NONG PLADUK
Op 3 September 1969 was het 25 jaar
geleden dat ons kamp bij Nong Pladuk
in Thailand bij vergissing door gealli
eerde bommenwerpers werd aangeval
len waarbij zeer veel slachtoffers te
betreuren waren. Als ik zeg 3 sep
tember dan is dat minder nauwkeurig.
Toen werd de aanval ingezet.
Mijn laatste "railroadcamp" heette
Kwima. Een van de ergste (en ik heb
er wel een paar meegemaakt) terreur
kampen. Het was of er geen einde
kwam aan deze verschrikkelijke tijd.
Dag in, dag uit zette de Grote Maaier,
ook wel Magere Hein geheten zijn on
verbiddelijke zeis in onze gelederen en
wij vielen als rijpe korenaren. Op 13
October 1943 sloeg ik voor het laatst
met een pikhouweel wat steenslag on
der een biels(zei iemand: ih,
jij perst ook maar door ja, hoewel je
op jouw ribben wel krontjong kunt
spelen...). Onze "strek" was klaar. Wij
werden afgevoerd en kwamen uitein
delijk terecht in een nieuw kamp, de
zoveelste, Nong Pladuk.
Ik herinner me de dag van aankomst
nog goed. 'n Onooglijk klein stationne
tje met 'n buitensporig groot emplace
ment waarop veel rollend materieel,
Gr. goederenwagons, PR en PPR plat
te wagens. Dit emplacement was aan
een zijde begrensd door een aantal
loodsen waarin opgeslagen alle moge
lijke soorten onderdelen, gereedschap,
enz. Aan de andere zijde van het em
placement liep een landweggetje en
hieraan grensde kamp Nong Pladuk.
Aan de achterzijde van dit kamp^ bouw
den wij kamp Nong Pladuk 2 en om
er te komen moest je eerst een ack-
ack luchtdoel batterij passeren be
mand door overgelopen Brits-Indische
militairen.
De kampen 1 en 2 waren dus heel
"leuk" en "romantisch" gelegen, n.l.
dicht bij opslagloodsen, een belangrijk
spoorwegknooppunt met annex groot
emplacement, veel rollend materieel,
een ack-ack batterij bestaande uit 4
stukken automatische 2 inch kanonnen,
die weer beveiligd waren door punt 50
luchtdoelmitrailleurs. Ik heb me laten
vertellen dat achter deze kampen nog
een munitie dump lag en oh ja, ik ver
gat nog te vertellen dat er vlak naast
ons kamp op een zijspoor een renteng
platte spoorwegwagons stond met sta
ples drums benzine. Maanden lang!
Alles scheen te schreeuwen: "Come
on boys, please hit me and hit me
hard!"
De slanke zwijgzame Thailandse be
delmonniken in lange gele gewaden
hadden dit allemaal óók gezien...
En toen kwamen de eerste geallieerde
verkenners óók eens een kijkje nemen
...heel, heel hoog...hangend in de
strakke blauwe Thailandse lucht...als
een luciferknop..met die schitterend
afgestelde motor...en de piloot moet
gedacht hebben...lohüü apa itoe ja,
daar beneden...kok aneh ja...!!!
Telkens kwam hij nieuwsgierig terug...
iedere dag weer op hetzelfde uur. Als
wij op corvee waren. Ajo, wie hoort
'm het eerst. Nah daar heef je haar!!!
En telkens weer werd ie beschoten
door onze buren de overlopers...Dan
hoorde je de spankruk...Krrrrkü!
Doeng-doeng-doeng-doeng..de pro
jectielen werden de lucht in geslingerd
ws-ws-ws-wsals ze ontploften...
torr-torr-torr
Maar ze schoten, gelukkig, meer dan
beroerd!
En we hoorden 't geregeld, het geluid
van de Liberators, die in het holst van
de nacht naar hun doelen vlogen
Bangkok en omgeving. We stoten el
kaar wakker: Ih, hoor je? Liberators!
Je kon van deze afstand de dreun van
de bomontploffingen horen...
Op een keer: Een tijdbom sloeg door
het atapdak van de keuken en boorde
zich door een paar zakken beras. De
nachtploeg was klaar met de pap en
zocht de bale-bale op. De vuren waren
gedoofd, de pannen afgedekt met goe-
nizakken. Straks zouden de corveeërs
hun maal klaar vinden, zouden ze weer
"opgepept" worden...Geen mens in de
keuken. Toen zei de bom "wladammm"
en de pap kwam op het dak terecht
en de corveeërs moesten met een lege
maag naar het werk... Kassian ja die
luitjes.Zonder pep!!!
2 September 1944. We droegen zieken
van kamp 2 naar 1. Ik herinner me dat
ik Boetje Hermanus op een stretcher
weggedragen heb...
Kwart over twee 's nachts. Ik word
wakker door erg veel licht en gedraaf
van mensen door de barak. Het is
klaarlichte dag. Dat kan niet. Het is
geen klaarlichte dag, maar dat treintje
op het zijspoor staat in de fik! Vol
treffers!!!
Ik druk me tegen de grond en laat het
geweld over me heen gaan. De goede
aarde waarop ik lig schudt en beeft
als bij een aardbeving. Bommen ex
ploderen met oorverdovende knallen.
Ik hoor geschreeuw van gewonden. Ik
draai me op m'n rug en kan de bom
bers zien. Ze vliegen laag, als eendjes
achter elkaar en blijven om het kamp
cii kelen. Afnemende maan, wolkenflar
den, donkere schaduwen, luguber
brmmm, brmmm, brmmm, laag, donker.
Dan komt er weer een serie bommen
omlaag...welke met donderend geweld
openbarsten... ik hoor de scherven
vlak over me heen gaan...ik kan ze
op hun baan volgen als ze door de
bamboewanden van de barakken slaan
...rkt...rkt...rkt... verdomme wat heb
ben die krengen een doorslagkracht...
rkt...rkt...rkt...
En opeens is het afgelopen. Even plot
seling als het begonnen was. Een voor
een draaien de machines af en ver
dwijnen in de wazige beginnende nieu
we dageraad. Hoe laat is het? Half
vijf ongeveer.
Hoeveel slachtoffers zijn er gevallen?
We zullen het gauw genoeg weten. Ik
hoorde zeggen: 110 doden en 700 ge
wonden. Het juiste aantal weet ik
niet
In krijgsgevangenschap maakten wij
kennis met iemand die zich "De Tijger
van Java" noemde. Als ie kwaad was
of heel erg indruk wilde maken op z'n
omgeving zei hij: "Weet je wel hoe
ze me noemden? Ze noemden mij DE
Tijger van Java"(god bewaar
me, wat een belediging voor onze ech
te matjan van Java). Maar deze Tijger
van Java", deze held der helden was
tijdens het bombardement nergens te
bekennen. Zeker rikketik van de laaa-
rieüü
Hoe anders gedroeg zich onze Vriend:
De Luitenant-Kolonel P. S. O. TOO-
SEYü!
Die ging niet rikketik van de larie! Als
een exploderende bom slachtoffers ge
maakt had vloog hij er op af, droeg
gewonden weg, bracht ze in veiligheid.
Ah, dat was een vent, een kerel. Lui
tenant-Kolonel P. S. O. TOOSEYü!
Op 3 september 1969 was het 25 jaar
geleden dat er zoveel slachtoffers vie
len bij dat fatale bombardement. Het
is goed dat wij onze gevallen makkers
in eerbied herdenken.
G. H. Bartman
...Dat was een vent, een kerel!...
15
