HET GELUK VAN HET JAGEN
TENGGHER POLEH\
JONGELUI MET PIT
"De jacht behoort tot het zuiverste repertoire
van het menselijk geluk"
JOSé ORTEGA Y GASSET
(Mad.: "Schiet nog 's een keer")
In vorige afleveringen van T.T. heb
ik U het e.e.a. verteld van mijn weder
waardigheden in Indonesië, opgedaan
tijdens mijn vakantie in 1969. Ik heb U
echter nog niet verteld, dat ik er ook
op jacht geweest ben. Een doodgewone
tjelengjacht, maar na al die jaren dat
ik mijn hobby niet heb kunnen beoefe
nen een belevenis.
Dat ik daartoe in de gelegenheid
werd gesteld, heb ik in de eerste plaats
te danken aan Dr. Joop Sutjahjo, long
arts te Surabaja, die mij in contact
bracht met de heer R. P. Soemjar Rach-
mad, sportman en groot jager, bedrijfs
leider van een textielfabriek te Pan-
daan. Van deze plaats bedank ik beide
heren nogmaals voor alles, wat zij voor
mij hebben gedaan. Bedankt Joop en
Pak Rachmad!
Toen ik eenmaal in Surabaja m n
zaken had geregeld, kon ik met Rach
mad een afspraak maken voor een
jachttocht. Donderdag 5 september.
Op die dag bracht m'n gastheer me
's morgens naar de bekende bushalte
bij de Wonokromobrug. Soerabajanen
behoef ik natuurlijk niet het beeld te
beschrijven dat ik zag. Door elkaar
krioelende betjaks, mannen en vrouwen
al dan niet koopwaar torsend van en
naar Pasar Wonokrono en aan de kant
van de weg een trots kijkende Madoe-
rese paman soto, omringd door een
stel genietende, slurpende ontbijters.
"Bis Malang, bis Maiang, ajo bis
Malang!" Ik stapte in de luidkeels aan
geprezen "bis Malang", een gammele
Chevrolet Oplet en kreeg een plaats
schuin achter mas sopir en naast een
T.N.I. Kaptèn, compleet met gunbelt,
fraai bewerkte holster, waarin de kolf
zichbaar was van een levensgrote Colt
.45 automatic. Voor eventueel eventu
eel snapt U? Als deze postkoets straks
overvallen wordt door gemaskerde, be
reden en tot de tanden bewapende,
niets ontziende, woeste pistolleros, ca-
ramba senores, dan is het altijd hendig
een onverschrokken knaap naast je te
weten.
Hoe het ook zij, we vertrokken pre-
ces op tijd. Even dacht ik dat de uit
laat ergens onder het dashbord was
verborgen, althans toen mas sopir met
een manuaal de motor deed ontploffen,
spoot er een strotje benzinewalm het
voertuig in welke mij naar adem deed
snakken. Het was echter een vergissing
mijnerzijds, want toen we eenmaal re
den ging het veel beter.
Weet U, deze weg heb ik, ja ik weet
zelf niet hoe vaak bereden, maar tel
kens weer vind ik het heerlijk om er
te zijn. Nog staan ze er, de kromge
groeide, stokoude asembomen. Omdat
zij niet voldoende schaduw geven,
heeft men er een soort atap afdak te
genaan gebouwd, waaronder men ble-
wah en semangka verkoopt. En degan
en mangga. Verrukkelijk!
Voor de oorlog liep hier een dubbel
spoor van de SS. De Jappen hebben
er een gesloopt en weggesleept, waar
naar toe? Heb ik er in Thailand nog
aan meegewerkt misschien een baan te
leggen, waarvan de rails hier thuis
horen? Ik weet het niet. Wel dat wij
vroeger in de trein zaten, die ons naar
Blauw Water of Wendit bracht en dat
soms Herrit de Raadt op z'n Haa-Dee
langs raasde, door ons toegebruld en
opgejut met: harder Herrit! Harder!!!
Ajo Herrit, beuk!
Op de sawah's links en rechts van
de weg schoten Jo en ik snippen. God,
wat is dat lang geleden!
G. H. Bartman
(Wordt vervolgd)
In een Haagse schoolkrant, "De Ha-
genoot" (nummer 7 van 1970) lazen we
een reportage van de Pasar Baroe die
ter gelegenheid van de Indische Her
denking van 15 Augustus werd ge
houden. Uit die reportage nemen we
de volgende slotregels, die tonen dat
de jongelui ineens tot in de kern van
onze herdenking doordrongen, waar
de "grote-mense bladen" vaak niet aan
toe kwamen:
Vijf en twintig jaar geleden kwa
men de geïnterneerden uit Indië
"vrij", d.w.z. het schamele restant
van diegenen, die het overleefden.
De Indische concentratiekampen
maakten meer slachtoffers dan Da
chau en Bergen Belsen. Het is een
soort erecode en kwestie van goede
smaak voor alle ex-geïnterneerden
uit Indië geweest, om over deze tijd
zo min mogelijk te jeremiëren.
Temeer, waar de Hollander nog te
veel in beslag is genomen, ook na
25 jaren, met zijn eigen doorstane
ellende door de Duitsers ondervon
den. Met opzet heeft de groep "In
dische Nederlanders" zich gedistan-
ciëerd van het zelfbeklag, het ge
jeremieer, dat bij ieder Dodenherden
king in mei plaats vond. Trouwens: de
Hollander had er geen behoefte aan,
ook de lotgevallen van zijn landge
noten in Azië bij "zijn" herdenkingen
te betrekken.
Eenmaal willen zij die bevrijding nu
vieren: alleen maar éénmaal! En dan
daarna: please, forget about it! Er
zijn meer belangrijke dingen, die van
daag de aandacht hebben. MAAR DE
INDISCHE GROEP ZAL HAAR DUI
ZENDEN DODEN NOOIT, NOOIT
VERGETEN.
We lazen natuurlijk het hele krantje
uit. En waren vaak getroffen door de
reëele kijk die de samenstellers op
vele zaken hebben. Hierin zijn deze
MAVO-scholieren vele zelfingenomen
studentenbladen zelfs de baas. En ze
ker ook vele mensen in de Indische
groep. Wat denkt U b.v. van deze woor
den uit het "hoofdartikel":
Toen ik in de redaktie zat en in
het leerlingenbestuur, kwamen er
toch ook wel daden! We hadden een
grote mond, een boel praatjes en
veel ideeën, maar er kwam ook iets!
En dat is het verschil. Dat er niets
gebeurde bij jullie, ligt hieraan, ge
loof ik. Jullie willen ten allen tijde
origineel zijn, waarom, dat weten jul
lie zelf waarschijnlijk niet. Jullie vor
men geen homogeen team, als jullie
iets willen doen. JULLIE HEBBEN
GEEN HART VOOR DE GOEDE
ZAAK!
Kijken jullie van op, he? Dat ik
dat zomaar durf te beweren! Het
wordt voor jullie moeilijker om je te
verdedigen, want tegen mij kunnen
jullie niet zeggen (zoals het geijkte
antwoord luidt): "Doe het zelf maar
eens: jij hebt alleen maar kritiek!"
Wat jullie missen is, dat jullie geen
DOEL voor ogen hadden, geen reëel
doel!
Deze MAVO-mening kan ook het
grootste deel van de Indische groep in
zijn zak steken, want dat weet Uzelf
uit veel kritiek op Tong Tong van niet
lezers (zg. assimilanten en anti Tong
Tong-ers) die overal wat op aan te
merken hebben maar zelf op het toneel
van allerlei vormen van gemeenschap&v
leven "schitteren door afwezigheid"!
Ook wordt in Holland op politiek ge
bied door alle 48 partijen (geen land ter
wereld heeft verhoudingsgewijs zóveel
partijtjes!) enorm veel "gezwamneusd",
maar bitter weinig zegenrijke arbeid
geproduceerd. Dat weet iedereen.
Maar als op een MAVO-school jon
gelui zitten met zóveel realiteitsbesef
als bij "De Hagenoot", dan kunnen we
gerust zijn voor de inderdaad moeilijker
wordende toekomst, want dan zullen
wij Parlementariërs krijgen die niet al
leen maar praten, maar ook EENSGE
ZIND DOEN! T.R.
Wilt gij eerst de Hemel bewijzen?
Steekt men dan een fakkel aan om de
zon te zien?
(Chinese wijsheid, uit: bronnen van
Oosterse wijsheid).
17
