vergeten^!
JARIG IN DE
KOMENDE MAAND
FANCY FAIR
OMA JET JANSSENS-LEFEN, ROSMALEN
TANTE EL SNACKEY, UTRECHT
Een vergeet-me-nietje voor dierbare jari
gen! Zend ons de namen van dierbare
vrienden, familieleden die U niet graag
vergeten ziet voor deze maandelijkse ver-
jaarsrubriek. Vergeet niet volledige naam
en adres voor het doorzenden van even
tuele brieven of kaarten.
Noem geen jongeren of kinderen, maar
alleen ouderen, die eerder vergeten raken.
Zend Uw lijstje tijdig, ruim een maand
voor de verjaardatum. Heel lang vooruit
mag ookl
Het kost U niets: alleen attentie, verknocht
heid en dankbaarheid!
Red. MYANA
(vervolg feuilleton)
spelen. Dit laatste leek maar zo want de
Tweede School waar ik naar toe ging en
waar Mam onderwees, was vol kinderen.
Ze manifesteerden zich op het geluid van
de schoolbel en vervaagden weer na
schooltijd, ik had dus geen vriendinnen.
Achterin mijn klas zat een idiote jongen,
door het schoolbestuur geduld als buiten
gewone leerling. Hij zat al jaren op dezelfde
achterste bank, vergenoegd en mal en eens
deed hij geweldig in z'n broek. Dat was
ontzettend voor hem en voor zijn groot
vader, die hem kwam afhalen na school en
haast even ontzettend voor mij. Ik wilde
uit alle macht dat het niet gebeurd was
zoals ik soms deed om een droom te stop
pen die griezelig ging worden. Maar het
werkte niet en ik besloot dat die vuile
broek het allerergste was voor de groot
vader van die jongen want ik had zijn ge
zicht gezien.
De dagspoken waren wel erg op zon
dagen als Mam er niet was en Juffrouw
Platteel zich ergens in huis had opgelost
en de bedienden niet bestonden. Dan ging
ik in de witte gloed van de hete dag naar
het verdroogde barre achtertuintje om alles
opzettelijk nog erger te maken want als je
eenzaam bent in de hitte van een doods
Indisch stadje, kun je niets ergers doen
dan rondhangen in zo'n tuintje. Er was een
Een dame met een uiterst charmante
grocstem, die abonnee blijft door dik en
dun (en dat wordt de komende maanden
helaas letterlijk bewaarheid met onze dikke
en dunne Tong Tongs), vernemende van
onze Waroeng Tong Tong, stelde ons voor
elk jaar een Fancy Fair te houden, waar
lezeressen van alles te koop kunnen aan
bieden waar ze toch niet zoveel prijs meer
op stellen. Maar het moet natuurlijk toch
wel toonbaar tot goed zijn, en een aardige
commissie voor Tong Tong, welk blad het
voorrecht krijgt de Fair te mogen organi
seren. Genoemde dame bood meteen een
stuk van de voorgevel van haar huis aan en
een paar Chinese hemden van haar man.
Ongeacht of de aanbieding in scherts is
geweest vinden wij dit een luisterrijk idee!
En we denken er zelfs over om op de e.v.
Pasar Malam een "Pasar Gelap" te houden;
echt lekker rommelig en roewet, met een
massa originele dingen, waar je als een
everzwijn in wroeten mag.
Dames en Heren van Tong Tong, hoe
denkt U erover? Kijkt gij nog eens rond
in Uw huiskamer en op zolder of U nog
een paar verjaarscadeaux hebt, die vloeken
bij de harmonie van Uw inrichting, maar
best in andere harmonie snoeoeoe-zig zou
den staan. Geen vergeelde kledingstukken
s.v.p., ook al zijn wij een blad van ver
geelde portretten. Ook geen baljapón van
1887, al was U er een engel in.
Laat eens horen wat U te koop heeft.
En wat U ervoor vraagt. En hoeveel com
missie U ons biedt. Wie een mazzeltje ma
ken kan, mag meteen de blommekens bui
ten zetten op de Pasar Malam!
P.S. Niet eerst opsturen s.v.p. Niet eerst
opsturen!
rawit-struikje daar met felgele en oranje
rawits die er wonderlijk levend en sappig
uitzagen in dat omsloten woestenijtje. De
kleuren waren prachtig, ik kon er niet ge
noeg van krijgen. Het water liep me soms
in de mond als ik bedacht hoe ontzettend
scherp die rawits op de tong moesten bran
den. Hun kleuren waren heel ongewoon
maar natuurlijk was alles in en om dit huis
abnormaal alsof het eigenlijk in een andere
wereld thuishoorde waar andere kleuren
spectra golden.
Op een dag plukte ik opeens alle rawits
af en hield ze, zijig glad en geurig, in m'n
hand. Ik wou iets moois hebben want hier
had ik niet eens m'n speelgoed en boeken
bij me, 't was maar een overgangsperiode.
Juffrouw Platteel werd net levend genoeg
om me een standje te geven maar het was
niet zo erg want ik liet haar verdwijnen net
als in m'n dromen, om niet naar haar te
hoeven luisteren.
En toen gingen we plotseling voorgoed
weg naar de nieuwe fabriek. Het was een
saaie regenachtige zondag, de fabriek zag
er ook saai uit maar het gaf niets want
Pap was er, in een huis dat van ons was.
In een paar dagen vulde het huis zich op
met de zusters, de bedienden, Minka de
terrier en onze eigen meubels.
(Wordt vervolgd)
lk maak dikwijls wandelingen, ik voel me 't
gelukkigst met groen om me heen; bossen,
polders.
Eens liep ik langs een arbeiderstuintje, waar
in 't moestuintje, een oude boerin haar bedjes
stond te schoffelen.
Ik maakte een praatje en 't duurde niet lang
of ik moest en ik zou meekomen en een kom
koffie met haar drinken. Ze zette haar schof
fel weg in een schuurtje, met naast de scheef
gezakte deur een bloeiende pol stokrozen en
vingerhoedskruid. Net zo ouderwets als 't
vrouwtje zelf.
In 't schuurtje: een grote berg dennenproppen,
verzameld om de kachel te laten branden, en
in een kruiwagen, op een oude zak, een moe
derpoes met twee stoeiende kleintjes. Kun je
je iets aardigers voorstellen?
Koffie gedronken of iets dat er een beetje
op leek en toen moest ik "den 'of' bekijken,
wel "den waerf', hof of erf.
Ik kreeg een brok in mijn keel want alles deed
denken aan vroeger, onze "Tuin".
Mijn ouders hadden een klapper-perceeltje in
Noord-Banjoewangi. Daar mangga, ramboetan
en andere vruchtbomen, waartussen mama's
vinca's, kembang merak, melatti, lombok en
laos; alles door elkaar.
Hier, appel- en perenbomen, selderij, prei en
kool, boeren-lelie's en blauwe solanum voor
"ons bij'kes." Ik kreeg op een schoteltje een
honingraat van de bij'kes.
Ontroerend gewoon en misschien zag 'l vrouw
tje dat op mijn gezicht als ik haar vertelde
van "vroeger"
"Hedde ge nooit vaart?"
Heimwee? Och neen, ik geloof niet. Wel kan
ik een beetje een gevoel van weemoed over
me krijgen, als ik b.v. zo'n oude foto bekijk,
zoals deze.
't Begin van mijn "loopbaan" als planters
vrouw. Dat stille, dat zo duidelijk uitkomt
op deze foto, daar kan ik verschrikkelijk naar
verlangen. Dat stukje koffietuin, die kleine
kali, alleen van mij.
Hoor je de srigoenting? Zie je boven 't water,
de "kiendjeng-tjèboh"
HARRIET MARSMAN
17
