Wm
Dierbare herinneringen uii mijn jeugd op Java
Mijn ouders woonden, toen wij nog maar kleine ukjes waren, op de suiker
fabriek Sroeni vlak bij Soerabaja en gingen daar naar school. We moesten met
een treintje al om 7 uur 's morgens uit huis en reden dan met onze "peggon"
(wagen op 2 wielen) naar het station. Maar daar we pas om 4 uur thuis kwamen,
zond mijn moeder de kebon met een grote rantang eten naar het station Soera
baja, zodat we op de gewone tijd onze maaltijd kregen.
Helaas werd deze goede bedoeling
niet gewaardeerd en aten we er maar
weinig of niets van, aangezien we onze
magen reeds gevuld hadden met aller
lei snoep, dat we kochten van het dub
beltje voor de sado. Voor ons was
snoep zoals de aan stokjes geregen
tjermee, die mierzoet was en een groot
brok ijs, gekocht aan een ijsdepot, ge
wikkeld in een schone zakdoek en aan
een lantaarnpaal stuk gestoten, immers
veel lekkerder dan een bord eten?
Pas veel later hoorde mijn moeder van
onze ondeugende streken en kregen
we er een geducht standje voor en
terecht. Maar daarna gaven we ons
eten aan andere kinderen, die niets
gestuurd kregen.
Alle vakanties brachten we door op
Trètès, waar mijn moeder en haar zus
ter samen een pondok hadden laten
bouwen. Aan dit zalige oord heb ik zo
veel dierbare herinneringen, want voor
ons was het een grote villa met een
reusachtige tuin en een groot zwem
bassin er in, waarin het kristalheldere
water werd geleid door een heel lange
bamboe vanuit een klein riviertje.
Maar eerst wil ik U vertellen, van de
reis, die altijd begon met gewekt te
worden 's morgens om 5 uur, als het
nog donker was. Met nog slaap in de
ogen, maar toch vlug aangekleed, gin
gen we met heel veel bagage en 2
baboes naar het station. In de trein
werden we pas goed wakker en be
gonnen al gauw trek te krijgen in de
lempers, pisang goreng en djeroek
keprok, die uit de beseks kwamen. De
eerste halte was Sidoardjo, waar de
bekende lempers nog warm aan de
trein werden verkocht en die hun weg
wel vonden naar onze hongerige ma
gen. Daarna zongen we allerlei school
liedjes en leidde mijn moeder dit kin
derkoor met haar mooie stem. We hin
gen uit de ramen en trokken de lange
lianen van de klimplanten, die te dicht
bij de rails waren. Hoe meer we het
einddoel bereikten, hoe wilder we wer
den, want straks zouden de paarden
klaar staan om ons naar dat heerlijke
grote huis te brengen, waar we een
hele maand zouden spelen, zwemmen
en tochten maken. En hoe langzamer
het treintje al puffend steeg, hoe dich
ter we bij ons doel kwamen. We zeiden
dan "ik doe mijn best, ik kan niet
meer" op de maat van de wielen, ter
wijl de locomotief haast niet verder
kon. Maar eindelijk was het zover en
stapten we uit in het plaatsje Balapan,
waar we eerst nog moesten overstap
pen in karretjes, die ons naar Prigen
brachten. En daar werden we opge
wacht door een groot aantal paarden,
dat er altijd met de vakantie stond.
leder koos zijn eigen paard en daar
ging de hele karavaan: de grote kin
deren reden in galop weg, terwijl de
kleintjes met hun begeleider stapvoets
gingen. Mijn moeder was een echte
amazone en gaf ons het goede voor
beeld. Heel achteraan liepen de ba
boes met de koelies die de bagage
droegen. Het was 'n vrolijk gezicht, die
lachende kinderen, die uitgelaten wa
ren en hun paarden aanspoorden om
nog harder te rijden. Na een half uur
tje rijden kwamen we aan onze "villa"
en sprongen uit het zadel om het eerst
het zwembad te inspecteren, want dat
was de grootste attractie. Het huis had
een gaanderij, die langs alle kamers
liep. Er kwamen 2 heel grote slaap
kamers uit in de binnengalerij. Hierin
stonden een rottan zitje erj. een heel
grote bank, waar 's avonds twee kin
deren konden slapen en wat we om
de beurt deden, een geweldig leuke
slaapplaats voor ons was.
De bijgebouwen lagen een trapje
lager dan het hoofdgebouw en daar
was de 3-persoons W.C., die drie ga
ten in de plank had, waar we altijd
voor ons plezier heen gingen. Onder
die W.C. liep een kalietje, dat alles
wegvoerde naar het diepe ravijn in de
buurt.
De eerste dagen moesten we akkli-
matiseren vóór we in het zwembad
mochten, maar er waren nog zoveel
leuke dingen te beleven zoals wande
len langs het huis van de heer v. d.
Zweep, die er 2 tijgers op na hield,
die in grote ijzeren kooien zaten en
die op gezette tijden hun eten kregen,
waarnaar we dikwijls stonden te kijken.
Grote brokken vlees werden door de
tralies gegeven en het brullen van de
hongerige dieren maakte ons wel bang.
Verder amuseerden we ons met al
lerlei spelletjes in de tuin. Zodra de
koopvrouwen wisten, dat er weer va
kantie was, kwamen ze met hun heer
lijke snoeperijen 's morgens om 10 uur
aan de deur. Allerlei lekkernijen lagen
uitgestald op een grote tampah zoals
ketan met klapper en goela djawa,
pisang goreng, nogo sari en van die
groene en rose nestjes (gemaakt van
meel) in santen en goela djawa-saus,
■JJLi
Tot onze verbazing kregen wij ook nog een andere foto onder ogen, waarbij helaas zónder
jaartal) vermeld was dat hier het Nymphenbad was af geheeldAan Oosthoekers vroegen wij
of dit werkelijk zo was, maar óf ze wisten hel niet óf ze verwarden deze waterval met de
waterval van Prigèn, die echter betoel veel hoger is. Die kan het dus NIET zijn. Vraag: is
dit misschien een watervalletje héél ergens anders, óók Nymphenbad genoemdOf zag het
Nymphenbad van de andere foto er zo uit, vóórdat het tot zwembad werd omgebouwdWie
van onze lezers kan ons helpen?
17
