MA, MEM EN MOM
VOOR DE VROUW
j KOKKIES Rijstwinkels: j
In mijn lievelingshouding achteroverge
leund, mijn armen achterom de bankleuning,
kon ik haar ongemerkt nauwkeurig gade
slaan: Dini, het enige Hollandse meisje in
de vijfde klas dat naast me zat. Waarom ik
naast haar zat?
"Dan Is het voor eens en voor al afge
lopen met afkijken en voorzeggen", had
mijnheer gezegd.
Dini was ontegenzeggelijk het pienterste
kind uit de klas, maar niemand had daar
enig voordeel bij, want als een koppig
Friezinnetje bleef ze koppig bij haar prin
cipes: niet voorzeggen, niet laten afkijken.
"Ze verbeeldt zich teveel omdat haar Pa
leraar is op de HBS," zeiden de anderen.
Dini had een griezelig witte huid, een
kaarsrecht neusje met een wipje op het
eind, dat altijd vol zweet pareltjes zat. Haar
haar was onbegrijpelijk kriting, ze had een
poppemondje met dunne lippen en de groot
ste blauwe ogen die ik ooit van mijn leven
gezien had.
"Zijn jouw ogen wel écht?" vroeg ik eens
onnozel.
"Zijn jouw vlechten niet echt soms, jij
bent stapelgek", zei Dini kort en meteen
trok ze zo hard aan de vlecht die het dichtst
bij was, dat ik het uitgilde.
Op een keer lazen we het leeslesje over
Om met Dikkertje-Dap te spreken: ik kan mooie
poppetjes tekenen (al moet Grootvader mijn hand
nog wel even vasthouden].
Foto: van Assendelft
Friese kinderen. Over een jongen die een
nieuwe zondagse broek kreeg en het zeer
begeerde kledingstuk verprutste door in
een kloppartij te geraken. Er volgde natuur
lijk een fiks pak slaag van een boze en be
droefde Mem. We kenden het lesje haast
van buiten en elke keer dat mijnheer de
titel opgaf, zei Ferry achter mij: "Daar be
gint dat "gemem" weer!"
"Hoe noem jij je moeder," vroeg ik aan
Dien.
"Moeder natuurlijk", antwoordde ze.
"Waarom niet Mem," vroeg ik, "jij komt
toch uit Friesland?"
"Mijn oudste broer zegt nog wel eens
Mem, hij praat wel vaak Fries met mijn
ouders, maar wij heel weinig. Wel als tante
Door kwam, vroeger, in Holland, want die
verstaat amper Nederlands," legde Dini uit.
"Hoe noem jij je moeder dan?"
"Maatje," zei ik "of soms ook wel Mam".
"Maaaaatje! Wat mal!" Dini proeste ineens
achter haar hand. Ik schrok er gewoon van,
ze lachte bijna nooit, waarom nu eigenlijk?
"Waarom vindt je dat nu gek, Maatje
komt gewoon van Ma en Ma is een gewoon
woord," vond ik.
"Wat jij maar gewoon vind," Dini gaf nog
een proest: "Maatje! Het lijkt wel een bla
tende geit!"
"Jij bent zelf een blatende geit," viel
Ferry op de achterbank ineens uit. "Ik zeg
ook altijd Ma tegen Ma. Als meisjes, ze
zeggen liever Maatje. Beter Maatje dan
Mem"!
"Guttegut, mijnheertje is boos! Waar be
moei jij je eigenlijk meel" Dini had zich
een kwartslag omgedraaid.
"Als je nog één keer durft zeggen dat
mijn Ma een blatende geit is, moet je zien
wat ik jou geef!" brieste Ferry opnieuw,
onredelijk de feiten verdraaiend in zijn
langopgekropte hekel aan Dini die hem
nooit, nooit nooit wilde voorzeggen en altijd
voor alles een 10 had.
"Dan kun je nu alvast een klap van mij
krijgen," en voor we beseften wat Dini
wilde, kletste een kleine witte hand midden
op Ferry's nietsvermoedende gezicht.
Mijnheer was in drie stappen bij ons,
sleurde de twee ruziemakers uit de bank
ieder in een hoek. Ferry bij de plaat van
Floris de Vijfde en de barbaarse edelen,
Dini bij Jacoba van Beieren op de valken
jacht. En ik kon vertellen waar de ruzie
om was.
"Jullie moesten je schamen om te vechten
over zoiets. Over je moeder notabene. Wat
maakt het nu uit hoe je je moeder noemt!"
zei mijnheer.
"Een mem is anders dan een Maatje of
uiiiiiiiiiiiiii>iiiiiiiiiiiii:iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!iiiiiiiinii!iiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinii!iiiiiiiwiii>iiiii«f
AWAS AWAS
TOEKANG TJOPET EN MALING
Ondanks inbraak in onze toko blijven
wij U onze bekende service geven
Witte de Withstraat 128
Telefoon 89438
Slotermeerlaan 125 j
Telefoon 130362 I
AMSTERDAM - W.
P.S. Wij verzenden rijsttafel artikelen j
over de gehele wereld. I
IiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiKiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiini
een Mam," bracht ik zwakjes naar voren,
maar meteen voelde ik de lust en de mo
gelijkheid zakken om de zaak te verdedi
gen, wetend dat we ergens fout waren.
Dini is tot het eind van de lagere school
een ongemakkelijk kind gebleven, anders
dan de andere Hollandse kinderen met wie
we wel goed bevriend raakten.
Een smoorheet strand aan de Pacific er
gens in Californie. Ik sta in een lange rij
van moeders, vaders en teen-agers voor de
hamburgerstand en hou me bezig met de
beschouwing dat een ontkleed mens boven
de dertig toch wel een afzichtelijk wezen is.
Maar wat kan ons dat nou schelen, de zon
'is heerlijk, het water opwindend, we hebben
honger en dorst, het is zomer.
De dame voor me heeft een strandjurk
met bandjes. Echt Hollands, denk ik, hier
dragen ze meestal shifts of shorts met een
bikini-top. De dame draait zich een kwart
slag om en ik zie een kaarsrecht neusje met
een wipje en zweetpareltjes, blauwe ogen:
Dini. Ik herken haar met een schok.
Het duurt even voor ze mij heeft thuis
gebracht, maar dan weet ze het ineens
weer.
"Natuurlijk, nou weet ik het, en achter
me zat dat nare jongetje, hoe heette'ie toch
ook weer?"
Ik merk dat ze een prettiger stem heeft
gekregen, dat ze veel opener lacht. We
vliegen door tientallen jaren van een voorbij
leven, tippend aan de belangrijkste gebeur
tenissen. O, ze zit al veel langer in Amerika
dan ik. Haar man heeft een belangrijk boe
renbedrijf, ze heeft een getrouwde dochter
en nog twee teen-agers thuis. Kijk daar zijn
ze.
Een forsgebouwde jongen van een jaar
of 16, een donkerbruin gebakken spichtig
meiske van 13 met witblond haar.
"Mom we go surfing at the other end!"
zegt het meisje en weg zijn ze.
"Zeggen ze nog wel eens Mem tegen je?"
vraag ik plagend.
"Ben je mal," zegt Dini, "ik ben al blij
dat ze nog Hollands verstaan. Niks hoor,
het is Mom geweest vanaf het eerste jaar
dat we hier waren. Wat zeggen jouw kin
deren?
"Mom, wat anders?" zeg ik.
En achter de zon, heel hoog, heel ver
glimlachen Mem en Ma om de Moms.
LILIAN DUCELLE
12
