OP ZOEK NAAR IDENTITEIT
„jullie zijn wij"
J.
Niet in het dagelijks TV-nieuws, maar
in het weekoverzicht van 18 oktober
zagen wij de reportage van een stu
denten-demonstratie in Indonesië voor
een mede-student, die door een cadet
in een twist was doodgeschoten. Bij
zonderheden en namen werden niet ge
noemd. Aan verreweg het grootste
deel van het TV-publiek is dit nieuws-
fragment voorbij gegaan.
Op het TV-filmpje zagen wij een
enorme optocht langs een hoofdweg
van een van Indonesië's grote steden
(we konden niet traceren welke stad
het was) van studenten in grote ernst.
In de voorste rij werd een grote foto
meegedragen, rouw-omfloersd.
Thans krijgen we een brief uit Indo
nesië, waaruit we het volgende frag
ment lichten:
Heb je vernomen dat in Bandung
een student door een cadet neerge
schoten is? Als je daar ook versla
gen krijgt, zul je lezen, dat de ver-
slagene een zekere COENRAAD is.
Coenraad is een oude Surabajase
Indofamilie.
Uit de verslagen zul je gelezen heb
ben, dat tienduizenden studenten te
gen de Politie in het bijzonder de
Gewapende macht in het algemeen
gedemonstreerd hebben. Ook buiten
Bandoeng. Dit Tjalie, is om de bewe
ring te staven, dat de Indo in Indone
sië geen vraagstuk meer is. Coen
raad is een Indonesiër en als hem
iets gedaan wordt, pas op! Al heet
hij Coenraad en niet Soeratman, of
Salim of Pelupessy, duizenden en
nog eens duizenden staan achter
hem. Als hij Robinson of Ducelle had
geheten en hij was Indonesiër, dan
zouden zijn vrienden hetzelfde ge
daan hebben. Dit is om mijn bewe
ring te staven, JULLIE ZIJN WIJ EN
WIJ ZIJN JULLIE!
Het zal de lezer duidelijk zijn dat tus
sen de briefschrijver en mij al geruime
tijd een briefwisseling gaande is, spe
ciaal over het "thuis-zijn" van de Indo
In Indonesië en over de Indo in Europa.
Het is J. niet ontgaan dat de doorsnee
Indischman in Holland sterk naar Indo
nesië terugverlangt en in elk geval hier
in Holland vaak NAAST de maatschap
pij leeft, waar hij alleen werkt en meer
niet. Zulke dingen leert men in het
buitenland ook door gewoon regel
matig Nederlandse kranten te lezen,
waarin (zoals U zelf ook wel weet)
zelden of nooit van Indische activiteiten
melding wordt gemaakt op sociaal,
cultureel of politiek gebied. Ook zijn
er maar zeer weinig intieme vrienden
kringen van Indo's samen met Neder
landers van hier.
Hier in Nederland merken we over
het algemeen alleen wat van eventueel
onbehagen van Indo's in Indonesië als
druppelsgewijs warga negara's naar
Nederland komen en hier opteren voor
de Ned. nationaliteit. Er zijn echter nog
steeds DUIZENDEN Indo's in Indone
sië, wie het NIET slecht gaat, en die
ook nooit naar Nederland verlangen.
Van hen weten we zo goed als niets.
Maar voor zover we er contact mee
hebben, weten we dat zij zich in de
beginperiode van de Indonesische on
afhankelijkheid niet "aangesteld" heb
ben door b.v. een Indonesische naam
aan te nemen en een pietjie te dragen.
De Indonesiër (zelf een groot aantal
volken, volkjes en ethnische groepen
rijk!) accepteert de Indo zoals hij is.
Punt.
Verlangt geen "vermomming en neemt
hem zijn "koloniale verleden" niet kwa
lijk, zoals in Nederland gebeurt. Ook
schaamt de warga negara geworden
Indische Nederlander zich niet voor
de naam Indo. Die naam is in Indonesië
gewoon "in", en evenwaardig als b.v.
Batak, Ambonnees, Madoerees, enz.
Zij zijn 100% geaccepteerd als mede
burger met "huid en haar": dus b.v.
ook mét blanke kleur en blauwe ogen,
met Nederlandse taal en eventueel
Christelijk geloof.
Er zijn inderdaad rumoerige en on
rustige tijden GEWEEST, maar die wer
den veroorzaakt door buitenlands-po
litieke pressies. Ook zijn er nu nóg
Indo's in Indonesië, die niet kunnen na
laten neer te zien op Indonesische
mensen en toestanden. Of misprijzend
nieuwe tijden in Indonesië te vergelij
ken met vooroorlogse. En wie zichzelf
distantieert, wordt door het volk ook
niet opgenomen!
Als J. ten volle gelijk heeft en dat
inderdaad de Indo beter voor Indone
sisch dan voor Nederlands burgerschap
had kunnen opteren dan nóg zou de
oude wijsheid van kracht zijn: "Inzicht
(berouw) komt altijd te laat." Maar be
kijk zo'n inzicht ook historisch en ont
dek dan dat zulke "vergissingen" alle
eeuwen door bestaan hebben. En vaak
het onvermijdelijk gevolg zijn van een
"oneerlijke" zij het vaak goedbedoelde
COSTA DEL SOL (SPANJE)
Bungalows, flats en/of gronden te
koop. Zowel voor zelfbew. als
voor belegging. Netto rendement
van 10 tot 12% per jaar.
Inlichtingen:
Makelaarskantoor A. LATERVEER
Laan van Meerdervoort 974 - 966,
Den Haag
en p/a MANSION CLUB,
te Torremolinos
t.a.v. Mevr. H. Dijkzeul (Nedl.se)
vóór -historie. Indo Europeanen zijn ge
neraties lang opgegroeid als marginale
groep tussen "The Masters and the
Slaves" met het heilige vooruitzicht
van een menselijke en maatschappe
lijke superiorteit van het "Master-
schap".
Daarvoor is generaties lang de Indo
nesische maatschappij verworpen en is
het "Wien Neerlands Bloed" (zij het
in 48 politieke soorten verdeeld bloed)
richtsnoer van de Indo-opvoeding ge
weest, incluis de twijfelachtige "smet-
tenvrijheid". Ook hebben Indo's eeuw
enlang zonder genealogische banden
geleefd. Want als de Hollandse voor
vader of vader van lage komaf was,
werd er liever nooit over de Hollandse
familie gesproken. Aan de andere kant
werd de verwantschap van (Indone
sische) moederszijde verworpen.
Met het beschavingsstempel werd
dus nooit rekening gehouden. Om het
verschil scherp te tekenen: ook al was
de moeder een raden ajoe en de vader
een turftrapper, dan werd de turftrap
pers-koers gevolgd. Men hoeft alleen
maar een korte studie te maken van
erfelijkheidswetten om in te zien, tot
welke catastrofale psychologische con
flicten dit geleid kan hebben. Trou
wens: elke Indo die dus van (vooral
directe) Totok-afkomst is, kan zich zon
der moeite herinneren dat thuis zelden
of nooit over de Totok-familie in Hol
land gesproken werd, als die van een
eenvoudige komaf was, terwijl ver
der zonder vorm van proces de "In
landse" familie al direct "van de kaart
was".
Het tragische is geweest dat al deze
voorkeuren of minderwaardigheden
NOOIT iets te maken hadden met het
KARAKTER van de (voor-) ouders,
maar met de maatschappelijke KLAS
SE. En curieus is ongetwijfeld dat die
ongeschreven klasse in Holland nog
steeds bestaat en o.a. ten gevolge
heeft dat in Nederland teruggekomen
Totoks van eenvoudige herkomst na
een lang leven in Indië niet naar "hun
klasse" terug willen, terwijl hun Indo
kinderen instinctief het vaderlijke mi
lieu niet meer in willen, vaak door de
muur die door dit milieu opgetrokken
wordt tegen "de fijne meneren uit
Indië."
Helaas is dit een thema, zó enorm
ingewikkeld, dat alleen studenten in de
sociologie hier ooit uit kunnen raken
en een eventueel proefschrift weinig
kans heeft op appreciatie door de
daarin zo niet uitgesproken, dan toch
zeker voelbare, "discriminaties". Van
daar ook dat de naar de Verenigde
Staten geëmigreerde Indo zich daar
direct senang voelt omdat daar geen
schaamte is voor "lage komaf", omdat
zelfs de beroemdste staatslieden, ge
leerden of kunstenaars in Amerika er
ronduit voor uitkomen dat hun (groot-)
vader boerenknecht of wegwerker was,
of zijn (groot-) moeder dienster in een
restaurant of inblikster in een "can
nery".
8
