wmm/j
HET GELUK VAN HET JAGEN
Jacht op Sumatra
"De jacht behoort tot het zuiverste repertoire
van het menselijk geluk"
JOSé ORTEGA Y GASSET
Ik heb m'n eerste Sumatraanse wild
geschoten! Niet een vorstelijke olifant
of badak, ook niet de Gestreepte Op
perjager van de Jungle (de volgende
keer hoop ik echt een ontmoeting met
U te hebben, Heer Jager), maar een
ferme ever. Een flinke knaap, die me
behoorlijk tegenspel gaf.
Op post staande aan de rand van een
zeer uitgestrekte rubbertuin, had ik als
taak de aangrenzende oosthelling van
een ruig begroeid heuveltje, ongeveer
80 meter verder welke "gedreven"
werd, in de gaten te houden. 80 meter
is voor een gladloop een vrijwel on
mogelijke opgaaf, maar voor de repe
teer karabijn, waarmee ik bewapend
was, een Winchester kaliber .32 Spe
cial, een perkara klein.
Alles goed en wel, ik ken de .32 Spe
cial, maar DIT geweer niet. Ik had geen
gelegenheid kunnen vinden, de spuit
behoorlijk in te schieten en hoopte er
nu maar het beste van.
Die helling vóór me. Alang-alang, dich
te stukken struikgewas, kleine ver
spreid staande boomgroepen, opslag
van Hevea-Brasiliënsis, met er tussen
kale plekken. Als nu juist daar het wild
passeerde, zou je drommels snel moe
ten schieten.
Hoe was dat mogelijk? Een week ge
leden nog in Eindhoven en nu ergens
in noord-Sumatra in een rubbertuin
nog wel, met een glanzende Winches
ter!
Heel in de verte hoorde ik het nerveuze
kèp...kèp...kèp... van de honden. Het
geluid kwam nader en nader, tot vlak
vóór medan verwijderde het zich,
totdat het nauwelijks meer hoorbaar
was.
En plotseling, ik kon het bijna niet ge
loven, stond daar op een van de open
plekken tegen de heuvelhelling roer
loos een groot wild zwijn.
Ik hoorde het kèp-kèp-kèp van de hon
den ver weg. Zouden ze nu op het
spoor zijn van een ander zwijn, of had
dit oude, ervaren dier ze om de tuin
geleid? Misschien stond hij daar een
beetje te genieten van zijn triomph,
maar voor mij was het: Schieten! Zo
snel mogelijk!
Met een steuntje? Kenniet! Er stond
dan een boom voor me. Dus, staande
vrije hand.
De haan klikte naar achteren, epaule-
ren, korrel zo zuiver mogelijk op 't blad
zettenlangzaam de trekker door
drukken
De kogel spoot weg
Wat ik verwachtte gebeurde NIET. Het
dier zakte niet in elkaar, het rende niet
blindelings naar voren, maar daalde
holderdebolder en met veel gedruis de
de helling af, mijn richting uithier
zul je te voorschijn komen... mijn twee
de pil is klaar... nu beter geplaatst...
Maar hij kwam NIET! Hij was verdwe
nen. Neen, toch niet, want toen ik met
m'n ogen de omgeving afzocht, zag ik
'm waarachtig 100 meter verder lopen.
Tussen de rubberbomen. Ik zeg lopen,
niet rennen en hieruit trok ik de con
clusie dat dit dier in moeilijkheden was.
Ik spurtte achter 'm aan. Hoe dan ook,
ik moest 'm hebben. Hij mocht niet
verloederen, ellendig kreperen op een
plaats, in een of andere djoerang tus
sen de bamboe doerie, welke zelfs
voor de honden ontoegankelijk was.
Het was eenvoudig mijn plicht aan het
lijden van dit dier zo snel mogelijk een
einde te maken.
Ik liep op 'm in, langzaam maar zeker.
Op een gegeven moment moet hij mij
gehoord hebben en draaide hij zich
voor het laatst om. We stonden toen
ongeveer 15 meter van elkaar. Hij keek
me aan alsof hij zeggen wilde: "En nou
ga ik met je knokken. Kom maar!"
Dappere, zwarte ridder van het Suma
traanse bos, saluut! Hij sneuvelde op
de plaats, zonder een kik te geven.
Opeens stond er een Indonesisch rub-
ber-tappertje van twee turven hoog
naast me. Waar hij vandaan gekomen
Sterk verlaagd in prijs
Thans slechts f 4,f 0,50 porto
was, ik weet het niet. Hij stond daar zo
maar. In de linkerhand hield hij een
aluminium latex cup, in de rechter een
tapmes. Hij stond me met open mond
aan te staren en in z'n ogen las ik zo
iets als: "Allemachtig, wat zullen we
nou hebben. Waar komt die snuiter
vandaan?" Dat jongetje had waar
schijnlijk nog nooit van z'n leven een
Europeaan gezien!
Die dag schoot ik nog een tweede
zwijn, maar dat was een gewoon huis--
tuin-oftewel keukengeval. Een stuk
ruigte welke gedreven werd... ik hoor
de het wild aankomen...stoppen... de
honden kwamen dichter bij... de spurt
uit de dekking... sorry, ik stond daar.
Toevallig! Het beest stierf aan acute
loodvergiftiging.
In Singapore spreekt men van "tiffin",
in Nederland met een deftig woord
"lunch", wij daarzo "ajo beuken" (niet-
telang). Mevrouw Bergmann had voor
de heerlijkheden gezorgd. En hoe! Om
een uur of een werd een beschaduwd
plekje opgezocht en werden de zalig
heden uit de Landrover gehesen, te
weten: bakoels met rijst, onvergelijke
lijk lekkere rendang (ben je nou op
Sumatra ja of ja), knapperige teri, sam
bal goreng timpé, gebraden kip en weet
ik wat niet meer. Een drijver schilde
met een doodernstig gezicht een paar
uitjes, sneed ze in schijfjes, toen een
paar lombok rawit en daaroverheen
goot hij een scheut ketjap, verdorie
nog aan toe, waarom is dat allemaal
toch zo verschrikkelijk lekker he? Een
geëmailleerd ijzeren bord en met vijf
lepels tegelijk eten (telmaar na: pink,
ringvinger, middelvinger, wijsvinger, en
duim).
Ook de honden werden niet vergeten.
Die kregen gekookte rijst met een paar
rauwe eitjes.
Tegen een uur of vier werd naar Medan
teruggereden. Feilloos stuurde de heer
C. F. Bergman de Landrover langs,
door en over de vaak hobbede-bobbel
wegen van noord Sumatra.
Voor ons was dit weer zo'n onverge
telijke dag. Hartelijk bedankt heer en
mevrouw Bergmann!
G. H. Bartman
Rectificatie
Genealogie van Erpecum
Willem Cornelis Akkersdjjk (112) werd
niet geboren te Bandoeng, maar in
Kaliwoengoe..
Hendrik van de Hengel (113. 2) werd
niet te Weltevreden, maar te Buitenzorg
geboren.
Deze rectificaties op de tweede afleve
ring van de genealogie van Erpecum
(T.T. 15 oktober) werden ons verstrekt
door Mevr. A. Akkerdijk-v.d. Hengel
te Amsterdam.
20
