gaan, want ik hou zo intens van het
leven. P.
Mijn opinie is niet somber. Het is
een symbolische bewustwording van
Uw leven. Het Leven zelf is de „lege"
zee, met zijn veranderende golven in
trillioenen malen gedaanten.
De Zeedrift, is een groep mensheid,
losgelaten in het Leven, Er behoren
bij die groep allerlei soorten mensen,
wat nationaliteit, opvatting en bewust
wording betreft.
Zoals je een klapper, stuk bamboe,
een fles voor iets kunt gebruiken, of 'n
stukje schors, een brokje plank zo kun
je de mensheid verdelen, in hun ver
schillende talenten of opdrachten, die
ze hebben meegekregen bij hun ge
boorte.
De kleine stukjes zijn de mensen,
die hun Leven niet hebben begrepen,
zodat 't afbrokkelt en zijn waarde ver
liest! Hoe verder van de kust, hoe ver
der van 't Gods bewustzijn. Want al
leen bewust, van de kosmische krach
ten in ons, kun je 100% 't werk doen,
dat je opgedragen is.
De "Witte Vlinder" bent U. In een
cocon, in ballingschap en morele moei
lijkheden, bent U bewust geworden van
Uw "Zijn", Uw werkl Wit heeft in zich
alle kleuren van de regenboog. Sym
bolisch al het Goddelijk denken, willen
en handelen.
Uw opdracht is m.i., alle mensen, die
U ontmoet in dit Leven, persoonlijk of
door Uw schrift, bewust te maken van
hun Goddelijke opdracht.
Zoals U zegt, dartelend van mens
tot mens, brengend een nieuw bewust
wording van ons mens-zijn. Voor U zijn
de meesten. Indischgasten, losgeslagen
in ballingschap. Ook een opdracht, dit
te mogen doen. Een moeilijke opdracht,
waar U zich eenzaam in voelt. Doch
opvallend voor degeen, die langs komt,
evenals U, de vlinder opviel!!!
Een abonnée
Voor mij persoonlijk had "Zeedrift"
niets triests, alleen een zuivere gees-
tesbepaling naar waarheid. Alles, wat
oprecht, eerlijk gemeend en doorvoeld
wordt, kan nooit slecht of somber zijn.
Wij, als volk, zijn "Zeedrift" gewor
den op de wereldzee, drijven hier heen
en daar heen, een speelbal van de
golven en wind. Sommigen spoelen
aan, schieten wortel, gaan bloeien en
vrucht dragen. Velen kunnen niet aar
den, vegeteren en kwijnen weg. De
vruchten ontkiemen, groeien op tot bo
men en worden Inheems. Overal over
de hele wereld leven turunans van ons.
In wezen zijn wij gespleten zielen ge
worden kinderen van het heimwee, dat
nooit sterft. Dat je dat zo aanvoelde
was ook een vorm van ngaloep en daar
hadden velen van je vrienden zeker
bezwaar tegen. Ik heb geleerd die din
gen nooit uit de weg te gaan, aan
vaarden en ondervinden is de beste
leermeester. Alle toestanden hebben
hun goede zijde en overal is wat moois
te vinden.
In wezen zijn wij ergens fatalistisch,
Een leuke foto van het bezoek aan het gezin
Wahjoedi in Semarang van de ventster van
"djamoe Solo", van Solo afkomstige aftreksels
en dranken. Zogezegd: het wandelende Re
formhuis aan de deur!
De diverse drankjes kosten 2'/2 rupiah per
Insj Allah, Kismet, sabar, nasib en
noem maar op.
Dat ngelamoen en sedih gevoel is
het Oosten eigen. J. Weites
Hier dan mijn commentaar op "Zee
drift", Tong Tong 1-2-71. Heeft mij erg
gepakt. Het is juist. Ook ik heb van
die filosoferende gedachten, als jon
gen van 12 jaar reeds, maar meer in
andere vorm. Doch in wezen hetzelfde.
Ik begrijp, dat je vrienden niet voelen
voor plaatsing in Tong Tong.
Maar ik denk er anders over. De
mensen willen niet herinnerd worden
aan het tragische, het trieste. Willen
liever altijd de vrolijke kant zien. Zie
maar overal om je heen. Het is maar
een domme fagade. De werkelijkheid
is tragisch.
Hoe ouder, hoe eenzamer; lees maar
over Bejaarden. Wij zijn zowat tijdge
noten; ben 3 jaar ouder dan JIJ. Maar ik
zie mijn tijdgenoten zienderogen afta
kelen en doodgaan.
Dat is dan het einde. Triest? Eens
gaan we toch dood en zijn alleen. In
diepste wezen zijn wij geheel alleen;
worden alleen geboren en sterven al
leen.
D.w.z. altijd zijn wij in God, anders
zouden wij niet kunnen leven.
S. A. van Raalten
Alle briefschrijvers dank voor hun
spontane aanbod voor gedachtenwisse-
ling.
Het is toch wel goed, nietwaar, dat
wij boven dit artikel "Sedih" hebben
gezet! Men heeft ons blad vaak "men
selijk" genoemd. Wel, ook sedih zijn
(nostalgisch zijn) is menselijk en ook
het sterfelijk zijn is menselijk. Zo af en
glas, dat is dus omgerekend in Hollands geld:
2'/2 tent per glas. Als wij bedenken hoeveel
onze medicijnen in Europa óns kosten, zou je
bijna denken: in Indonesië is misschien het
beste ziekzijn van alle plaatsen van de wereld!
(Foto: Wahjoedi)
toe laten we ook over deze zaken onze
gedachten gaan. Maar zij die denken
dat ik "sedih" ben omdat ik mijn einde
voel naderen, hebben toch wel ongelijk,
hoor! Bewust zijn dat het Leven eindig
is, is normaal. En dat je er op "je
ouwe dag" méér over piekert dan toen
je jong was, is óók normaal en be
grijpelijk. Omdat ieder mens ernaar
streeft in de "eindrekening" minder
fouten te maken dan in de beginreke-
ningen. En fundamentele wijsgerige
waarden te vinden, die de jongere
generaties tot nut kunnen zijn. Blijf
zoeken, witte vlinder, blijf zoeken! En
...djangan nangis, Non!
Ook ben ik niet zo "sedih" als vele
lezers wel denken, omdat er "een stuk
je van mij verder leeft", omdat ik bij
wijze van spreken mijnheer de Dood
een poets gebakken heb. Want straks
blijft het werk van Hidoep Teroes door
gaan. En het werk van de boeken en
tijdschriften naar Indonesië blijft door
gaan. En in tienduizenden goed bewaar
de Tong Tong's blijft onze geest voort
leven.
Nog jaren en jaren en jaren na ons
blijft Tong Tong als een begrip voort
leven. Het begrip: mensen moeten ge-
meenschapsbewust blijven; mensen
moeten altijd klaar zijn elkander te hel
pen. Over grensscheidingen en zelfs
oceanen heen, over religiën en rassen
heen.
En dit LEVEND BEGRIP is óns bro*
leven dat wij de wereld in zaaien. Nou,
hoe kan je dan nóg "sedih" zijn? T.R.
P.S. In ons volgende nummer nog een
paar brieven. Het karakter van onze
lezerskring spreekt er uit.
7
