JARIG IN DE
MAAND MAART
Nog meer herinneringen van een oosthoeker
JACHT ZONDER GENADE
oerc)etei\J
De reactie op "VAN BLEWAK NAAR TOPOH" was zodanig, dat ik niet anders kan doen,
dan allen te bedanken voor de moeite, die ze namen om een bijdrage te leveren aan TT,
welke een aantal mensen veel vreugde moet hebben bezorgd en tegelijkertijd mij van
een geheugenblok hebben verlost. Het blijkt alweer, dat mijn geheugen nog slechter is
dan ik dacht, want de verlossende naam bleek Wasserfall te zijn en niet Whitton.
Ik liep dus niet te zoeken naar de spil,
maar naar de kanthalf van Excelsior, die
inderdaad eens door het Soerabaiase han
delsblad tot de ster van het veld werd uit
geroepen in een stedenwedstrijd tegen Ban
doeng. Hij was ook degene, die helaas het
wedstrijdvoetbal moest vaarwel zeggen, als
gevolg van een hartaandoening. Dus nog
maals bedankt mevr. E. Teekamp-Stam en
Enpee, en allen, wiens brieven ik niet het
genoegen had te lezen.
Maar uit deze enthousiaste reactie blijkt
alweer, dat er mensen zijn onder de TT
lezers, die zoveel kostbare herinneringen
hebben dat deze, indien op papier gezet,
een groot aantal lezers veel nostalgieke
vreugde zouden kunnen bezorgen.
Wanneer ik dus mijn krakend geheugen
weer moeizaam aan het werk zet en als
gevolg ervan met een onvolledig verhaal
aankom, wellicht zijn er dan weer enkelen,
die, a la Enpee, met hun fotografische ge
heugen het ontbrekende kunnen aanvullen
en daarmee zichzelf en andere TT lezers
een genoeglijk kwartiertje kunnen bezorgen.
Daar gaat hij dan:
De tijd: omstreeks 1919, 1920 of 1921.
De plaats: De oude neutrale school in Ma-
lang, welke in die dagen een gewoon woon
huis was.
Het lag aan de grote weg naar Lawang aan
dezelfde kant als de Ursuline school.
In die dagen was mijnheer Ribbink het
Hoofd der School. Hij heeft helaas de
nieuwe school niet meer meegemaakt. Na
men van docenten uit die dagen: Mej. Ypes,
mevrouw Kaulbach, mijnheer Klein, mijn
heer Weekhout, die later hoofd der school
werd.
Maar in die dagen was het maar een klein
geval. Maar ondanks dat verschilde het
maar weinig van de andere scholen in Ma-
lang. Wij speelden er de gebruikelijke spe
len: boefjes, baren, bik tor, krijgertje, bok
bok stavast, knikkeren (kop en staart en
driehoek). En we vochten, mijnheer, wij
vóchten! Niet bij de waringin boom maar
bij een put of in de put (zonder water) op
het schoolerf. De bandieten met wie we
dit allemaal uithaalden, heetten onder an
dere: Bob Twiss, Wim van Toornenberg,
Walter Jahn, Piet en Wim van Heukelom,
Bernard Kwee, (no één in rekenen) Frits
The Ing Soen, Wim Sigmond, Willem Mu-
renbeeld, Max Noll, Charles Briett...
Alle gevechten ten spijt hadden we allen
één ding gemeen: wij hadden helden, Tom
Mix en Maciste, Old Shatterhand envWin-
netoe, Jack Johnson en Jack Dempsey. Maar
de beste helden waren die, die in de Ma-
langse of in ruimere zin, in de Indische
gemeenschap leefden: Lux, of was het
Luuks, de spil van Vitesse of Jan van
Beem de linksbuiten van UNI, die zijn been
brak in een wedstrijd tegen Ardjoeno.
Een nieuw soort held ontstond in die dagen:
de motorfiets renner. Het verhaal deed
hardnekkig de ronde, dat een zekere Wil
lem Daniel Rous uit Bandoeng (H.D.??) een
reeks van wedstrijden reed "dwars door
Java" tegen een zekere Gerrit de Raedt
(Indian??). De neutrale school leerlingen
waren verdeeld in twee kampen: Voor
Rous, die veel en veel beter heette te
zijn dan Gerrit de Raedt en een groep die
voor Gerrit de Raedt was.
Het toppunt van opwinding werd bereikt,
toen er op een goede dag een in een khaki
costuum gekleed heer panne kreeg met zijn
motorfiets, juist tegenover het schoolerf.
Wij beweerden hardnekkig, dat het Rous
was. Niettegenstaande het feit, dat Willem
Daniel Rous en ik aangetrouwde familie van
elkaar werden, als gevolg van een combi
natie van huwelijken, ben ik er nooit ach
ter gekomen of die rennen "dwars door
Java" van de Raedt en Rous eigenlijk wel
ooit hebben plaats gevonden. En als ze
inderdaad hebben plaats gevonden, wie er
eigenlijk won?
Wim Rous kunnen we het niet meer vra
gen; hij werd in de bersiaptijd lafhartig
omgebracht.
Misschien zijn er onder de TT lezers enke
len met een miraculeus geheugen, die een
spannend verhaal kunnen doen over deze
race, indien hij ooit heeft plaatsgehad.
JAN BALL
(Voor nog meer Malang: zie Myana).
Onder deze waarschuwende titel vestig
de het Orgaan van de Anti-Vivisectie-Stich-
ting van sept./okt. 1966 de aandacht op
het jaarlijks afmaken op grote schaal van
zeeberen en zeehonden (in de afgelopen
zomer werden er zo 70.000 monsterachtig
doodgeknuppeld - waarom niet geschoten?
Om de huid niet te beschadigen - een bont
jas van sealskin kost gemiddeld 10.000).
Jonge zeehonden werden, zei men, levend
gevild. Er zijn dezer dagen nog verontwaar
digde vragen in de Kamer en voor TV over
geweest.
"De dames" worden beschouwd als de
schuldigen. Wat vrouwen al niet verweten
wordt! Want als zij bontjassen willen
hebbendan worden op slag onze
brave nobele mannen moordenaars - zo'n
beschuldiging aan vrouwen treft alleen de
mannen als nóg karakterlozer...!
De fout in de kop zit natuurlijk in dat
woord "jacht", WANT - DIT - IS - GEEN
- JACHT! I!
Dit is een barbaarse mentaliteit, die te
ruggevonden wordt in het lynchen, in het
vermoorden van de gebroeders De Witt, in
het neerhalen van ridders in het moeras in
de Gulden Sporen Slag en dan afmaken
met knuppels - ik weet niet wat het is,
maar het is óók geen vechten. Laat staan
jagen!
Hier ontstaat een van die voorbeelden
F. Hermans, Oss
H. Smit, Blerick
Mevr. C. Keer, De Lutte
Een vergeet-me-nietje voor dierbare jari
gen! Zend ons de namen van dierbare
vrienden, familieleden die U niet graag
vergeten ziet voor deze maandelijkse ver-
jaarsrubriek. Vergeet niet volledige naam
en adres voor het doorzenden van even
tuele brieven of kaarten.
Noem geen jongeren of kinderen, maar
alleen ouderen, die eerder vergeten raken.
Zend Uw lijstje tijdig, ruim een maand
voor de verjaardatum. Heel lang vooruit
mag ook!
Het kost U niets: alleen attentie, verknocht
heid en dankbaarheid!
Red. MYANA
Ja.
Zoekt U een leuk cadeau? Vergeet
onze placemats niet met Bali-motief.
Prijs 3,60.
van MISTEKENING van Oosterse zeden en
gewoonten op grond van "zoals de waard
is, vertrouwt hij zijn gasten". Omdat deze
vorm van moorden hier "jacht" genoemd
wordt, zijn Indische jagers zo. En dit is 'n
flagrante onwaarheid. Wie het jagen in het
Oosten begrijpen wil, leze wat daaromtrent
geschreven staat in b.v. de Mahabharata,
niet in het handboek van jeneverdrinken-
de robbenvangers...
Maar ja, wie zoetelijke kachelzitter is,
eigen historie en heden niet onpartijdig
bestuderen wil, maar bij voorkeur kapittelt
en veroordeelt wat elders gebeurt, die
komt via de leugen in de eeuwig onoplos
bare twistgesprekken. Waarvoor in dit blad
geen plaats meer zij... T.R.
14
