MOUNT SINAÏ-fonds
Eigenlijk, is nu gebleken, is de naam van dit fonds foutief. Mount Sinai immers, is de
naam van het hospitaal in New York waarheen de patiënte, waarvoor U Uw gulle gaven
hebt gestort, oorspronkelijk zou gaan. Dr. Jaszmann, de behandelende geneesheer,
die alles voor opname in dat ziekenhuis zou regelen, accepteerde echter het advies van
de directie aldaar om de patiënte te laten behandelen in Hongarije, waar de geestelijke
vaders van de voor betrokkene gewenste geneeswijze woonachtig zijn en waar deze
methode verder werd ontwikkeld dan het stadium waarin ze, op een congres in New York,
werd gepresenteerd. Wij hebben de patiënte op zondag, 24 juni j.l., dus uitgeleide gedaan
naar Boedapest. Tenslotte, "What's in a name?" Hoofdzaak is, dat met het door U gestorte
geld positieve resultaten worden bereikt!
Zij was er zelf nog niet eens zo heel
zeker van, de patiente in kwestie. Wij stel
len U haar voor: Betty Boon van Ochssée
uit Wageningen, drie jaar geleden - toen
ze bij een brand in haar huis, eerst haar
jongste kind het raam uitwerkte en daarna
zelf, brandend als een fakkel, uit het raam
sprong en ongelukkig terechtkwam - nog
een wrak in een ziekenhuisbed en van de
ene operatiekamer in de andere gesleept.
Er moesten vier wervelbogen worden ver
wijderd en er moest worden geopereerd
aan haar handen en voeten, zodra het li
chaam zou hebben opgehouden aan de la
kens te blijven plakken vanwege de brand
wonden. Eén van haar kinderen, Els, de
jongste, had van de brand een gebroken
pols overgehouden en een half gescheurde
pink daarnaast, maar zowel pols als pink
waren allang genezen toen men nog met
man en macht aan haar moeder bezig was.
De dokters hebben de ene prestatie na
de andere verricht, hebben wij voor U ge
constateerd. Van het hevig gehavende ge
zicht is gelukkig heel wat overgebleven zo
als de foto volgende keer U zal laten zien
(voor een vrouw zó belangrijk, toch!), de
handen zijn vrijwel hersteld. Ze loopt nog
wat moeilijk, Betty Boon van Ochssée, maar
dat zal zich te gelegenertijd nog wel ver
beteren; de vele littekens, die ze van de
ramp heeft overgehouden gaan gelukkig
achter haar kleding schuil. Helaas, de dok
ters in Holland hebben haar in één ding
niet kunnen helpen. Vier rugwervels werden
ingedrukt, zodat bepaalde zenuwen werden
ingedrukt en een verlamming van de spie
ren van de blaas optrad, en zij de controle
over haar blaas kwijt was. Toch, het had
erger kunnen zijn, omdat ze tenslotte geheel
verlamd had kunnen zijn, maar de kwaal
die zij ervan heeft overgehouden blijft een
zeer onaangename.
U heeft het mogelijk gemaakt, dat Betty
Boon van Ochssée op 24 april naar het
buitenland kon vertrekken, waar de enige
reddingbrengende methode al sinds jaren
wordt toegepast en haar mogelijk van haar
kwaal kan genezen. Mogelijk! Want geheel
zeker is het nog niet. Dat zal pas blijken
na een driedaags onderzoek, dat door de
Hongaarse dokter Francis Katona, die met
Dr. Anna Dobos de methode heeft ontwik
keld, op haar zal zijn verricht.
Betty B. v. O. verkeerde op de dag haar
haar vertrek dus in spanning. "Zit toch niet
zo met je vingers te friemelen", zei Elsje,
haar jongste dochter. Het hielp! Voor één
minuut! Daarna begonnen de vingers weer
zenuwachtig aan haar tasje te rukken. Hoe
kon het ook anders? Het was voor Betty
B. v. O. eróp of eronder. En welke van de
twee mogelijkheden zou worden geprobeerd
om haar er weer bovenop te halen. Het
simpele electrificeren? Of - als dat geen nut
had - het inbouwen van een batterijtje, dat
van buiten af in werking kon worden ge
steld, zodat de zenuwen en spieren tot
werking konden worden geprikkeld? Alwéér
een operatie!
"Ik zie er tegen op om weer onder het
mes te moeten," zuchtte ze.
"En als het dan de enige uitweg is!"
"Ja, twijfelde ze weer, terwijl de vingers
wat heviger in beweging kwamen, "Dan zal
het wel moeten."
En haar vader, die met haar moeder ge
lukkig ook aanwezig waren om haar uitge
leide te doen, werd er zowaar kwaad van.
"Je moet niet al van tevoren in de put
zitten," verwijtte hij haar. "Je krijgt nu een
kans om er bovenop te komen, en die moet
je met beide handen aangrijpen."
Betty moest er even om lachen.
"Natuurlijk grijp ik deze kans. Maar dat
wil niet zeggen, dat ik geen rekening hou
met tegenslag. Ik verwacht niets, maar ik
hoop wél. Dan kan het nooit zó'n grote
teleurstelling worden. Nog drie dagen, dan
weten jullie het. Dan schrijf ik wat dokter
Katona ervan vindt. Ik heb alle röntgen
foto's bij me, met een beschrijving in het
Hongaars van m'n hele ziektebeeld."
Gelukkig werden haar ietwat sombere ge
dachten afgeleid. Nog meer familie kwam
binnen en de familie, waar Elsje voor al die
dagen was ondergebracht, mengde zich in
het gesprek. Betty's oudste dochter (18)
jaar) was een kleiner probleem. Die werkt
in Meppel en is daar onderdak. Inmiddels
had Elsje eindelijk het vliegtuig ontdekt,
waarmee haar moeder straks naar Hongarije
zou vertrekken, een toestel van de Ma-Lev,
de Hongaarse Luchtvaartmaatschappij. Het
had de hoogste staart van alle vliegtuigen,
die er om heen stonden.
"Ziet er vrij solide uit," merkten wij pla
gend op.
"Hmmm," zei Betty, "Ik heb toch zoveel
gevlogen. In Indië en van Indië naar Hol
land, maar toch altijd met KNIL en KLM.
Om nu met een vreemde maatschappij te
moeten vliegen, vind ik wel wat griezelig."
Weer een element van onzekerheid dus,
zoals voor haar alles onzeker moest zijn.
De reis! Waar zou ze worden onderge
bracht? Er was sprake van geweest dat ze
in een pension moest en vandaar iedere
dag naar het hospitaal. Ambulant patient
dus. Vervelend omdat ze nog zo slecht ter
been was, en duur ook. Het betekende tel
kens een taxi, en ze moest toch zuinig doen
van het geld dat de abonnées van Tong
Tong voor haar hadden bijeengebracht. Dr.
Jaszmann had wel geprotesteerd en gezegd,
dat het allemaal te duur zou zijn, en er was
haar inmiddels een bed in het ziekenhuis
beloofd, maar zou het allemaal wel gaan
zoals was afgesproken?
"Vergeet vooral niet om al die behulp
zame mensen voor me te bedanken. Trou
wens, zodra ik weet wat er met me gaat
gebeuren dat is na een week, als er
niets meer aan te doen is, want dan moet
ik al na drie dagen naar huis; of anders
als ze wel hebben kunnen helpen zal
ik ze allemaal een brief schrijven, die U
misschien wel in Tong Tong wilt publiceren."
"Natuurlijk, natuurlijk," verzekeren wij
haar. En we zijn blij als er wéér een ken
nisje binnenkomt en haar afleid. "Vergeet
niet uit het raampje te kijken als je boven
Wenen zit, Betty. Het uitzicht over Wenen
vanuit de lucht is wereldberoemd... En Am
sterdam is ook mooi."
"Als ik maar aan het raam zit. Hoe moet
ik het anders klaarspelen," klinkt het on
zeker.
"Och, dan buig je je maar over je buur
man heen. Dat zal waarschijnlijk een Hon
gaar zijn. Die heeft Wenen dan wel al vanuit
de lucht gezien," grapte het kennisje.
Onwillekeurig merkten wij echter dat Bet
ty's ogen onrustig naar de klok gaan. Om
één uur moet ze zich bij de stewardess
melden, weten wij. Dat had ze ons gezegd.
En om kwart over twee zou ze in de lucht
zijn. We moesten weg. Het laatste kwartier
tje moest ze maar liever met haar familie
en kennissen alleen zijn, zo net nog even
een onderonsje voordat ze op weg zou
gaan naar Ja, waarheen? Naar Hongarije,
dat stond wel vast. Maar, was het ook op
weg naar de volledige genezing? Plotseling
wisten we het ook niet meer, voelden we
ons onzeker. Zouden Uw medewerking, Uw
saamhorigheidsgevoel en Uw medeleven, de
nodige vruchten afwerpen. Wij wisten het
niet! Met Betty B. v. O. hebben wij in de
stilte verzucht: wij hopen zelfs met geheel
ons hart! En wij hebben nog eenmaal naar
dat grote toestel van de Ma-Lev gekeken,
alsof dat ons ook maar iets uit de onzeker
heid kon helpen.
Wij hebben geen nare berichten gehoord
over een vliegtuigongeluk en zijn, mét Betty
B. v.O., over één onzekerheid heen; het
vliegtuig heeft haar veilig naar Boedapest
overgebracht. En nu' Afwachten maar! Bin
nenkort moet er bericht komen. Laten we
hopen dat er dan van een juichstemming
sprake zal zijn. Wij houden U in ieder geval
op de hoogte! RED.
8
