Torig Tong's
lichte
muziekconcours
(tweede voorselectie)
Daar was dan als eerste gegadigde voor
een plaatsje in de eindselecties het orkest
"The Hanoly Hawaiians". Een batterij van
instrumenten en versterkers, waar het po
dium haast te klein voor was. Materiaal,
dat nog op de juiste manier werd gebruikt
ookl Een zuivere hawaiian-guitaar en een
lekker ritme; een kleurig geheel van lei's
en bonte blouses; een "Moon of Manakoo-
ra", in het halfduister door twee donkere
schoonheden gedanst. In het kort een tip
top show in klein bestek. Wat jammer, dat
het "Sarina" er zo bekaaid afkwam. Het
is de jury trouwens opgevallen dat over het
algemeen arrangement en voordracht bij het
verplichte thema minder in kwaliteit zijn
dan de nummers van het eigen repertoire.
Is het werkelijk zo moeilijk om er iets van
te maken? Dan ligt hier toch wel een uitge
lezen kans om boven de andere mededin
gers uit te steken! Wie grijpt die kans!
Als zang-soliste trad vervolgens op Me
vrouw M. Scholte-Rodriguez uit Den Haag.
Die haar sporen op haar gebied al lang
schijnt te hebben verdiend, lijkt ons. In
Indië, waar ze op 15-jarige leeftijd een
eerste prijs won op een Hawaiian-concours
en waar ze gezongen heeft voor de micro
foons van NIROM en BRV; in Holland, waar
ze voor verschillende Indische verenigingen
heeft opgetreden. Mevr. Scholte werd be
geleid door een triootje (piano-drum-bas)
van Cosy Corner Street Paraders, dat spe
ciaal voor deze gelegenheid was uitge
nodigd. Trio en zangeres konden elkaar in
het begin niet vinden, maar later ging het
gelukkig vlotter. Solisten, die optreden met
'n orkest dat hen niet kent, lopen natuurlijk
allemaal min of meer het gevaar dat "uit
de pas gelopen" wordt. De jury kan hier
niet anders doen dan met de "onbekend
heids-factor" rekening houden. Hetgeen
dan ook is gebeurd!
Het Trio Ricardo bracht een afwijkend
genre' muziek. Twee guitaren en een piano
in een wervelwind van vlotte liedjes!
Sarina het eerst, "om er maar zo gauw
mogelijk van af te zijn" (heeft wel wat erg
veel weg gehad van het bijten door 'n zure
appel, hetgeen overigens op een muzikale
wijze werd gedaan), daarna iets Italiaans,
iets West-Indisch, en met tenslotte een toe
giftje dat hogelijk werd gewaardeerd. De
zaal, waarin ondertussen wat meer bezoe
kers hadden plaats genomen - en waarin
wij nota bene gezichten zagen van de eer
ste voorselectie, gezichten van musici die
kwamen kijken hoe de anderen het opknap
ten - heeft best van het jolige trio genoten.
Het is jammer dat de tweede solist (zan
ger) de "Bontekoe" bleek te hebben verla
ten, toen hij aan de beurt was. Wij vragen
ons af wat daarvoor de reden kan zijn ge
weest. Zenuwen, die hij toch niet zou kun
nen bedwingen? Angst voor het optreden?
Mogelijk! Waarschijnlijker in ieder geval
dan de bewering - die ons langs een om
weg bereikte - dat het voor hem te laat
zou worden en dat hij bang was geen lift
naar Den Haag meer te kunnen krijgen. Dat
was natuurlijk onzin. Er was vervoer ge
noeg. Bovendien, zaterdag heeft tegen
woordig toch haast iedereen vrij. Wat gaf
het dus als het een beetje laat werd. En
dan: om zonder waarschuwing te vertrek
ken en de organisatie in haar hemdje te
laten staan! Wij zijn bang dat dat op dis
kwalificatie uitdraait!
Gelukkig waren de Cosy Corner Street
Paraders er nog. Jurylid Peter Huysman, te
vens lid van het orkest, had voor de zeker
heid zijn trompet meegenomen (in de hoop
dat Peter Schilperoort van het DSC, zoals
beloofd, met zijn klarinet zou komen opda
gen) en sprong nu bij, zodat de vrijgeko
men tijd werd benut met een stukje "voor
de vuist weg" van een zeer uitbundig kwar
tet. Het zweet liep de heren tappelings
langs de hoofden, de zaal luisterde geboeid
toe, de "Bontekoe" laafde de kelen.
Na het intermezzo van de Paraders, be
sloten "The Flops" de avond. Met een op
treden dat beslist niet zo'n flop was als
de naam van het orkest zou doen vermoe
den! De muziek was wat te hard, zodat
veel van de zang verloren ging, maar ge
lukkig hebben wij de woorden van de zelf
gecomponeerde protest-song nog kunnen
opvangen. Wij zijn het met de heren in
grote trekken eens: liever vijf dagen vrij
en twee dagen werken dan omgekeerd.
Vooralsnog zijn wij echter nog niet zo ver!
Lees verder voig. pag., kolom 3
Waarom hebben de Tonggèrèts weer verstek laten gaan bij de tweede voorselectie?
Het weer was nu toch geen excuus! Een mals regentje, dat wel, maar overigens een
temperatuur zó zacht dat je duidelijk de lente voelde naderen, een beetie bedeesd mis
schien, maar toch ook onafwendbaar, beslist. Trouwens, in de tuin van het kantoor van
Tong Tong steken de crocussen hun bladeren boven de grond en ook waar de bollen in
november vorig jaar werden gepoot zie je het eerste groen. Bij de volgende selectm
in de "Bontekoe", wanneer de lente in een nog verder stadium van ontwikkeling is,
verwachten wij nu zéker alle Tonggèrèts. Staar je niet blind op de orkesten, die het al
tot een zekere roem hebben gebracht. Er is zoveel fris en nieuws te beluisteren onder
de nieuwe lichting!
V.l.n.r.:
The Hanoly Hawaiians
The Flops
Trio Ricardo
Mw. Scholte - Rodriguez
20
