Bij latere luchtalarms zagen we ook nooit meer een Jap
toestel in de lucht. Ons optimisme laaide weer hevig op,
want, zo redeneerde men, als een carrier zo dicht onder
de kust kan komen, dat de vliegtuigen de hele dag onge
stoord kunnen opereren, dan zal de Japanse macht op
zee ook niet meer zo heel veel voorstellen en daar zat
wat in. In ieder geval, deze 12e januari zal niemand meer
vergeten. Zelfs de Jappen zeiden: "Senso speedo o 'hari".
(De oorlog is gauw ofgelopen).
"De Schorre" van 3 A had grote lol en vertelde ons
de volgende dagen welk een heksenketel er was op het
vliegveld. Er stonden op de hangars tientallen mitrailleurs
opgesteld, waarvan de schutters telkens werden wegge-
paft... "De Schorre" was toen maar de bush-bush inge
trokken.
De maanden verliepen. Iedere dag was dezelfde als de
vorige. We moesten nu grote aarden wallen aanleggen, die
de olietanks moesten beschermen. Dit werk moesten we
doen onder Koreanen. We hebben daar "ge-etterd" van
's morgens 8 tot 's avonds 12 uur; ook wel tot drie uur
's nachts, maanden aan een stuk. Dat was een moeilijke
tijd en we merkten dat het de haat van de Jap was over
de vernielingen die de Yanks in en om Saigon aanrichtten.
De geallieerde vliegtuigen verschenen nu een paar maal
per week en de stemming werd gejaagd en nerveus. Joop
en ik bleven steeds bij elkaar en in momenten van grote
spanning bleven we steeds rustig. Ook hij kende niet de
angst, die de meesten onder de leden hadden. Als de
bommen over je hoofd suisden, dacht je alleen maar: als
het raak is, laat het dan goed raak zijn. Soms zag je dan
de lieve gezichten van je dierbaren voor je en prevelde
een laatste groet...
Op een zekere dag dat we op 10 B waren, moesten we
eensklaps om 3 uur met werken ophouden. Niemand be
greep er iets van. Ik moet eerlijk bekennen, dat ik toen
dacht dat de oorlog afgelopen was. We moesten snel aan
treden en de auto's stonden klaar om ons naar het kamp
te brengen. Ook onze officieren wisten niet wat er aan
de hand was. 's Avonds liepen de Jappen nerveus en in
alarm en alras hoorden we het geluid van de oorlog...
ontploffingen en het ratelen van machinegeweren, kanon
schoten. Zouden de geallieerden geland zijn? Het werd
erg spannend, dat kunt U begrijpen. De hele nacht hield
het schieten aan en de volgende dag werd er niet gewerkt.
Drie dagen bleven we binnen en toen zagen we wat er
gebeurd was. De Jappen hadden het nodig geoordeeld de
Fransen te interneren. Het Franse garnizoen had zich ver
zet, maar moest dit al spoedig opgeven. De soldaten wer
den krijgsgevangen gemaakt, de burgers in wijken gecon
centreerd. De Fransen, die als wij 's avonds op de auto's
naar het kamp reden, op de terrassen van de gezellige
café's zaten achter levensgrote glazen bier, zaten nu in
hetzelfde schuitje, waar wij al 3 jaar in meevoeren...Het
was nu ook gedaan met hun vrije leventje. Zij hadden
onder de Japanse bezetting natuurlijk niet veel te vertellen,
maar ze waren vrij en konden eten en drinken wat zij
wilden.
Zij zouden moreel nooit opgewassen geweest zijn tegen
een lange krijgsgevangenschap, want zij zagen er na 2
maanden precies zo uit als wij na 2 jaar. Voor ons was
het knijpzetten van de Fransen een bewijs te meer dat het
ook in Indo-China minder veilig werd.
J. van der Schot
(Wordt vervolgd)
DE MARKIES VAN SALATIGA
Het hotel Kalimatan heeft de vol
gende geschiedenis:
Toen markies de la Brethonière,
voorheen groot grondbezitter in het
Salatigase, vernam dat Prins Hendrik,
broeder van Koning Willem III, bij diens
bezoek aan Semarang, ook een poosje
te Salatiga een koude neus wilde halen,
liet voornoemde markies het tegen
woordige, doch sedertdien verbouwde,
hotel Kalitaman, voor een verblijf van
de Prins en zijn gevolg bouwen. Dag
en nacht was men aan deze bouw be
zig en binnen een record-tijd kwam het
gebouw gereed. Woning plus inrichting
kostten hem rond 100.000,in die
dagen een zeer respectabele som
gelds.
Toen een hele tijd later het Gouver
nement van Ned.lndië aanbood om hem
deze som te restitueren, bedankte de
markies hoffelijk voor het aanbod,
maar verzocht, als tegenprestatie de
belofte, dat de Regering zijn nakome
lingen, welke zich zouden noemen Ha-
mar de la Brethonière deze markies
had een broeder Médar de la Bretho
nière wanneer deze in nood moch
ten verkeren, steeds de helpende hand
zou bieden. Hij verkreeg een dergelijke
schriftelijke belofte van de Regering.
Mij is bekend dat hien/an bereids ge
bruik is gemaakt door de gepensio
neerde zoutverkooppakhuismeester
Hamar de la Brethonière, destijds te
Koedoes woonachtig, die, krachtens
deze belofte, een regeringssteun van
200,per maand ontving. Verder
werd in 1954, op grond van bedoelde
regeringsbelofte, vrije overtocht naar
Nederland verleend aan een vrouwelijk
lid der familie Hamar de la Brethonière.
Andere gevallen zijn mij niet bekend.
M. Busselaar
WAAROM ZORGEN MAKEN?
In het leven zijn er twee dingen om
zorgen over te maken, nl. óf je bent
rijk óf je bent arm. Als je rijk bent, is
er niets om bezorgd over te zijn, en
als je arm bent, zijn er twee dingen om
bezorgd over te zijn, nl. je bent óf ge
zond óf je bent ziek. En als je ziek
bent, zijn er twee dingen om bezorgd
over te zijn, óf om beter te worden óf
om te gaan sterven. Als je sterft, zijn er
alleen twee dingen om bezorgd over te
zijn, óf je gaat naar de hemel, óf je
gaat naar de hel, als je naar de hemel
gaat, is er niets om je zorgen over te
maken, en als je naar de hel gaat heb
je het zo druk met zoveel oude vrien
den de hand te schudden dat je geen
tijd hebt om je zorgen te maken.
Dus waarom zou je je zorgen maken!
Ingez. door Mevr. M. Wolf-Nauta
Ï/f/t llil/Hi
iftmftififfu
KUNNEN PLANTEN MEEVOELEN?
Van een goede kennis kregen wij
eens een leuke en kerngezonde plant
cadeau die het heel goed deed bij ons.
Maar op een dag ontstond er na een
onbeduidende woordenwisseling een
totale verkoeling van hun kant. Merk
waardig genoeg kwijnde in deze pe
riode de van hen gekregen plant meer
en meer en ging tenslotte dood.
Bij een jong echtpaar stond het huis
vol met bloemen, want de heer des
huizes was dol op planten. Op een
goede (of kwade?) dag begonnen alle
planten één voor één te kwijnen om
tenslotte alle geheel dood te gaan.
Korte tijd later kwam het tussen de
echtelieden tot een breuk, eindigend
in echtscheiding.
Voelen planten mee met de stem
ming in een huis of zou er sprake zijn
van een voorteken? J.B.
BLADVULLING
Bladvullingen
Lang geleden kregen wij op een dag
bezoek van een neef met zijn totok
vrouw Mies. Ze was toen nog niet lang
in Indië en wist niet veel van Maleise
woorden.
's Middags bracht kokkie klepon op
tafel en daar snoepten we heerlijk van.
19
