You love it...
VOETSTAPPEN IN'N ANDERE WERELD Het Paard dat niet groeide
LU
MUIZEN
prijsje
.TT
I
DE KOELE INDO-BELAZER
pasar malam
rotterdam
l
I t I
i.i.J
Ik herinner me alles nog als de dag
van gisteren. Op de grond van ons
ouderlijk huis te Malang (betoel roe-
mah redjeki) bevond zich toen een heel
oud Indonesisch kerkhof. Bij de koop
van de grond werd met mijn ouders,
anderzijds de Loerah en Gemeente
overeengekomen, dat de graven (18/
20 gr.) op kosten van mijn ouders eer
ste klas her-begraven zouden worden.
Dat is ook gedaan, althans de grond
ervan, want van alle graven is maar
één been gevonden. Mijn vader begon
de bouw van het huis eerst met de bij
gebouwen (Indon. adat?) Toen die, de
afgesloten achtergalerij en 'n paar ka
mers klaar waren, zijn zij met de kin
deren er in gaan wonen. Mijn jongere
broer en ik, voor studie in de kost in
Soerabaia, kwamen met de oktober-
vakantie thuis. Ik sliep alleen in een
klein kamertje dat, zoals de twee an
dere kamers, uitkwam op de achterga
lerij. Ik weet niet welke vakantiedag
het was, maar op die nacht werd ik
met schrik wakker, omdat er aan mijn
rechter grote teen getrokken werd en
het moet vrij hard zijn geweest. Ik her
inner mij nog dat ik "ja" zei, hoorde
niets en dacht dat ik gedroomd had,
draaide me om en sliep direkt weer in.
's Morgens was ik het hele voorval al
weer vergeten. Ik weet niet welke nacht
daarop, maar hetzelfde gebeurde weer.
Ik was helder, klaar wakker. Als jongen
van 18 jaar, dacht ik nergens aan bang
zijn, draaide het licht aan en begon de
zaak te inspecteren. Ik dacht heus aan
een grote muis, omdat de goedang
aan mijn kamertje grensde en de
muizenvallen daar nogal succes had
den. Maar in mijn kale kamer met al
leen een bed, kast en tafeltje was niets
te bespeuren. De volgende dag zocht
en vond ik een stuk rottan en bij het
naar bed gaan schoof ik mijn bed dich
ter bij de lichtschakelaar en "sliempet-
de" (instoppen) mijn klamboe niet, zo
dat ik met een handomzwaai licht kon
maken. Die nacht gebeurde er niets,
wel de daaropvolgende nacht. Mijn
hand ging bliksemsnel naar de licht
schakelaar (mijn concentratie op die
schakelaar moet in mijn slaap toch
groot zijn geweest), met mijn blik naar
mijn voeten. Ik meende een donker ge
wriemel aan het voeteneinde te zien.
Binnen een seconde was ik mijn bed
uit, rottanstok in de hand en keek on
der kast en overal. Niets van het een
of ander te bespeuren. Met de gedach
te het straks aan mijn moeder te ver
tellen kroop ik weer achter de klamboe.
Ik deed dat bij het ontbijt en kreeg een
ernstig verwijt het niet eerder verteld
te hebben. Tegen 5 u 's middags kwam
er wat bedrijvigheid. In de achtergalerij
zou een slametan gehouden worden.
Van mijn moeder moest ik aanzitten,
aan één hoofdeinde. Aan het andere
hoofdeinde zat of stond liever de
"Moodin" (Indon. geestelijke), die
voortdurend gebeden prevelde. Aan
weerszijden zaten werkvolk van het
huis en van ons bedrijf. Na ongeveer
een kwartier was de ceremonie afge
lopen, maar alleen met de Moodin in
mijn afgesloten kamertje werd mijn
blote rug nog onder zijn geprevel met
een goedje besmeerd. Ik heb nader
hand nog heel lang in het kamertje ge
slapen, maar nooit meer "muizenbe-
zoek" gehad. JeeJeeDee
Het recept van deze Pasar Malam
drank bij uitstek (uitgevonden door
Rob Dessauvagie en zijn collega's
van de bar) zullen we niet verklap
pen maar het is gewoon een trip
waard naar de
AHOY'HAL HOFDIJK
1 t/m 5 SEPTEMBER 1970
Wij waren altijd dol op beesten. Had
den een kip die op schoot een ei leg
de. Een gemakkelijk plekje was dat niet
want onze hansop gaf niet veel "nest".
Jonge eenden, marmotten en konij
nen gingen, (als vader en moeder niet
thuis waren!) mee naar bed. En tien
tallen duiven waren zo mak dat zij op
hoofd en schouders konden worden
meegedragen.
Wij waren nog vrij jong maar onze
liefste wens was een rijpaard! Als we
naar Lembang gingen was het tochtje
per bergpaardje, het heerlijkst.
Achter ons huis was de cavalerie
kazerne. Als de paarden een mandi-
beurt kregen dan waren we er als de
kippen bij. Een van de paarden kon
heel elegant "dansen" op de maat van
de muziek. De opper die het beest be
reed, had plezier om ons, en soms ge
beurde het dat op een ogenblik 'n
paardenhoofd door het raam kwam kij
ken om (zoals alle paarden dat graag
lusten) een stukje suiker te krijgen of
een wortel.
Paatje en Mams, kregen een punt
hoofd van ons gezeur om een paard.
Ten einde raad verzon Mams daar iets
op. Zij liet ons vier hoeven zoeken en
die moesten we in de grond planten.
Want, zo vertelde zij, als de heren te
lang stonden te bomen, wilde het wel
gebeuren dat een wandelstok wortel
schoot...en groeide.
Wij geloofden toen nog alles wat
onze ouders zeiden en deden zoals
gezegd werd.
Nu, de belangstelling van buurkinde
ren was groot, al wilden enkelen wel
beweren: "Bestaat niet! Komen uit de
buik van moeder paard!"
In onze oren klonk dat als een zwa
re vloek. Maar hoe langer het duurde
eer we "groei" zagen, des te meer
twijfelden wij, zodat Mams, eenmaal
met een leugen begonnen, ermede door
moest gaan. Ze nam haar uit een sapu
dalam en stopte dat in de grond bij
de hoeven!
Wij waren zo blij! Vertelden het te
gen iedereen die 't horen wilde en
brachten de "betweters" aan het twij
felen. Totdat...
In de droge sawah t.o. ons huis lag
een paard dat in allerijl was uitgespan
nen. Nieuwsgierig als kinderen zijn,
gingen we er op af en...maakten het
wondere gebeuren van een geboorte
mee!
Wat waren we geschokt in ons ver
trouwen! Het ergste was dat we niets
begrepen. Jan zei in zijn onschuld te
gen Mams: "En het veulentje zat hele
maal in een laken gepakt, Mams".
Stilletjes hebben we de hoeven op
gegraven. Een paard kregen we nooit
en zeurden er niet om.
Het ooievaar sprookje had afgedaan
en ook begrepen we dat een groot
paard meer zorg zou nodig hebben dan
onze poppen en klein vee.
Si Ribut
17
