ONDER "PESSIMISTEN"
W. N.J.M.ALLARD
EEN NAAM VELOREN
WIE EERST?
WELK HANDJE!
Het wordt nooit met zoveel woorden
in de kranten en tijdschriften gezegd,
maar vroeger of later is het toch in
alle gesprekken van mensen onder
elkaar een vraag die een ieder zich
stelt: "Loopt de wereld op z'n eind?"
Of minder wijds maar toch op hetzelf
de neerkomend: "Loopt de beschaving
op z'n eind?" Het zijn uiteraard altijd
de zó ernstige mensen die zich dit af
vragen, dat ze door anderen zwartgal
lig worden genoemd. Dus zeggen de
"optimisten": luister er maar niet naar.
Alles loopt best nog wel los (al heb
ben wij tot nog toe niemand ontmoet
die ongeveer weet op wélke wijze
"alles zal loslopen").
De somberste geluiden komen wel
van de zijde van de politici, voor wie
overal oorlog aan de gang is of in de
lucht hangt, maar aan vrede schijnt
niemand meer te geloven. Het merk
waardigst is dat zelfs de conceptie
of een droom van een heilstaat ont
breekt. Geen enkele regering, waar
ook ter wereld, schijnt acceptabel te
zijn. Sovjet Rusland heeft afgedaan
als droomstaat. Aan de kim gloort de
dageraad van een herboren China, al
blijft het met Korea, Vietnam, Malaysia,
Formosa en zelfs Indonesië niet zo
best zitten met een sterker wordend
China.
En soortgelijke sombere voorspel
lingen hoort men ook als men met
economen en industriëlen spreekt, on
derwerpen die variëren vanaf de ge
vaarlijk schommelende valuta van van
daag tot de "eens uitgeput rakende
olievelden omstreeks het jaar 2000".
In sommige Nederlandse bladen
stond als onbelangrijk berichtje weg
gescholen het volgende nieuwtje:
Naamsverandering De Indone
sische regering heeft de naam van
Makassar, hoofdstad van Sulawesi
(Celebes), gewijzigd in Udjung Pan-
dang. Een reden voor de naamsver
andering is niet gegeven.
Inderdaad zal in Nederland niemand
rouwig zijn om een veranderde naam
in Indonesië, maar voor ALLE Indisch-
gasten is het verloren gaan van de
naam Makassar een verlies dat velen
van ons erg zal aangrijpen. Tong Tong
betreurt het dat gedurende zijn bestaan
weinig tot niets in dit blad heeft ge
staan over de stad van vechters en
historische zeerovers, die o.a. zijn
naam gaf aan een fraai model prauw,
die door ons nog zeer lang in gedach
ten bewaard zal blijven...
Ook al lacht men hier misschien over,
de economen en industriëlen gaan in
elk geval uit van niet weg te praten
realiteiten.
Nieuwe zorgen zijn uiteraard de
"milieuvervuiling" die veel erger is
dan zelfs de somberste milieubescher
mers afschilderen, en de "geestelijke
milieuvervuiling": toenemende misda
digheid en onzedelijkheid, toenemende
verslaafdheid aan verdovende midde
len en daarnaast toenemende physieke
aftakeling van generatie op generatie.
Eerlijk gezegd blijft het moeilijk pra
ten met "onheilsvoorspellers". Zij heb
ben doorgaans hun materie zó diep
onderzocht en hun betogen zó logisch
opgehouwd men kan ze alleen maar
laten praten en luisteren. En geen
lichtmotieven vindend op het laatst ook
geloven in een totale ondergang.
Alleen verzet ons instinct zich hierte
gen. En geen woorden of motieven van
tegenweer vindend, besluiten we al
leen met de overtuiging: de mensheid
is alle beschavingen door inderdaad
telkens ten onder gegaan, maar ook
weer boven gekomen met nieuwe le
vensbeginselen. Eén ding is zeker: uit
eindelijk zegeviert het goede altijd Zo
lang wij nog leven dus, en ook al
mochten wij niet kunnen ontkomen
aan onze verkeerde driften en ideeën,
laat ons daarnaast ook koppig altijd
Het Goede doen zoveel wij kunnen.
Opdat er altijd een "batig slot" blijve
voor hen die na ons komen.
T.R.
N.a.v. de verhalen in TongTong over
Hotels en scholen valt het mij op,
dat het allemaal verhalen zijn uit Ja
va, terwijl ik vanaf mijn 5e maand tot
21e jaar (tot na de oorlog) bijna he
lemaal, behalve in de oorlog (toen
op Java) heb gewoond en geleefd
op (S)umatras (O)ostkust. En daar
nog wel wat goede herinneringen
aan heb. Nu is mijn vraag: kunt U
niet de vraag plaatsen, of iemand zo
goed wil zijn om eens verhalen over
die streek te schrijven, graag e.e.a.
ook over de P.S.V. Planterschool
Vereniging te Brastagi, maar verder
ook over de plaatsen, waar ik woon
de: Medan, Tandjong Balei, Rantau
Prapat Bindjei, Kaban Djahe, en
niet te vergeten ook Prapat aan het
Toba-meer. Als er verhalen los ko
men, kan ik misschien ook nog wat
toevoegen.
A de Haak
Helaas kunnen we per TongTong
geen "bestellingen plaatsen" bij onze
lezers. Alle copy komt "vanzelf" bin
nen... of niet. Als dus niemand over de
Ook Pa Allard (hij liet zich door ons
graag Pah Kolot noemen) is dezer
dagen rustig de Lange Weg de Wereld
Uit gegaan. In zijn welgevuld leven
was hij o.m. Lid der Algemene Reken
kamer in Ned. Indië en Ridder in de
Orde van de Nederlandse Leeuw. Hij
werd 84 jaar oud en leidde de laatste
jaren van zijn leven een vrij eenzaam
bestaan- Wie heeft in deze moderne
drukke tijd nog tijd voor Alte Kamera
den?
Toch hebben wij nimmer een klacht
over de lippen horen komen van deze
veteraan van Levensmoed. vHij ging
moedig en koppig zijn eigen gang, tot
de laatste minuut vol met gelukkige
gedachten aan Indië. Tot de laatste
minuut dus een voorbeeld ter navol
ging voor iedere Indischman. Wie in
zijn leven mensen als Allard tot zijn
vrienden heeft mogen rekenen, heeft
waarlijk goed geleefd.
buitengewesten schrijft, komt dat ge
woon omdat abonnees uit de buitenge
westen nooit wat inzenden! Als lezer de
Haak nu eens probeerde iets te vertel
len van de plaatsen die hij hier noemt?
Hij zal verbaasd zijn hoeveel andere
lezers er op inhaken. Veel mensen den
ken dat ze niet schrijven kunnen. Maar
wij verlangen geen schrijfkunst; wij
verlangen alleen brieven van onze le
zers. En brieven schrijven kan toch ie
dereen? Probeer het gerust. Neem een
schoon blad papier en schrijf: Beste
Tjalie, Ik heb gewoond in(vul maar
in), maar herinner me alleen maar
(vul maar in). U merkt straks zelf hoe
"lekker" U op gang komt! - Red.
Veertig kleine, roerige Chineesjes,
voorklasse, 2e Hollands Chinese school in
de Wiilemslaan Batavia. Ik moest ze
Hollands leren, spreken, zingen, hollandse
spelletjes en hollands marcheren: Links -
rechts, links - rechts.
Wisten zij dit wel in het Maleis? Dit
moest ik eerst weten en vroeg.
"Kodok" op de voorste bank, klein wa
tervlug kereltje met nogal groot hoofd, gro
te ronde vraagoogjes onder geestige Pierrot
wenkbrauwen, tuitte zijn kleine ronde mond
je om het 't eerst te kunnen zeggen.
Zijn rechterhandje hoog boven alles uit
zwaaiend, gooide hij eruit: Inamma bilang,
ini tangan makan, - daarna met z'n linker
handje omhoog: - ini tangan tjèbok.
(rechterhand is om te eten, linkerhand
om je bibs mee te wassen).
Eva Cuee
4
