PASAR ROMBENG
RADIO NEDERLAND
WERELDOMROEP
vraagt voor de Indonesische afdeling een
De werkzaamheden zullen o.a. bestaan uit
het lezen en behandelen van de Indonesi
sche luisteraarscorrespondentie.
Een goede kennis van de Indonesische taal
is hiervoor noodzakelijk.
Wanneer U aan deze eis voldoet, enige kantoorervaring hebt en
vlot kunt typen, dan ontvangen wij gaarne Uw eigenhandig ge
schreven sollicitatie, waarin U Uw opleiding, leeftijd, burgerlijke
staat, praktijkervaring enz. gelieve te vermelden en die U voorzien
van een pasfoto kunt richten aan de afdeling Personeelszaken,
postbus 222 te Hilversum.
Drie maanden
uit en thuis
Opruiming van alles en nog wat, oud, nieuw, stuk en heel of half stuk.
Voor een krats en minder dan een krats.
Kijkt U eens of er nog wat bij is dat U kunt gebruiken?
Toko Tong-Tong, Prins Mauritslaan 36. Vanaf vandaag.
Het was 1912.
De hele familie, man, vrouw en zes kinderen,
waaronder een baby, net één jaar misschien,
zou naar Holland gaan. Voor 't eerst.
Want Opa was notaris, een vrij beroep en
betaald verlof en overtocht waren er dus
niet bij. Maar, de oudste zoon had met zeer
goed gevolg de H.B.S. doorlopen en zou
gaan studeren. In Wageningen. Zij zouden
hem "wegbrengen" en er enige maanden
verblijf in dat verre vreemde vaderland aan
vastkoppelen.
Het werd een zeereis van zeker een maand,
men koos domicilie in het "Haagje", 't Huis
was groot genoeg voor de hele familie en
baboe's werden gevonden in Scheveningen
in de Pausierstraat.
Mijn grootmoeder, 13 jaar jonger dan haar
man, had de tijd van haar leven. Eindelijk
zou zij dan alles aanschouwen en mee
beleven. Die prachtige operettes en opera's
vooral, waarover ze zoveel had horen ver
tellen door vriendinnen, die zo gelukkig
waren wel om de zes a acht jaren met
verlof te gaan. En nog zoveel meer, oh,
zoveel meer.
Opa was aanzienlijk minder enthousiast, al
was 't alleen al bij het vooruitzicht, dat hij
dag in, dag uit, wel min of meer gedwongen
zou zijn de gehele dag op schoenen te
lopen. Notaris of niet, hij ontving ze alle
maal, hoog en laag, op zijn sloffen en bad-
joe tjina in zijn kantoor, dat tegen het woon
huis aangebouwd was. En daarbij zou er
ook vast wel geen fatsoenlijke plek te vin
den zijn om zoals hij elke morgen gewend
was om 7 uur 's morgens te genieten van
zijn klobot en bakje koppie kenjoor.
De eerste grote botsing kwam, toen Opa
thuis kwam met negen levensgrote duitse
doggen. Dat alles boven op een menigte
vogelkooitjes vol kanarie's, parkieten en wat
niet al, reeds in huis aanwezig. Lang heeft
het niet geduurd, of de honden moesten 't
huis uit, want de buren en de rest van de
familie hielden het niet uit vanwege het
oorverdovende geblaf.
In de plaats kwamen twee pointers, prach
tige beesten, een mannetje en een vrouwtje.
Op diverse foto's nog te bewonderen, maar
in Indië was hun geen lang leven bescho
ren. Tot aller verdriet.
Tot een zeer heftige woordewisseling kwam
het, toen Oma, chic en deftig, thuiskomend
van een boulevardje in de salon Opa in
geanimeerd gesprek vond met devis
boer. De lucht was haar al in vlagen tege
moet gekomen bij de voordeur.
Maar Oma ontplofte bijna, toen hij op een
middag doodleuk kwam vertellen, dat hij
een ander huis gehuurd had; ditmaal in de
van Weede van Dijkveldstraat, want dit huis
was hem te klein en te donker en te koud,
etc., etc. Dus alles weer ingepakt en ver
huisd
Intussen werd het steeds kouder en kou
der. "Vrouw", zei Opa, de krant lezend.
"Vanavond wordt nachtvorst verwacht."
Wèt wist zij van vriezend weer, sneeuw of
hagel! Dit land, het was voor haar één aan-
éénschakeling van wonderlijke zaken en
gebeurtenissen.
"Dat moet ik zien", zei ze, maar Opa was
allang weer verdiept in een ander artikel.
Ze gaf haar oudste dochter een knipoog
en samen, warm aangekleed, hebben ze
daar voor 't raam die nacht uren gewacht
op de nachtvorst, die komen zou
Altijd een beetje verlegen nog, vertelde
Oma dit verhaal later. Ze had zich er.zóveel
van voorgesteld: een nachtvorst! Hoe zou
die er wel niet uitzien!
Allemaal vermoedelijk onder invloed van al
die prachtige operettes en opera's, waarin
toch uiteindelijk ook een "Koningin van de
nacht" voorkwam?
Wij, kleinkinderen, vonden het een schit
terend verhaal en konden er niet genoeg
van krijgen. "Toe Oma, vertel 'ns van de
nachtvorst!" En dan vertelde Oma, een
tikkeltje gegeneerd, maar ze werd zó aan
gemoedigd en had er telkens weer zó'n
succes mee! We vlogen van de ene lach
in de andere.
En toen weet je, de schilderijen waren nog
niet eens allemaal opgehangen na de ver
huizing toen Opa twee dooie tenen had
opgelopen van de kou. Zo eigenwijs, toch
weer zonder schoenen, hij was zó uit zijn
humeur, niets deugde er meer van Holland.
Op 'n middag kwam hij thuis en zei: "Alles
inpakken. In dit rotiand blijf ik geen dag
langer. Hier zijn de tickets. Ik heb geboekt
op de volgende boot terug." In zijn hand
hield hij nog de zielige overblijfselen van
zijn door de stormwind geruïneerde para-
pluie. "Dit heeft de deur dichtgedaan. Toen
ik de hoek omgingDe rest bespaar
ik U.
Trouwens ik weet niet zeker, of we ooit
meer dan dat gehoord hebben, want we
lagen al volslagen dubbel van het lachen
naar adem te snakken. Ach, ach, wat heb
ben wij gegierd en nóg. Een van dè stories
in de familie. Oma bracht nog net met een
diepe zucht uit: "Drie maanden, uit en
thuis."
Toen de gelegenheid zich later voordeed,
dat er weer naar Holland gegaan moest
worden, liet Opa het volledig afweten. "Jij
gaat maar", stelde hij goedig voor. "Je blijft
maar zolang je wilt. Ik stuur je geld ge
noeg." Oma straalde. Zij had genoeg pret
tige herinneringen om alléén een reisje
naar dat kikkerlandje aan te durven.
Nog weer veel en veel later is deze reis
nog éénmaal ondernomen, zonder retourtje.
Van haver tot gort heeft zij gelegenheid
gehad Holland te leren kennen. Ook de
nachtvorst, dat was wel een desillusie!
"Maar gelukkig ben ik, waar mijn kinderen
zijn", zie ze altijd, als men haar vroeg, of
ze heimwee had. Het is een manier om het
onmogelijke te aanvaarden en vast niet de
slechtste.
Gwen White
•itKMIiimif'
9
