in abstracto is
in zich onverdraagzaam. Soekarno heeft
geen tegenstellingen kunnen overbruggen.
Of hij het ooit gewild heeft of dat hij te
vreden was met de uiterlijke schijn, daar
over zal de historie wellicht later oordelen.
De massa vereert hem omdat ze nóg niet
bezeten is van onze Europese gelijkheids-
waan, omdat ze nóg tevreden is met weinig
materieel bezit en in Boeng Karno het sym
bool ziet van de eigenwaarde die ze eeu
wenlang gemist heeft. Daarom is ze geluk
kig. De intelligentia staan er anders tegen
over! Ze zijn al kritisch. Onze invloed?
Daarom heeft het weinig zin om volk tegen
over volk, ras tegenover ras, cultuur te
genover cultuur te zetten. Dat zijn allemaal
abstracties.
Vruchtbaarder lijkt me Teilhard de Char-
din's beweging van de geest. Die kunnen
we in allerlei stadia en in velerlei vormen
overal tegelijk zien. Als we haar bezien als
gaande vanuit de beide polen: zelfhandha
ving en zelfverloochening van primitieve
en gescheiden realisering tot bewuste en
geïntegreerde zelfrealisering, dan kunnen
cultuurverschijnselen als illustraties van be
paalde momenten dienen. De integratie zal
dan de verinnerlijking zijn, de vrijmaking
van de stoffelijke gebondenheid. Ze heet
Liefde.
Tjalie, jij kunt je één voelen met Pa Kro-
mo met Jansen en met Christus, ik wil het
maar kom niet meer los van behaaglijk
heden die de vuilnisman, de dessaman en
dus Christus ontoegankelijk voor me ma
ken. Ik kom niet meer los van het kleine
bourgeoisjongetje, al denk ik er bovenuit.
Eenmaal zal je als schrijver van formaat
erkend worden - wat je overigens niet
deert. Ik wil alleen maar zeggen: poekoel
teroes! TH. v. d. SLOOT
6
