"Mas Boegel, Aloha"
Nogmaals deze folo uit onze Tong Tong van
1 Febr. j.l., van het Hawaiian gezelschap van
"El Shinta". Als U dit artikel uit heeft, weet
U dat het veel en veel meer is dan een "groep
je muzikanten"maar regelmatig boodschappen
heeft van vriendschap en menselijkheid. En in
al zijn eenvoud meer harten openmaakt dan de
indrukwekkendste gala-concerten met klassieke
muziek. En wat voor óns veel zegt: zij zijn
vrienden van ons in Nederland en van vele
facetten van het westers denken, waarmee zij
zich verwant voelen.
Mogen wij U nogmaals presenteren: van links
naar rechts: 1. Jimmy Noya guitaar2. Bram
Titaley (ukelele), 3. Hoegeng (ukelele), 4-
Willy Pesik (ukelele), 5. Mas Jos (Ukelele),
6. Stan Mamudy (guitaar), 7. Dekker (Bas),
8. Totty Subianto (Hawaiian guitaar), 9- Dok
ter Soedjono (Guitaar)10. Ir. Max Apituly
(Guitaar), 11. (slechts zijn elleboog zichtbaar)
Boetje Pisolima (drummer), die gelukkig op
een andere foto bij dit artikel goed afgebeeld
staat, zodat we de hele club compleet hebben.
Onthoud ze goed. Zij zullen nog heel lang
onze beste "Group of Ambassadors for Good
will" zijn in Indonesië.
Dit artikel is min of meer bedoeld als
een ver saluut aan een Indonesiër,
Hoegeng, die vandaag zijn 50ste ver
jaardag viert en op 1 november a.s.
met pensioen gaat na een eervol vol
brachte diensttijd. Als beweerd wordt
dat machinaties van ijverzuchtige car
rière-makers hieraan schuldig zijn, wil
ik dat best geloven. Hoegeng was (en
is) namelijk precies wat men vaak
alleen in beeldspraak van anderen ge
tuigt: een onkreukbaar man. Zijn eer
lijkheid en oprechtheid hebben zelfs
een zekere vermaardheid gekregen in
Indonesië.
Verreweg de meeste mensen hebben
een reputatie van onkreukbaarheid
omdat ze hun leven lang gesteven en
keurig opgevouwen in de kast hebben
gelegen, maar Hoegeng Imam Santosa
(zoals hij voluit heet) heeft nimmer een
conflictsituatie of strijd gemeden als
zijn plicht hem ertoe riep. En dat zijn
er sinds de opkomst van Soekarno
(toen hij zijn carrière begon) tot de
dag van heden toe vele geweest.
Normaliter zouden deze kolommen dus
gevuld moeten zijn met "roemrijke
dienstwapenfeiten" (ze zouden nog
VOLTREFFER!
Duim op (djempol!) voor de fotograaf van
Ekspresdie dit sublieme portret maakte,
waarop niet alleen de dominante gelaatsuit
drukking van Hoegeng goed uitkomt (bij
Humphrey Bogart noemde men dat raak een
sad-hound-dog face!), maar ook die ene frac-
een brok adembenemende historie ge
geven hebben), maar Hoegeng zou ze
toch alleen maar gezien hebben als
"dienst" of "plicht", en over zulke za
ken is hij onthutsend eenvoudig.
Mensen van uitzonderlijke gaven ech
ter trekken ALTIJD afgunst aan van de
massa's. Het schijnt dat men op de
eerste plaats afgunstig is op de on
afhankelijkheid en vrijheid, die zulke
eenzame figuren karakteriseren en men
zal niet rusten tot zulke mensen ten
val gebracht zijn. Dit behoort helaas
bij het menselijk bestaanspatroon door
alle eeuwen heen, wat Hoegeng ook al
lang tevoren zag aankomen. Toen zijn
ontslag plotseling kwam "als donder
slag bij heldere hemel" en men zijn
verbitterdheid hierover kwam betuigen
bij Hoegeng, zei deze kalm dat zelfs
tie van een seconde is vastgelegd waarin "Mas
Boegel" iets vertelt, waarvan je achteraf denkt:
was dat nu werkelijk alleen maar een grap of
had-ie een wantoestand of een meneer) lelijk
te pakken? In vijf minuten schertst Hoegeng
méér rake lessen bij elkaar dan in Westerse
programmals uren lange calvinistische of so
cialistische preken!
4
