Autotocht van Bandoeng-Djokja
via Soemedang
Hotel Ambarrukmo in Djokja.
Via de Oei Tjong Bing-weg (vroeger
noemden we deze weg de hangmat)
kwamen we op de grote weg naar Sa-
latiga...dan Djatingaleh de nog al
tijd zo steile Gombel, die ik vroeger al
griezelig vond. Nu bestaan er practisch
helemaal geen verkeersregels meer en
Tahir de chauffeur moet nu extra voor
zichtig rijden. De weg is echter goed.
Dan rijden we langs Srondol (nu goed
opletten of ik ons huis nog kan vinden)
Banjoemanik naar Oengaran. Op het
laatste nippertje zag ik nog net het
huisje waar we vroeger een jaar ge
woond hebben en waar het soms zo
verschrikkelijk warm kon zijn. Banjoe
manik deed me denken aan onze ge
zellige en goede tekenlerares van de
H.B.S., mevr. Birckenhauer, die daar
toen woonde. Bij Oengaran zit ik al
wat gespannen op de autobank want
in dit plaatsje was ik tot mijn 10e jaar
op de Lagere School tegenover de
oude Benteng. Op de kleuterschool
was ik daarvoor ook en wel bij de
school van de Dames Knoop, die lieve
dames in hun lange soepjurken. Staat
alles er nog net zo??? Ja, de school
is nog precies zo, ook het huis van
de hoofdonderwijzer. De ben teng (oud
fort) is nu tot gevangenis gemaakt en
al de oude waringin- en oude ficus
bomen zijn weggekapt. "Nu dadelijk
het enorme mooie grote huis van Tan
te Roos Monod de Froideville "Villa
Rosa" met zijn overdekte zwembad in
de bijgebouwen met wel 9 bedienden
kamers, prachtige voorgalerij van mar
mer", denk ik...hèèèè, het is er niet
meer, We zijn er al weer voorbij
en achteromkijkend zie ik nog net dat
achter het mooie hoge smeedijzeren
hek nu een kerkje staat. In die pracht
villa, die me later (toen ik zo'n 17 jaar
was) deed denken aan het ouderlijk
huis van Scarlet O'Hara de heldin van
het beroemde boek "Gone with the
wind" liggen zoveel heerlijke jeugd
herinneringen. Tante Roos Monod is
voor mij nog steeds the most unfor-
getable character van mijn heerlijke
Indische jeugd.
Doch we rijden als maar verder en
in snel tempo flitsen nu steeds zicht
bare jeugdherinneringen aan me voor
bij. Zichtbaar omdat ik deze weg Sa-
latiga - Semarang dagelijks op en neer
gereden heb met de Non Stop-bus
van de "ADAM" bussen Co. De Non
Stop bus was speciaal voor de leer
lingen van de Semarangse H.B.S. en
A.M.S., die in Salatiga woonden. Niets
is er veranderd aan deze weg, vele
vertrouwde kenmerken als kleine brug
getjes, alleenstaande kamponghuisjes,
ja zelfs grote mooie regenbomen
meende ik weer te herkennen. Het was
donker toen we door Ambarawa reden;
de tijd: plus minus 7.30 uur 's-avonds.
Ambarawa met herinneringen van heer
lijke vacanties in Bandoengan, het
heerlijke vacantieoord boven voor
noemde plaats. Wanneer we logeerden
in Bandoengan stopten we vaak nog
even bij Toko Bie Sin Ho waar je zo
heerlijk zoete broodjes kon krijgen,
lekkere kaas, beleg voor de boterham
en van die verrukkelijk Chinees-Indi
sche koekjes. Ambarawa met droevige
herinneringen: interneringskamp van
Jappen en waar wij 1 jaar lang ver
toefden in kamp 9. Waar op de aller
eerste dag van onze bevrijding 25
augustus 1945 mijn lieve Moeder stierf
van uitputting en hongeroedeem en
diezelfde dag ten grave werd gedragen
bij het flakkerende licht van flambou
wen omdat het al donker geworden
was. Waar wij toen uit verdriet en
eenzaamheid stopten bij het huisje van
Indische kennissen die buiten 't kamp
gebleven waren en waar wij hartelijk
ontvangen werden. Lieve mensen, die
onze hongerige kampmagen tracteer-
den op een bordje heerlijk warme rijst
met ketjap en een versgebakken ome
let en een beetje sambal oelek. Hoe
heerlijk smaakte dat! Blije en droevige
herinneringen van Ambarawa...
Nadat we Ambarawa verlieten reden
we langzamerhand bergopwaarts ho
ger en hoger totdat ongeveer na een
half uur rijden de auto ineens stopte
voor een gezellig verlichte Rumah Ma-
kan genaamd "Coffee Eva". Dit "cafe"
ligt daar prachtig rechts van de weg
in een hele brede bocht van de berg
pas. De avondlucht was heerlijk koel
daar boven op die heuvel. "Mevrouw
en meneer zullen we hier een kopje
koffie drinken... ze hebben erg lekkere
kopi toebroek weet U, die koffiebonen
branden ze zelf". "Nou wat graag me
neer Tjong, ik heb erge trek in wat
lekkers", zeiden we beiden gretig.
Even later zaten we met z'n vieren om
een tafeltje heerlijk te genieten van
onze overheerlijke koffie met heerlijke
pisang goreng, gebakken soekoen
(broodvrucht), wadjik (ketan gekookt
in santen en goela djawa). Al deze
kwee kwee was op 2 schoteltjes ge
legd. In die waroeng hebben ze ook
een klein winkeltje waar je volksnij
verheid-artikelen uit die streek krijgen
kunt en ook allerlei Indische koekjes
en manisans in nette plastic verpak
king en natuurlijk zakken Eva-koffie
vanaf 1/2 kg.
Voordat we in de auto stapten ble
ven we nog even vol bewondering
kijken naar het dal beneden ons waar
in we de volle maan zagen spiegelen
in de Rawah Pening bij Banjoebiroe.
Dick en ik verlangden nu wel naar ons
einddoel het "Hotel Ambarrukmo" in
Djokja. Gelukkig om 9 uur kwamen we
in Djokja, stopten bij een groot Chi
nees restaurant, ik weet niet meer hoe
het heet, om een hapje te... ja weer
eten! Het is al een heel oud Chinees
restaurant en bestond al meen ik voor
de oorlog. Het staat in ieder geval vlak
naast een bioscoop. Misschien weten
Djokjanezen dat wel?
Meneer Tan houdt heel veel van lek
ker eten en het idee om zonder be
hoorlijke avondmaaltijd naar bed te
gaan dat stond hem helemaal niet aan
want in "Coffee Eva" had hij tenslotte
alleen maar gesnoept. Hij had heus
nog honger na die kopi toebroek. Dick,
die eigenlijk al meer dan genoeg had,
toonde zich echter a good sport en
deed dapper mee aan het verorberen
van een heerlijk knappend gebraden
vis in zoetzure saus (Ang Sioe Hie?),
verder wat Tjap tjai en nog iets anders.
Ik pikte een heel klein beetje mee...
8
