I.E. V. R E U N IE
D
Deze groepsfoto werd gemaakt op het IEV
Congres te Semarang vati het hoofdbestuur en
alle afdelingsbesturen. In het middenmet de
goedige bulldog-kop"Dick de Hoog. Verder
zullen nu, na 34 jaar, nog etteliike gezichten
van de voorste rijen herkend worden. In de
30-er jaren stonden ze regelmatig in elke krant
en elk. tijdschrift: de IEV-prominenten! Ajo,
haal een loupe tevoorschijn; zie .denk, herken
In dat jaar had het IEV zestien jaar dienst
achter de rug. Toen ging ELK Indisch kind
vanzelfsprekend naar school in 1919 nog
NIET!), bezocht élke vorm van onderwijs,
kon dankzij studiebeurzen élke tak van uni
versitair onderwijs in Europa volgen. En dat,
terwijl nog geen 23% van de Indo-gemeen
schap lid was van het IEVmaar wél dank
baar mee profiteerde van elk succes dat het
IEV voor ALLEN behaalde. "Djaga moentah"
heet dat in een harde Indonesische volksuit-
Dit is NIET "typisch Indisch"pas op! Bij
ELK volk gebeurt dat: 20 procent werkt,
baanbreekt" en sticht 80kijkt toe.
Toch: als op 1 november wéér 20% alleen
maar bijeen zou komen, zou opnieuw een
sprong voorwaarts gedaan kunnen worden.
Ajo, lui, ajo?!!
drukking: ivachten tot je wat in de schoot
geworpen wordt.
PRESENT! (I)
Zonet schreef ik een girootje uit,
een simpel, onbeduidend routinewerk
je, en ik deed dat met "het schaam
rood op mijn kaken" vanwege je "ICK
WIJCK NIET UYT..." (TT 15 aug. pag.
9) en "enkele tientallen inschrijvingen
voor deelname..." Toen mijn Moeder
maanden geleden vroeg of ik meeging
1/11 zei ik: "Ach mam, nog zo lang
de zaterdagen zijn zo bezet en
wat móet ik toch bij dat IEV, dat was
toch een zaak van jou en Pappie en
niet van mij".
Dat mijn Moeder zweeg, en mij om
die woorden geen KLAP gaf!! want zo
lang als ik mij kan herinneren was het
IEV een deel van ons leven, werkte
mijn moeder in de IEV bibliotheek en
Armenzorg; en was mijn Vader een
halsstarrig vechter voor beter onder
wijs .volledige erkenning van de in In-
dië afgestudeerden (dus tégen voor-
trekkerij van kersvers uit Delft en Wa-
geningen gekomenen) vóór gelijke be
loning voor gelijke arbeid (van de on
derscheidene rassen dan...) en na 'n
"strafoverplaatsing" als wachtgelder,
toen hij een veel te "klein" baantje
moest accepteren, werd hij grootmoe
dig en fideel door de IEV-vrienden ge
kozen in het college van B W van
Buitenzorg. Mijn vader de loco-burge
meester... om hem te helpen. DAT zijn
vrienden!
Als mijn ouders een paar dagen van
huis waren, was dat niet omdat ze,
zoals tegenwoordig "ook weieens van
de kinderen af willen" maar omdat ze
dan een IEV congres elders bijwoon
den. Ja, die arme tijd van mijn vader,
en ik dacht dat we toen zo RIJK waren!
Heb het pas na de oorlog allemaal ge
weten. En ons huis was toch altijd vol
mensen, vol etentjes, vol logees?
Voor mij was het IEV: de gooche
laar, de Sinterklaasfeesten, mijn Vader
die de staf vasthield en daarom was
mijn broertje niet bang toen zwarte
Piet met de kettingen rammelde (want
hij was een echte boeaja!) de pad
vinderij ettelijke jaren kabouter ge
weest en Mammie was Oehoe, ze
had geen stoeltjes en verfde dus bo-
terblikken in verschillende kleuren die
bij de "volkjes" hoorden en in haar
ijver gebruikte ze de blikken te vroeg,
zodat we allemaal met een blik aan de
broek rondliepen! flarden van herin
neringen komen in me op.
Kinderen die niet met vakantie gin
gen en Mammie die toen een hand-
werk-voorleesclub oprichtte, zomaar in
onze tuin bridgepartijtjes en mijn
Vader die volgens het systeem "Tiele-
man en Dros" speelde de verkleed
feesten! o die heerlijke feesten. Mijn
Vader speelde en schreef toneel (hee
ja, toch eens aan Lilian schrijven!) hij
studeerde eeuwig en sliep geloof ik
maar 3 uur per nacht, naast zijn bed
stapels Amer. pockets waarvan hij er
een paar per nacht las.
Ja, ik moet beslist naar Den Haag
1 november, misschien is er iemand
die meer weet van het werken in die
tijd. En (om op de Zwijgende Tong
Tong terug te komen; TT 15 juli pag.
3) wordt er dan niet gezwegen...
Bedankt ja, voor de dreunen op mijn
hoofd,
Liz Polling-Goldman
PRESENT! (II)
In de jaren '34-36 was mijn vader
slachtoffer van de malaise en in
deze periode kwamen mijn ouders in
contact met het werk van het I.E.V.
Met drie kinderen, resp. elf, acht en
vijf jaar oud, werden zij gehuisvest in
het Sociaal Tehuis, Matramanweg 125,
Meester-Cornelis, het voormalig oplei
dingscentrum voor cadetten: Sekolah
Jonker, later: Militaire School. Mijn ver
standige moeder scheidde met 2 kas
ten de slaapgelegenheid van ouders
en kinderen van elkaar en al zullen in
die tijd vragen te over zijn geweest,
ruimte en spel onder de ketapangbo-
men hebben kennelijk voor het goede
evenwicht gezorgd. Wij hadden er veel
plezier, met de oude sekeloh waren wij
bevriend en als er de vorige avond
een dansavond was geweest, mochten
we lekker rondscharrelen om de res-
tantjes serpentines en wat dies meer
zij te bewaren. Van de waringinboom
fluisterde men dat hij "anker" was en
al klom ik overdag er graag in, 's-
avonds liep ik er in een wijde boog
om heen!
Om nog maar te zwijgen van de in
drukken, die volwassenen bij je ach
terlaten door hun vreemd en soms niet
te volgen gedrag. Later echter begrijp
je, dat er mensen van diverse plui
mage huisden. Maar och, in die tijd
was het een probleem van je ouders
en de bestuursdames, zoals ze werden
genoemd. Erg actief, begrijpend en
voor ons kinderen een begrip van def
tigheid en een enkele kreeg heimelijk
de naam van bazig, ,maar allen waren,
geloof ik vervuld aan een ieder, die
het nodig had een helpende hand te
bieden; enkele van hen hebben zich
reeds lang teruggetrokken, maar wie
Lees verder volgende pag., Ie kolom onderaan
6
