(Vervolg van de brief van JAN BALL, waarvan het eerste ge
deelte werd afgedrukt in de TONG TONG van 15 dec. 1965)
oooooooooooooooooooooooooooc
R
g O
Mijn visie op dit ogenblik is, dat India hele
maal geen Aziatische oplossing zoekt voor
haar problemen. Integendeel, zij zijn vast
besloten om welk onderdeel dan ook van
hun cultureel erfdeel te verloochenen zodra
het blijkt remmend te werken op hun "voor
uitgang". Dit verloochenen doen ze overi
gens op een Aziatische manier, dus op een
subtiele manier. Men maakt er zich niet
druk over, men praat er niet over en men
zwijgt net zolang tot dat iedereen dit be
paalde cultuurdeel geheel vergeten heeft.
Zoals een plant die geen water krijgt, ver
welkt.
Weet je bijvoorbeeld dat gedurende ons
verblijf in India wij niets gemerkt hebben
van de kasten? Dit was wel een vreemde
ervaring daar wij ons al schrap gezet had
den om al die gecompliceerdheden die hier
van het gevolg zijn met succes te bestrijden
Het is verbijsterend te weten, dat dit een
van de meest diepgewortelde tradities was
in India. Het is natuurlijk ondenkbaar dat
het geheel verdwenen zou zijn overal in
India, maar ze zeggen van wel. Eenmaal
zag ik een Harijan (paria) tegen de muur
kruipen toen er een brahmin langs kwam en
een "blanke". Alleen daaruit kon ik de con
clusie trekken, dat deze man een harijan
was. Bij de harijans dus is nog wat onwen
nigheid neem ik aan.
Dit zag ik maar eenmaal en neem ik aan
dat het inderdaad als begrip zo niet ver
dwenen is dan toch wel aan het uitsterven
is.
Natuurlijk kun je met goed recht zeggen,
dat ik nog niet in de "oedik" geweest ben
en dat je dus mijn algemene uitspraken met
een korreltje zout neemt. Ik kan natuurlijk
niet tegenspreken, dat mijn visie na een
tien weken verblijf moeilijk als autoritair kan
worden bestempeld. Laten we het er maar
op houden dat dit een voorlopige opinie
is onderhevig aan veranderingen. Maar een
beetje contact met de oedik heb ik wel.
De chauffeur van de maatschappijauto vindt
mij aardig en vice versa. Toen wij voor het
eerst op het vliegveld van Bombay landden
stond daar Ramjee Patel Khalep tussen on
ze vrienden die ons verwelkomden. Ramjee
schoot naar voren als een middenvoor die
kans ziet een goal te maken. Hij schudde
ons de hand met: My name Ramjee, you
Lowey Ball Sahib, you got big beautifull
sons. Ramjee is 38 jaar oud, breed ge
schouderd met een Engelse snor, levendige
ogen, extrovert, kortom een echte Gujerati
krijgers type. Terwijl wij beziggehouden
werden door onze vrienden met nietszeg
gende hartelijkheden ("we are So happy
to see you") was Ramjee bezig onze 19
stuks bagage te organiseren temidden van
de enorme chaos en voor we het wisten
was alles in de auto's geladen.
Ramjee is de man die mij als een keizer
naar kantoor rijdt elke morgen. Hij is ook
degene op wie ik mijn pas verworven
Hindi loslaat. Wij hebben dus een soort
gesprek, waarbij Ramjee zorgvuldig en
langzaam spreekt, terwijl hij zoveel moge
lijk blijft binnen de grenzen van mijn be
perkte vocabulaire. Als een intelligente le
raar versnelt hij langzaam het tempo en
brengt hij nieuwe woorden. Met dat al zijn
onze gesprekken nogal knullig. Tengevolge
van een grote tragedie, welke Ramjee twee
weken geleden overkwam - hij verloor zijn
oudste 13 jarige zoon - krijgt mijn relatie
met Ramjee wat grotere diepgang. Het komt
nu voor, dat Ramjee monologen houdt om
zijn verdriet aan mij kwijt te raken. Zoveel
mogelijk blijvend binnen de grenzen van
mijn gelimiteerde woordenkennis praat hij
over zijn zoon, zijn vader en over zijn
"land". Hij zegt negeri en hij bedoelt zijn
dorp wat in Hindi negeri is. Hij vertelt, dat
zijn vader "great people are" (Mera pitadji
bera admi hai). Hij betuigt verder dat zijn
vader een "patel" was (loerah) en zijn ne
geri mooi is. Hij blijkt ook wel geld te heb
ben, maar zegt hij "Niemand vraagt mij
hoe gaat het met je geld", maar ze vragen
altijd "Hoe gaat het met je OUDSTE zoon".
Wat moet hij nu antwoorden, zo vraagt hij
zich af. "Mijn zoon is verdronken", wat
voor een antwoord is dat? Zijn zoon was
ook "bera admi". Al zijn geld had hij ge
spaard om zijn zoon "to matriculation" te
brengen en dan naar "college", want zoon
moest western sahib worden. Ik heb land,
vrouw en twee kinderen, twee karbouwen
en geld, maar is dat nu genoeg? Mijn zoon
had western sahib moeten worden en nu
moet ik wachten op mijn 11/2 jaar oude
zoon. Wanneer hij important sahib is ben
ik meer dan 60 jaar oud. "Bahut bura hai"
(zeer slecht).
Wij zien hier weer dezelfde drang; alhoewel
hij veel heeft om hem gelukkig te maken,
werkt hij 12 uren per dag als chauffeur, om
dat zijn zoon western sahib moet worden
Tegelijkertijd helpt hij de oudste zoon van
zijn zuster die weduwe is, financieel, om
hem ook western sahib te maken. Hier is
een nieuwe factor die als een verrassing
komt. De machtige familiebanden in India.
Je kunt ervan geen voorstelling maken hoe
sterk deze banden zijn. Het is een beetje
anders dan de familiebanden, die wij kon
den observeren onder de Chinezen in Indië.
Deze verhouding heeft iets autocratisch bij
de chinezen, zij is bovendien gericht op de
voorouders. In India is het vrijwillig en
vooral gericht op de levenden. Bij ons in In
donesië heb ik het nog nooit zo sterk mee
gemaakt; in een verdunde vorm bestond
het bij ons Indo's. Hier legt men veel geld
neer en besteedt men veel tijd om grote
afstanden af te leggen om ouders, groot
ouders, broers, zusters, neven en nichten
op te zoeken. De industrie hier heeft dan
ook vacantieregelingen en trouw-vacantie-
regelingen, die nergens anders ter wereld
mogelijk zijn of nodig zijn. Een employé, die
gaat trouwen hier, krijgt een maand betaal
de vacantie, onafhankelijk van zijn gewone
vacantie.
Een goede vriendin van ons is Charda
Ramaswami, een brahmin Tamil meisje uit
Madras. Zij studeerde af aan de universiteit
van Hyderabad in de Urdu taal en letter
kunde. Haar man, ook een Brahmin Tamil
studeerde in London en aan het beroemde
MIT in de USA waar hij twee master graden
behaalde. Een in electrical engineering en
een in mechanical engineering. Een bijzon
der begaafd persoon. Wij leerden hen ken
nen in Houston Texas waar zij drie jaren
verbleven om deel te nemen aan het ont
werp voor de fabrieksuitbreiding in Bombay.
Hun eersteling werd geboren in Houston
(made in Texas by Injuns). Deze inleiding
heeft tot doel om aan te tonen, dat zij mo
derne mensen zijn, die zich dus niet al te
Lees verder volgende pagina
g MYSTERIES ROND MAGELHAES g
g In het nieuwe jaar beginnen wij in g
O dit blad met een curieuze verhalen- O
q serie: de geschiedenis van de eerste q
O mens die de wereld omzeilde, de Su- O
O matraan "Enrique". En van zijn mees- O
O ter Fernao de Magelhaes, diens mys- g
O terieuze dood in de Philippijnen en O
g zijn "terugkomst" als legende in de q
g Minahassa of ligt aan elke legende g
O een historische waarheid ten grond- O
O In Minawanua in het district Tonsea 8
g in de Minahassa werd bovenstaande g
O "waruga" (grafsteen) gevonden met O
g alle autochtone attributen maar ook q
O met de afbeelding van een "Blanda", g
g Hij was "radja" en afkomstig uit het o
g Noorden, vanuit de Philipijneng
q Wie was hij? Magelhaes?O
g Tong Tong maakt met plezier een g
O speurtocht in "de schemering tussen o
8 legende en historie" rondom de Reis g
O van de Eerste Mens om de Aarde! O
S O
O r>
lOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOC
9
