f
VROUWEN BUITEN DE KAWAT
'V
«4e»
KWEE MAnGKOK
12
Tijd: eind 1943. Plaats: Bangil en
wel in de kampong Pogar, waar we
met de inval van de Jap naar toe ge
vlucht waren. Onze familie bestond uit
vader, moeder, 10 kinderen (leeftijd
20 - 0 jaar) daarbij nog 3 bedienden en
4 honden (want ister veel maling).
Maar goed, om al die monden open
te houden, kocht moeder altijd per
maand 3 pikoel beras en dat werd be
waard in een groot houten vat.
Op een goede dag kwam de kepala
kampong ons vertellen dat we niet
méér beras in huis mochten hebben
dan 30 kati per gezin.
Daar ga je, dacht mijn moeder, dan
moet ik iedere dag èntjèran, kopen.
Dat nooit! Al breekt de hel los, we
moesten eten in huis hebben, genoeg
voor minstens een maand. Aan de an
dere kant hoefden we niet alles te
slikken wat de kepala kampong ons
vertelde. Dus moest ik naar de wedana
om bevestiging van dat onaangename
bericht. Nu hadden we een heel ge
schikte wedana, een schat van een
man, die we absoluut konden vertrou
wen en die geregeld op de hoogte ge
steld wenste te worden van de vor
deringen van de geallieerden. In het
diepste geheim, natuurlijk.
Ik ging en kreeg te horen, dat het
maar al te waar was en dat overtreding
streng gestraft zou worden. Ik vroeg
hem of we de rijst mochten verstop
pen, want de kepala kampong moest
op hoger bevel huiszoeking doen, ver
gezeld van mannen uit andere kam
pongs.
"Probeert U het maar, maar wees
voorzichtig", was zijn raad.
Thuis moest ik het nare bericht ver
tellen en meteen iets zien te vinden,
hoe we ongeveer 3 pikoel beras kon
den verstoppen. Goede raad was duur!
Toen had ik een idee: alle lege sa-
roeng bantals en -goelings vullen. Zo
gezegd, zo gedaan. Na afloop bleek er
nóg te veel beras in de gentong te
zitten. Dat zouden we in 3 kleine ka-
rongs stoppen en dan verbergen in de
krandjangs areng, waarvan mijn moe
der 15 krandjangs had staan in de
grote dapoer. Morgen maar, zeiden we,
nu zijn we al moe.
"Als alles maar klaar is als de ke
pala kampong huiszoeking komt doen",
verzuchtte mijn moeder. Alle bantals
en goelings gevuld met beras, werden
gelegd in een bed in de achterkamer,
dekens werden klaargelegd, po voor
het bed (voor het spugen), op het ta
feltje: 1 fles kinine, 1 tros pisang, ,1
glas water. Want tijdens de huiszoe
king zou ik als "zieke" in dat bed lig
gen, hopend dat de mannen niet in de
ziekenkamer zouden komen, als hij
wist dat de Non ziek lag.
De volgende dag ging eerst het hek
op slot met een groot slot. (voor de
honden!!) en het openmaken van het
slot zou weer tijdwinning zijn. Toen
gingen we aan het werk. Van een paar
krandjangs werd de areng op het ach
tererf gesoentel, en hierin werd de
kleine karoeng gelegd, weer getoetoep
met een beetje areng en droge djati
bladeren en terug op de plaats. Wij
waren net klaar met de laatste kran-
djang toen de honden aansloegen. En
ja hoor, daar was de commissie van
onderzoek. De honden moesten wor
den vastgelegd en mijn broertje ging
grijnslachend en tergend langzaam de
deur openmaken. Wat zagen we eruit,
mijn 3 zusters gingen met een vaart de
badkamer in en onder veel gegier ba
den. Maar ik, transpirerend van het
gesjouw, kroop onder de dekens, na
eerst een band om m'n voorhoofd ge
bonden te hebben, omdat sakit kepala
toch! Ik had geen tijd gehad om me
te wassen, dus handen, voeten en ook
mijn gezicht zaten vol areng, en ik
hoopte dat de kepala kampong zelfs
niet om het hoekje zou komen kijken,
want dat gezicht van mijl!
Ik hoorde de heren het huis binnen
komen, verklaren waarvoor ze kwa
men en mijn moeder hun minzaam
voorgaan, naar de beroemde gentong,
waar de heren een blik inwierpen.
Op hun vraag of er nog meer beras
in huis was, antwoordde mijn moeder
ontkennend.
"Boleh priksa?", vroegen ze.
"Ga Uw gang", zei mijn moeder,
"maar ik ga even naar mijn zieke doch
ter".
"Loh, siapa sakit?", vroeg de kepala
kampong.
"Non Wenni", was het antwoord.
Meteen wendde de kepala kampong
zich tot de anderen en zei: "Djangan
ramé-ramé, non sakit."
Fluisterend en op hun tenen gingen
ze door het huis en vonden natuurlijk
niets.
En de "zieke" lag gierend van de
lach, transpirerend en gètelen van alle
vuil, onder de dekens.
Onnodig te zeggen, dat na vertrek
van de heren, ik me voegde bij mijn
badende zusters voor een gierend wa
terfestijn!! Winnie
Lilian Dncelle "in haar knollentuin"dus te
midden van de kains en ander batikwerk in
Toko Tong Tong. Uren lang achtereen in
sarong-kebaja en op hooggehakte slofjes en
tóch fris en welverzorgd er uit zien. Evenals
vele andere Indische meisjes in deze kleding
op de Pasar Malam vormde dit een apart
cachet van de PM dat door Hollandse be
zoekers bijzonder geapprecieerd werd.
OOOOOOOOOOOOOOOOOOCXXXXXXXXX5
LEZERS IN AMERIKA 8
Denkt U eraan dat voor zoekge-
Q raakte of extra Tong Tong num- 0
O mers, U altijd terecht kunt bij
O Marijke Steevensz,
12255 Allardstr., Norwalk,
O California 90650
Op hetzelfde adres kunt U ook
vele Nederlandse boeken bestel
len. Informeert U eens!
Vlugger en goedkoper dan
naar den Haag schrijven!
oOOOOOOOOOOOOOOOOOOCK^OOOOOOO
Van een dame die in onze toko
kwam vluchtigjes 'n recept voor kwee
mangkok gehoord. Volgens haar wordt
de smaak heel goed. Tjobak maar.
y2 pond zelfrijzend bakmeel, 1/2 fles
witte, bruine of rode Exota (prik-prik
drank), 1 kopje suiker, 1'/2 kop cocos-
meel, 2 pakjes vanillesuiker, een beet
je zout. Glad beslag van alles maken.
In blikken vormpjes of kopjes doen (2/3
gevuld) en in de rijststomer (niet de
electrische) gaarstomen.
