Enkele nieuwe populaire termen in het moderne
Indonesisch: 'Sistim K.U.H.P.' (het K.U.H.P.-systeem)
Een nurks aan de Lobelialaan
Een tamelijk ernstig kwaad heeft onze
huidige maatschappelijke gelederen aange
tast, aldus de correspondent van de zon
dagseditie van de ,,Sinar Harapan" van 21
februari 1965, die in zijn verslag er verder
gewag van maakt, dat de .ziekte" (zoals
hij het noemt) in kwestie die bijna chro
nisch kan worden genoemd, de laatste tijd
bedenkelijke symptonen van verergering
begint te vertonen.
Deze ziekte heeft zich al over onze sa
menleving verbreid, kan men zeggen. Zij
staat hier bekend onder de naam van
K.U.H.P. (spreek uit: ka-oe-ha-pee).
Men mene niet, dat K.U.H.P. staat voor
het alom bekende „Kitab Undang-Undang
Hukum Pidana" of „Wetboek van Straf
recht"; het is de afkorting van „Kasih
Uang Habis Perkara" of vrij vertaald: „Kom
over de brug en klaar is Kees".
Inderdaad, alle lastige peultjes kunnen
thans snel worden gedopt, mits men maar
gebruik wenst te maken van dit K.U.H.P.
Genoemde correspondent van „Sinar
Harapan" hoort op zijn dagelijkse toertjes
door de hoofdstad herhaaldelijk verkeers-
disputen aan de kant van de weg eindigen
met de woorden: „Kenakan pasal 500
K.U.H.P. sadja. Saja peladjar, Pak, tidak
punja banjak uang!" Of vertaald: „Beboet
me nu maar op grond van artikel 500 van
het Wetboek van Strafrecht. Ik ben maar
een student, heer agent, en veel geld heb
ik niet!"
Een jurist kan door het bovenstaande
van de wijs worden gebracht, want als hij
ertoe komt om het bewuste artikel in het
Wetboek van Strafrecht op te zoeken, zal
hij het niet vinden. Voor wie gewend is
door Djakarta's dreven te slenteren, en dit
ook in andere steden doet, zal het horen
van bovenstaande zinnetjes evenwel niet
veemd aandoen.
Met het bovenstaande wordt niet anders
bedoeld dan dat de overtreding en/of het
misdrijf kan worden opgelost zonder dat de
rechtbank erbij nodig is; „it can be settled
on the spot" door 500 pegels op te dokken.
Informaties wijzen uit, dat in bijna alle
regeringsinstanties dit K.U.H.P.-systeem
opgeld doet, schrijft dit zondagsblad.
Wie zijn zaak of kwestie vlug geregeld
wenst te zien, kan succes hebben door van
genoemd systeem gebruik te maken. En
trouwens, wie wenst niet een ietsje af te
schuiven om van het zaakje af te zijn en
de kwestie opgelost te zien?
Het blad vervolgt zijn betoog met erop te
wijzen, dat onlangs President Soekarno de
belasting- en douanebeambten ten paleize
naar aanleiding van bovengenoemde prak
tijken op de vingers heeft getikt. Gaat men
dieper over de zaak nadenken, dan heeft
Z.E. het toch wel bij het rechte eind, aan
gezien zij voor onze natie beschamend is.
Enkele jaren geleden kende men de term
T.S.T. staande voor „Tahu sama tahu" of
„Je weet er alles van" of „Ons kent ons"
of, zoals Prof. dr. John M. Echols het for
muleert in zijn „An Indonesian-English Dic
tionary" (2nd ed., Cornell University Press,
Ithaca, New York): „the silent agreement
Schmidgall Tellings heeft de Indone
sische nationaliteit. Meer dan datals
kenner van de Indonesische taal is hij
één van de meest prominente figuren
op het Indonesisch taalgebied; vele zij
ner studies zijn internationaal bekend.
Schmidgall Tellings is echter geen
duffe kamergeleerde. De actuele leven
de taal in woord en letter heeft voort
durend zijn volle belangstelling. Hij is
één van de zeer weinige Indo's op de
wereld, die zowel de Nederlandse als de
Indonesische taal tot in de perfectie
beheerst en bijzonder knappe vergelij
kende studies geschreven heeft.
(Men lette op de datum dat dit artikel ge
schreven werd: begin van dit jaar!)
between two persons participating in a mu
tually advantageous ilegal deal". Dit T.S.T.
van voorheen en het K.U.H.P. van thans
verschillen niet veel van elkaar; het eerste
drukt alleen niet zo zwaar als het laatste,
in pecunia althans.
Vroeger bestond dit T.S.T. maar uit uang
rokok: (letterlijk sigarettengeld) of uang
kopi (letterlijk: koffiegeld) om te zorgen dat
bepaalde verzoekschriften en dergelijke
door de desbetreffende functionaris vlug
ger werden afgehandeld. Het K.U.H.P. om
vat echter een groter gebied.
Het hoofd van een instantie, aangaande
deze aangelegenheid door genoemde cor
respondent geïnterviewd, gaf rondweg zijn
mening als volgt weer: „Het is inderdaad
waar, dat dergelijke praktijken voorkomen.
Principieel heb ik er geen bezwaar tegen,
als het maar bij uang rokok blijft. Men doet
dit omdat men ertoe wordt gedwongen.
Gaat U maar eens na, hoeveel „die jon
gens" (sic!- Men bezigt hier notabene Ne
derlands! - Ast) maar verdienen; vindt U
dat genoeg?"
„Als waarlijk maar het bedrag van uang
rokok gevraagd wordt, zou de maatschappij
hiertegen zeker geen bedenkingen hebben,
maar hoe nu, wanneer dit een bedrag voor
onderhoudskosten van een tweede of derde
vrouw gaat belopen?" schrijft nog steeds
dezelfde correspondent.
In rapporten, die de redactietafel hebben
bereikt, wordt gewag gemaakt van een
groot aantal landsdienaren, die het niet al
te breed hebben, doch wier echtgenoten
zich behangen met goud en diamanten, ter
wijl diezelfde ambtenaren de nieuwste mo
dellen scooters bezitten, tot zelfs auto's en
buitengewoon luxueus huisraad toe, terwijl
ze toch niet aan „corruptie" doen. Ra, Ra,
hoe doen ze dat?
Het blad besluit zijn oration pro domo
met de woorden: Dit komt, omdat ze ambte
naren zijn met ettelijke bevoegdheden be
kleed en daarbij zaakjes opknappen door
middel van het K.U.H.P.-systeem.
A. Ed. Schmidgall Tellings.
De schrijver van dit artikel heeft bij de
verzorging van deze rubriek ditmaal ge
bruik gemaakt van een artikel uit een der
Indonesische dagbladen in Djakarta.
Van enige intentie of tendentie is bij de
aanhaling hiervan uiteraard geen sprake.
Ik erger me altijd groen en geel aan de
rommel, die voorbijgangers in mijn voor
tuintje plegen te smijten, buskaartjes e.d.
terwijl er binnen handbereik 2 afvalbussen
staan. Onlangs stapte ik uit bus 4 en zag
juist hoe een als heer gekleed persoon
zijn leeg sigarettendoosje over het muurtje
op mijn grasveld mikte. Ik dacht: laten we
het eerst proberen met de bekende methode
„Killing by Kindness". Ik trok dus een erg
zielig gezicht en zei: Och meneer, zou U
me even naar de voordeur willen brengen,
ik loop zo moeilijk, ziet U." Waarop de
lobbes uit de grond van zijn goeie hart
zei: „Maar natuurlijk, ouwe heer." Toen
we bij de voordeur waren, zei ik met mee
warige stem: „Zou U misschien ook zo
vriendelijk willen zijn om dat lege doosje
te verwijderen, ik vind het zo naar, we
krijgen door die vuile boel in het buiten
land zo'n slechte naam." Bereidwillig raap
te de gentleman het doosje op en mikte
het op het trottoir.
„Neen meneer," zei ik, „de bedoeling
is dat U dat doosje in het emmertje stopt,
dat daarvoor bestemd is, daar op 5 me
ter afstand."
De man nam me toen eens goed op en
mompelde iets van: „Je ken 't me doen,
ouwe I. Het moment leek me geko
men om over te schakelen op een hogere
versnelling; ik richtte me een beetje op,
keek de vent strak aan en barstte los:
„Asjenou g.v.d. niet dadelijk doet wat ik
zeg, dan trap ik je daar in de struiken,
vervloekte vlegel!"
Totaal verrast door deze plotselinge
verandering van toon werd het individu
beurtelings vuurrood en doodsbleek. Om
hem nog meer op de goede weg te hel
pen, snauwde ik hem toe: „Jij schijnt niet
te weten, dat je met een oud-beroepsbok
ser te maken hebt. Aan je stomme smoel
en je lage voorhoofd zag ik al, dat je geen
begrip hebt hoe je met pugilisten moet
omgaan, maar als je niet stante pede doet
wat ik zeg, krijg je een punch op je solar
plexus, dat je tot na de Paasdagen naar
adem ligt te happen!
U had dat crapule moeten zien; als een
geslagen hond met de staart tussen de
benen droop hij af. Ik natuurlijk geweldige
schik, dat het kunstje weer gelukt was.
Mijn dochter, die toevallig bij me was
en achter het raam zich tranen stond te
lachen om het theater dat ik opvoerde, zei
toen ik binnen kwam: „Vader je blijft toch
altijd dezelfde ouwe idioot!"
Een van mijn vrienden, die ik het geval
vertelde, zei met een bedenkelijk gezicht:
„Maar man, snap je wel wat voor risico
je gelopen hebt, die vent had best zelf een
bokser kunnen zijn?" Daar zag hij inder
daad naar uit, de „punch op de solar ple
xus" maakte zichtbaar indruk op hem.
Enige risico is er altijd wel, maar het loopt
altijd prima, als je je ro! goed speelt.
En als iemand nu weten wil waar ik dit
kunstje geleerd heb, laat hij dan bij Dos-
tojefski eens nalezen hoe de rechtercom
missaris binnen het half uur Raskolnikof
op de knieën brengt en tot een volledige
bekentenis dwingt.
W. Allard.
17
