Koninklijk Bezoek
Brief uit Indonesië.
Het bezoek van Koningin Juliana en
Prins Bernhard aan Indonesia is een
triomftocht geworden zonder weerga
Mogelijk als weeromstuit op de tijdens
het Soekarno-bewind opgedrongen vij
andigheid tegen alles wat Nederlands
was, heeft het Indonesische volk van
dit bezoek gebruik gemaakt, zijn ware
gevoelens te demonstreren.
Al dagen, voordat het bezoek plaats
had, reden studenten van beiderlei kun
ne door de straten der grote steden
met statie-foto's van Juliana en Bern
hard op de borst of voorop de scooters
of fietsen en weerklonken in honderd
duizenden Indonesische woningen, tot
in de verste dessa's via radio, transis
tor en televisie, Nederlandse liedjes.
Uren voordat het K.L.M.-vliegtuig
landde op Kemajoran International Air-
port, verdrongen zich al honderd-dui
zenden langs de protocolaire wegen
van het vliegveld naar Istana Merdeka.
Ze bleven "kasak-Kusuk" en "non-
tonnen" tot uren nadat de Koninklijke
stoet van ruim 100 wagens al lang voor
bij was. Djakarta was een vlaggen-zee.
Juliana moest op Kemajoran een orchi
dee-boeket in ontvangst nemen en
Bernhard kreeg de traditionele bloe
menkrans omgehangen. De Koningin
moest zoveel handen drukken, dat je er
als televisie-kijker zelfs moe van werd.
Toen het Paar op de 27e de Djakarta-
Fair bezocht, bedroeg het aantal ver
kochte toegangskaarten ruim 300.000
(gemiddelde verkoop 60.000 per avond)
ongerekend de honderden genodigden
en zij die zich zelf genodigd hadden
(over de schutting). Toen de Koningin
met President Soeharto zich waagden
aan een nationale dans, riepen de aan
wezige duizenden jongeren "Dag
Oma!" Hare Majesteit merkte ietwat
vertederd op tot Soeharto: "Hoort U?
Ze noemen mij "Oma". Wist zij, dat
onze jeugd haar daarmede de hoogste
eretitel gegeven had? Want "Oma" is
toch in ieder Indisch en Indonesisch
gezin, onbetwist de meest vereerde
persoon!
De ontvangst van de "Tamu Agung"
te Bogor was zonder meer fenomenaal.
Tien rijen dik verdrongen jonge, oude
en zelfs heel oude enthousiastelingen
met rood-witte en rood-wit-blauwe vlag
getjes zich langs de weg van de grens
der gemeente tot aan het paleis. Enige
dames droegen een spandoek waarop
stond: "Leve Juliaantje". Die zullen dus
wel niet zo heel jong zijn geweest, al
mag men dat van dames natuurlijk niet
zien of zeggen.
Koningin en Prins bezochten te Bo
gor de wereldberoemde plantentuin en
gebruikten daarna de lunch te Tjipanas.
Langs de gehele bergweg van Bogor
tot Tjipanas wapperden van alle bunga
lows de Indonesische en Nederlandse
vlaggen en verdrong zich de jeugd op
ieder plekje vlakke grond, gekleed in
rood-wit-blauwe en oranje pakjes en
jurken.
Na de lunch arriveerde het Konings
paar, vergezeld van "Ibu Tien" en de
Gouverneur van West-Java te omstr.
3.30 uur te Bandung. Waar de hotels
reeds dagen van tevoren tot de nek toe
gevuld waren met belangstellenden
vanuit andere plaatsen en waar de be
volking in zo grote aantallen toestroom
de, dat de stoet van auto's nauwelijks
passeren kon.
Te Bandung ontving Hare Majesteit
van het stadsbestuur de (gouden) sleu
tels van de stad en een miniatuur gou
den ere-pajung.
De Koningin en Prins bezochten met
"Ibu Tien" (echtgenote van President
Soeharto) de beroemde krater van de
Tangkuban Prahu en vervolgens het
Blinden Tehuis, waar het gezelschap
werd verwelkomd door de directie en
vertegenwoordigsters van "Blindenzorg
Indonesië", de dames A. H- Nasution
(echtgenote van Generaal Nasution),
Joyce Mantiri, Soemarjo en Kadarsan.
Ik sta hier even bij stil, omdat dit so
ciale project voor Indonesië van de
grootste importantie is. Geen enkele li
chamelijk misdeelde is er in dit land
zo erg aan toe als de blinden. Zij die
hier bekend zijn, weten dat zelfs een
man zonder armen en benen nog een
living kan verdienen. Alleen de blinden
niet. En de gevreesde trachoom-ziekte,
die hier endemisch is, vraagt nog
steeds als gevolg van de verwaar
lozing van de gezondheidszorg tijdens
de Japanse bezetting en het Soekarno-
regiem in de dessa's en vooral on
der de jeugd vele slachtoffers. Daar
wordt nu door "Blindenzorg" hard aan
gewerkt. Zowel de medische als de
psychische zijde van het probleem wor
den door de vereniging, waarvan Mevr.
Dr. Ali Sadikin (echtgenote van de
Gouverneur van Djakarta) voorzitster
is en Ir. Sosrohadikusumo adviseur,
met onverflauwd enthousiasme aange
pakt. In mei vorig jaar legden de dames
Mantiri en Soemarjo de basis van een
samenwerking tussen R.C.M. en "Blin
denzorg" in Nederland en Sociale Za
ken en "Blindenzorg" in Indonesië.
Momenteel vertoeft hier de Hr. van
der Swan uit Nederland, om die samen
werking te vervolmaken. De medische
kant van het vraagstuk wordt verzorgd
door een samenbundeling van oog-spe
cialisten onder leiding van Prof Med.
I. Salim en de psychische rehabilitatie
wordt verzorgd door de dames Mantiri
en Soemarjo en medewerkende psy
chiaters en psychologen. Die rehabili
tatie vordert gestaag (uitweg werd ge
vonden in de opleiding tot masseuse en
masseur) maar langzaam. Pecunia cau
sa. De gift van Hare Majesteit van
Nfl. 100.000,— (ruim Rp. 10.000.000,—)
is derhalve een zeer nuttige steun in
de goede richting.
Vanuit Bandung reisde het Konink
lijke Paar naar Jogjakarta, waar men de
Kraton en de nabijgelegen Borobudur
bezocht en Juliana Ajam Opor en Srabi
proefde (waar zij sindsdien een grote
voorliefde voor heeft en die haar der
halve op de hele verdere reis werd op
gediend) en vervolgens Bali, waar men
zich uitsloofde om Hare Majesteit de
beste Barong-dansen te doen zien. De
Koningin was opgetogen over de Bali
nese dansen en het volk was verrukt
over de eenvoudige en toch zo vorste
lijke Ratu.
Verlaten we even het Koninklijke ge
zelschap, dan ontmoeten we de nieuwe
Nederlandse Minister van Buitenlandse
Zaken de Hr. Schmelzer, die aan zijn
Indonesische collega Adam Malik om
inlichtingen verzocht over het vraag
stuk der "Tapols" (politieke gevange
nen). Hij deed dat op een wijze die
waardering verdient. Hij begon namelijk
te verklaren, dat hij zich niet wilde men
gen in de interne aangelegenheden van
Indonesië, maar dat die kwestie de aan
dacht had getrokken evenals het
probleem van de repatrieering der Am-
bonnezen van politieke partijen in
Nederland. Malik gaf hem volkomen
openhartig antwoord. Wees er op dat
van de 45.000 Tapols er in dit jaar nog
22 000 in vrijheid zullen worden gesteld,
maar dat het grootste probleem is hun
weder-opname in de gemeenschap, die
nu eenmaal gruwt van alles wat naar
Communisme riekt. Het Ambonnezen-
probleem zal in wederzijdse samenwer
king worden opgelost.
Het zal opgevallen zijn, dat de Hr.
Schmelzer niet gesproken heeft over
de uitbetaling van achterstallige pensi
oenen en salarissen aan ambtenaren
en ex-ambtenaren van de Nederl. Ind.
Regering voor de 31/2 jaar in Japanse
gevangenschap doorgebracht. Ook niet
over de onverkorte uitbetaling van pen
sioenen en onderstanden aan Neder
landers die nog in Indonesië vertoeven.
Evenmin over eventuele repatrieering
van ex-Nederlanders, die onder vigeur
van de R.T.C.-overeenkomst en als ge
volg van verkeerde voorlichting der
toenmalige regeringen in Nederland en
Ned. Indië opteerden voor het Indone
sische Staatsburgerschap. Alhoewel zij
daar noch qua opleiding, noch mentaal
geschikt voor waren. En die hier nu
misplaatst zijn en door de Nederlandse
Regering nogal nonchalant vergeten
worden, alhoewel vreemde "gastarbei
ders" in Nederland hoogst welkom zijn.
Maar ja, dat zijn blijkbaar vraagstuk
ken, waar geen politieke partijen daar
te lande zich druk om maken. Men kan
nu eenmaal niet aan alles denken
lees verder volgende pagina, le kolom
'1
12
