F
ik
ONDER EN BOVEN
A
Aan milde Adiks
ABONNEE'S BB
WERFT ABONNEES!
Er staan bij mij op de vuilnisophaal-dagen geen emmers meer buiten, maar weer de gehate
plastic zakken. Plastic dat ik altijd verfoeid heb en zal blijven verfoeien, omdat het milieu
vervuiler nummero één is in deze eeuw. Waarom ik dan weer terug ben naar de plastic zak
en van mijn heilig voornemen om te blijven strijden voor een beter milieu ben afgestapt?
Er bestaat nog zoiets als "eendracht maakt
macht", zoiets als samen iets bereiken. Nu
zijn er in Nederland zo'n 2 millioen huis
vrouwen die wekelijks hun huisvuil moeten
buitenzetten. Hoeveel procent daarvan dacht
U gebruikt emmers of andere "veilige" mid
delen? Laat me optimistisch zijn en het op
10% houden. Goed, applaus voor die tien
procent en foei voor die 90 slechterik
ken waar ik sinds een maand weer toe
behoor. Wilt U weten waarom ik mijn em
mer-strijd heb opgegeven?
Als onze hooggeëerde vuilnismannen het
gewoon vertikken een emmer behoorlijk te
legen, er de helft in laten zitten of soms
zelfs de emmer laten staan (opdracht van
de gemeente? Zoetermeer o.a.) waar blijf ik
dan met mijn huisvuil? Als er ook geen
enkel schoonmaak-bedrijf de emmers wil
schoonmaken, waar moeten mensen van de
1e en 2e étage dan hun emmer uitspoelen,
hoe moet ik er na kantoor nog tijd voor
vinden?
Dan, terwijl je ondanks deze bezwaren nog
dapper bezig bent zware asemmers te tor
sen, wordt er een congres gehouden van
z.g. deskundigen op het gebied van plastic
en milieubehoud, die openlijk gaan beweren
dat al het gedoe om die "onverteerbare
plastic onzin is." Het is heus niet zo erg
dat die zakken niet verteren, het percenta
ge op de wél verteerbare producten is klein
genoeg. Hebben die heren wel eens ge
hoord hoeveel plastic heel Nederland per
week het land in gooit? Zoiets van een
half millioen zakken alleen, plus nog ton
nen en tonnen wegwerpbekers, bordjes
enz. En dan komt er zo'n mooi plaatje van
die plastic beker die na twee weken geheel
verteerd is. Dat plaatje zag ik in Indonesië
al eerder, daar maken ze zich ook (nog)
niet druk om milieuvervuiling, maar bij het
plaatje stond weldegelijk dat door inwer
king van zonnewarmte het verteringsproces
mogelijk was. Heeft U de zon wel eens 14
dagen achter elkaar echt warm zien schijnen
hier? Ja, om de zoveel jaar in de zomer
misschien, dan is het land ook wel meteen
goed bezaaid met bekertjes!
Maar als zulke heren dan nu officieel gaan
verklaren dat het niet erg is, waar sta je
dan met je heilige voornemen?
De hele milieuvervuiling is ons, kleine bur
gers van een klein maar zeer vervuild land
handig in de schoenen geschoven. Ik heb
me altijd geergerd aan het wegsmijten van
millioenen aan boeken, films, publicaties
die ons vertelden hoe erg het was te land,
ter zee en in de lucht. Allemaal de schuld
van de consumenten.
Terwijl nergens en nooit met ijzeren hand
door de regering is ingegrepen. Er zijn nog
geen schadelijke fabrikaties verboden, er
is geen drastische verbetering gebracht in
het vuilnis-zakken probleem (in tegendeel!)
er wordt wel eindeloos geleuterd, niet ge
keken naar wat in andere landen wel ver
beterd wordt. In Parijs zag ik plastic as-
emmers, duurzaam, licht, dus -een voordeel
op die zware bakbeesten van ons. In Ame
rika gebruikt men ze al sinds eeuwenheu-
genis, bovendien ook nog sterke kartonnen
containers en waterdichte papieren zakken
waar de supermarkt je boodschappen in
stopt. Ze doen in Amerika dan wel een
millioen andere dingen verkeerd, maar aan
plastic vuilniszakken doen ze toevallig niet.
De beschuldigingen aan het adres van de
vuile huisvrouw blijven doorgaan, een soort
bliksemafleider voor eigen tekortkomingen.
Wij maar zoet groene zeep en soda gebrui
ken, maar de smerige gifprodukten blijven
te koop. Damesbladen, vrouwenverenigingen
beginnen acties, geven advies, druppeltjes
op de gloeiende plaat, die gloeiend gehou
den wordt door hen die er wel bij varen.
Vechten tegen de bierkaai, dit gevoel heb
ik in Nederland doorlopend. Maar waarom
zou ik me nog druk maken om de vervui
ling onder de grond als daarboven alle
smerigheid niet alleen getolereerd, maar
bovendien aangemoedigd wordt?
Zolang schrijvers als Gerard van het Reve
en Jan Wolkers in elk tv-programma de ge
legenheid krijgen hun perverse afwijkingen
aan ons en onze kinderen) op te dringen,
zolang er honderden Barend Servetten op
allerlei "cultureel" gebied worden gesub
sidieerd en bewierookt,
zolang er ongelimiteerd en overal sex-clubs
en-shops kunnen verrijzen,
zolang onze vaderlandse filmindustrie, (met
een klop op de schouder van het Ministerie
van Cultuur, Rekreatie en Maatschappelijk
werk) naast zijn schoenen loopt van trots
dat het eindelijk 5 pornografische films
heeft gemaakt die kassuccessen zijn,
zolang onze veeteelt en pluimveeproducties
gebaseerd zijn op de meest afschuwelijke,
wrede uitvindingen (bio-industrie)
zolang deze hele "troep" voortduurt onder
de naam sociale welvaart (toch wel fijn
hoor, in welk land heb je zulke mooie so
ciale wetten) en vrije democratie,
waarom zou ik me drukmaken om verrotting
ónder de grond?
Ik had het over eendracht. Inderdaad, ner
gens heb ik zo eendrachtig zien werken aan
de vernieling van alles wat een mens waard
maakt Mens te zijn.
Er is een klein stukje land, een eigen do-
meintje, dat we nog kunnen beheren en
vrijwaren van milieuvervuiling: ons huis.
Een stap buiten de deur en je trapt in de
vuiligheid, letterlijk en figuurlijk.
Ik weet het niet meer. Ik zou alles wat
lichaam en geest ziek maakt in een plastic
zak willen stoppen, op het trottoir. Pak
mee vuilnisman en stamp het de grond in.
En dan maar hopen dat na verloop van tijd
alleen de zak nog over zal zijn!
Lilian Ducelle
P.S Voor U mij eens flink de waarheid gaat
schrijven over mijn negatieve relaas: nog steeds
beperk ik het gebruik van plastic tot het uiter
ste, koop ik de slechtste kwaliteit zakken en ge
bruik geen wegwerpplastics. Ook uitsluitend
"veilige"' wasmiddelen, geen spuitbussen en
andere rommel.
Het is allemaal zo misbaar als wat. Dus wèl
poekoel teroes op dit terrein. Tot ik biolo
gisch breekbaar tot stof ben wedergekeerd. L.
"......en zeg ik U voor Uw aanbod
dank, heel heel veel dank.
Ook de emoties: weemoed en trots
hebben Uw brief bij mij opgeroepen
en wel, omdat zo'n klein Indisch Tijd
schrift, dat naar ik meen, toch ook
soesah heeft, nog de hand voor hulp
aan een andere adik uitsteekt.
Misschien zijn we dit gebaar vergeten,
nu we zo'n 17 jaar verblijven in een
land van harde zakelijkheid
H. L. Vischer.
U denkt er misschien zelden aan, maar wij
ontvangen periodiek briefjes als deze, waar
in GELUK wordt uitgesproken voor een
ontvangen gratis-abonnement, vaak, omdat
een oud-abonnee het wérkelijk niet langer
betalen kon. Brieven als deze doordringen
ons van de grote FAMILIE-band die alle
Tong Tong-ers nog steeds bindt. En die
zorgt met regelmatige giften voor de in
standhouding van een heel bijzonder
"fonds": van gratis beschikbare abonne
menten voor hen die anders uit ons mid
den weg zouden moeten gaan.
Het feit dat dit "abonnementen-fonds" zon
der vragen vanzelf op peil blijft, bewijst
hoevelen onder ons betoel leven volgens
het beginsel: doe wel en zie niet om!...
Red.
Vandaag was Charles Manders jarig en
hebben we samen op kantoor een gezellige
makanan mogen genieten: een oud Indisch
gebruik: elke verjaardag op kantoor wordt
gezamelijk "familie-feestelijk" gevierd: dus
eenvoudig en met een simpele maar harte
lijke maaltijd. Nou loopt zo'n makanan in
de laatste tijd natuurlijk tóch wel op, maar
ook daarvoor hebben we een fonds, dat
uit zichzelf ontstaat uit regelmatige "kleine
hartelijkheden" uit onze lezerskring. Met
rechtstreekse giften voor zulke makanans
"wanneer maar..." of met "de rest houmaar
voor sam-sam".
Leuk, ja? Op deze plaats een "terima-kasih-
generaal" voor al deze giften. Die we écht
altijd genieten met een toast op U allemaal!
Er is iets wonderlijks gaande bij al deze
giften: we krijgen nooit te weinig, maar ook
nooit te veel! Altijd pertjies-pas! Om er filo
sofisch van te worden...
7
