donkerbruine bikini, met een enorme
beha en een broek met pijpjes, deinend
naar voren. En daarachter de clown
van het gezelschap. Hij had een lege
fles in z'n handen, die hij op de ce
menten vloer aan stukken sloeg en
toen nog wat nabewerkte met een
hamer. Als één man, rees het publiek
overeind, om toch maar niets van dit
smaakvolle openingsnummer te missen,
want het was wel duidelijk, dat die
meid er met haar blote voeten in zou
gaan trappen. En inderdaad, nadat het
nummer door de clown was aangekon
digd, maakte ze zich gereed, om er
door heen te rollen. Knép I I zei het
bandje van haar beha en verschrikt
sprong ze overeind, om op een hol
letje achter de scheidingsmuur te ver
dwijnen. "Ha, ha, ha!" lachte de me
nigte, "hoe het verder ook mag gaan,
deze avond is in ieder geval al ge
slaagd." Alleen een paar vrouwen
schudden bedenkelijk het hoofd. Maar
de "delegado", de politiechef, die voor
de gelegenheid z'n beste khaki-uniform
had aangetrokken, lachte het hardst
van allemaal, dus schending van de
eerbaarheid zou het wel niet zijn.
Even later kwam die meid weer terug,
nu in een hemelsblauw badpak. Met
donderend applaus werd ze begroet.
Ze rolde zich snel een paar maal door
het gebroken glas, waarna ze opstond
en het nummer ten einde was. De
clown trok de paar stukjes glas uit
haar rug en toen verdween ze weer.
Een kort, dik vrouwtje kwam nu naar
binnen (die van het entreegeld), veegde
het glas weg, zette een houten kist
neer, waar overheen ze een plankje
legde en het volgende nummer kon
beginnen. Het was een soort komische
samenspraak voor één dame en één
heer. Samen zaten ze op dat plankje
en telkens, als de vrouw opstond, viel
die clown achterover op z'n derrière.
De vrouw verdween en de clown kon
digde een "Mexicaanse dans" aan. Er
werd weer een Forroplaat opgezet en
dezelfde artieste van zoéven kwam
huppelend en op de maat van de mu
ziek aangedanst. Aan het blauwe bad
pak was nu een kort rokje toegevoegd,
terwijl het Mexicaanse 'm waarschijnlijk
alleen in de titel zat. Terwijl ze rond
danste, keek ze verlangend de "salao"
rond, of ze m'n voorman niet zag, want
die had haar die middag al voor zich
ingepalmd. Toen ze hem zag, glimlach
te ze liefelijk en verdeelde die blik
daarna over de rest van de aanwezigen.
Haar succes onder die ruwe kerels
van m'n hakploeg, waarvan sommigen
net maandenlang in het bos hadden
gezeten, was dan ook groot.
Toen ze verdwenen was, was het nog
even roezemoezig, maar toen kwam de
clown weer en die verzocht om uiterste
stilte, want hij ging een trapezenum
mer doen. Aan de nokbalk hingen een
paar dikke touwen, die hij loswond. Hij
ging er eens aan hangen, keek wat mis
prijzend naar de cementen vloer en
toen begon hij.
Het hele dak schudde en kraakte on
der het geweld, maar stortte gelukkig
niet in. Wat me overigens niets ver
wonderd zou hebben. Het dak was zo
laag, dat, wanneer hij zich onderste
boven rondslingerde, z'n gezicht nog
net niet over die ruwe cementen vloer
heen schuurde. Maar het scheelde
waarachtig niet veel.
Daarna kwamen er weer samenspraken
en grappen, die nogal aan de flauwe
kant waren. En een keer een lied, waar
in het Braziliaanse woord voor "ach
terste" moest rijmen, maar dat weer
telkens net door iets anders werd
vervangen. Iets wat helemaal niet rijm
de natuurlijk. Grote hilariteit.
Ook het messenwerpen was een groot
succes. Een van die dames ging tegen
een plank staan, waarna de clown een
serie messen langs haar heen liet flit
sen, die nog een tijdje in de plank ble
ven natrillen. Muisstil was het. Eén vent
vond, dat die messen nogal veraf ge
gooid werden, maar niemand reageer
de.
Tenslotte was het "espectaculo" dan
toch afgelopen. Een daverend applaus
en toen ging de zijdeur naar de bar
open. Er werd weer een Forroplaat
opgezet en een stuk of wat paren
dansten met slepende voeten, zoals
dat hoort in het Amazonegebied, door
de petroleumlampen spaarzaam ver
lichte "salao" heen.
Ik keek het een poosje aan en zocht
toen mijn hangmat maar op. Mijn voor
man zag ik allang niet meer. Die zou
wel ergens met die meid van het circus
een zacht plekje opgezocht hebben.
Later bleek, dat die artieste zó weg
van 'm was, dat ze het circus voor 'm
wilde verlaten om met 'm mee het bos
in te trekken, en daar voor 'm te
zorgen. Maar dat was toch ook hem
een beetje te gortig en hij zei gauw,
dat z'n "chef" (ik dus) dat niet hebben
wilde.
Toen ik haar de volgende ochtend te
genkwam en, me van geen kwaad be
wust, goedendag wilde zeggen, keek
ze me aan of ze me levend wilde ver
scheuren.
Die middag zaten ze daar. In de bloed
hete zon, met z'n vijven, langs de
kant van de weg - hun hele hebben en
houwen in een paar kisten gestouwd -
te wachten tot er misschien een vracht
auto langs kwam, die het gezelschap
mee zou willen nemen.
Doodmoe en volledig doorweekt van
het zweet, zit ik in m'n hangmat nog
na te hijgen van een lange tocht door
het oerwoudIk ben gevallen en
m'n knie is geschaafd. Op m'n rug
heeft een wesp gestoken en in m'n
broekspijpen kruipen mieren. Het is
heet, bloedheet. Muskieten zoemen om
m'n hoofd en in m'n soppende schoe
nen zitten grove zandkorrels, omdat ik
een beekje moest doorwaden.
Ik besluit een bad te nemen. De beek,
verzamelplaats van duizenden en nog-
eens duizenden insekten, is vlakbij.
Zacht murmelt het water langs m'n voe
ten. Met een blikje gooi ik het over me
heen. Daarna ga ik terug voor het
avondeten. Ik weet al precies, wat het
zal zijn, n.l. hetzelfde als altijd, wanneer
je in de "mato" werkt: Rijst met brui
ne bonen, macaroni en gedroogd vlees,
dat in water wordt gekookt. Ik heb
eens tijdens een vakantie, een voet
tocht gemaakt langs Oostenrijkse Al
penhutten, die als primitief bekend
stonden. Het lijken me nu haast de
meest verfijnde oorden van beschaving
en luxe. Een bed, dat klaar stond, ski
wasser of bier, zoveel je wilde, een
tafel en stoelen, om op te zitten, enz,
enz. En hier? Een opengekapte plek
met wat palen, die in de vorm van een
rechthoek overeind staan en daar over
heen een afdak van palmbladeren. In
een hoek is de "keuken", d.w.z. twee
stokken, waaraan een pot met rijst en
een koffieketeltje hangen, met daaron
der een houtvuurtje.
Langs de kant liggen zakken met etens
waar en een stapel voorgehakt hout.
Er staat ook nog een geweer, om af
toe eens wat afwisseling in het menu
te brengen, maar meestal eten we ge
woon elke dag "xorque", dat is ge
droogd en gezouten vlees, dat de hele
dag buiten in de zon ligt, omgeven
door zwermen vliegen.
"Binnen" hangen reistassen, hangmat
ten en natte kleren, met als achter
grond, het gebladerte van het eeuwig
groene woud.
"E'uma vida triste no mato", zeggen de
Brazilianen, ('t Is een droevig leven in
het bos) en ik begin ze te geloven,
vooral, als op een ochtend blijkt, dat
de mieren m'n sokken en schoenen
half hebben opgevreten, m'n hangmat
is veranderd in een natte dweil, omdat
het dak lekte tijdens een regenbui en
tenslotte, als de kok hevige malaria
blijkt te hebben en onmiddellijk wegge
bracht moet worden. Het dichtstbijzijn
de basiskamp is acht km. ver en er zou
vandaag juist een auto naar de stad
gaan om levensmiddelen te halen, wist
ik. We moesten ons dus haasten, om
die niet te missen, dan kon de kok daar
nog wel mee. Nu kon je pas goed zien,
hoe ongelooflijk sterk en taai die "ca-
boclos" hier zijn (vermenging van
blanken en Indianen). Ze hakken een
boompje om, deden de takken eraf en
bonden toen die knaap z'n hangmat
eraan. Op hun schouders, elk kwartier
wisselend, droegen ze hem bijna in
looppas, de volle acht km, zonder te
rusten. Met niets in m'n handen, had
ik zelfs nog moeite, ze bij te houden.
Gelukkig was de auto er nog, toen we
daar aankwamen. Vanavond reeds, of
anders toch morgenochtend, zou de
kok in goede handen zijn. We sloegen
nog wat levensmiddelen in uit de "can-
tina" en keerden terug.
slot volgt)
19
