KORT
KIJK UIT!
Links: Hoegeng en zijn vrouw Meri aan het instuderen van een lastige partituur, terwijl op de
achtergrond Boetje Pesulima met bescheiden brush-werk de maat vasthoudt.
(Rechts: Drs. Poernomo alias Mas Poeng (ukelele) en guitarist Kolonel TNI Angk.Darat) dokter
Soebagio. Mas Poeng (in badju kaos) is behalve uke-speler ook bioloog. En wel docent biologie
aan de Facultas Biologi in Jakarta. Als hobby en bijverdienste is hij naast uke-speler en biologie-
docent ook nog filmacteur(En ook nog eens schoonzoon van de befaamde lboe Soed, ver
nieuw ster van de moderne batik-designing
In zo'n eenvoudig gezelschap en onder zulke gemoedelijke omstandigheden (let op de blote
voeten van Hoegeng) heet hij voor intimi "Mas Boegel"
V.l.n.r.: Guitarist Peter (beroep filmacteur)Mas Jos, oprichter en leider El Shinta, zanger en
speler diverse instrumenten, kunstenaarlorganisator van eerste orde, Jack Lesmana, populair artist,
guitaristlfluitist Leo (beroep Brig. Polisi), bassist: Dekar (Gemeente ambtenaar)Op de rug
gezien, hurkend: auto-harpistlHawaiianguitarist drs. Totti Spebianto (beroep: gen. majoor politie)
Alles bijeen: beelden van een typisch Indonesische "Jam Session"
de "Yayasan Musik Indonesia". Voor
zitter van "Adviseurs en Beschermers"
van Indonesische musici, voorzitter van
het Indonesische pop-festival en nog
een handvol hoedanigheden en partij
en. Maar actief musiceren en zingen
blijft nummer één!
Zulk een "bohemien-leven" is gewoon
ondenkbaar onder Nederlandse of
Noord-Europese intelligentsia en pro
minenten. In het Westen blijft men "in
stijl" zogezegd, en de weinige kunst
die beoefend wordt, beweegt zich in
het klassieke en "respectabele" vlak:
dirigeren van orkesten, besloten ka-
mermuziek-clubjes, theaterbezoek.
Men moet echt lang in Azië geleefd
hebben om iets te begrijpen van een
aparte "buigzaamheid van geest", die
b.v. mogelijk maakt dat Hoegeng ook
een enthousiast beoefenaar is van folk
loristische dansen (wat je echt heer
Luns of heer v.d. Stoel nooit zal zien
doen) en b.v. een Koning Hussein een
verwoed go-cart-racer is (wat ook Hoe
geng gaarne doet - en zijn zoon Didit
(eig. Adytia Soetanto) is er zelfs een
"ace" in.) Pas als men zich nuchter
realiseert dat die kleine race-monsters
snelheden kunnen ontwikkelen tot 140
kilometer per uur, en als men b.v. weet
dat Didit ook liefhebbert in het para
chute-springen "vrije val", begint U
een vage notie te krijgen van wat deze
mensen zoeken: het leven zélf in groter
vrijheden en in groter risico's dan een
leven als bourgeois (of imitatie-bour-
geois) veilig van de wieg tot het graf
en vooral keurig en net
En dat er in het "berani mati" méér
essenties van het Leven verscholen
liggen dan men bij oppervlakkige be
schouwing denkt. Wijzelf, Indischgas-
ten, kunnen dit dicht bij het einde van
ons leven eindelijk beter begrijpen
Natuurlijk kunnen wij doorgaan met
vertellen over Hoegeng en zijn gezin.
Van de orchideeënverzameling van
Hoegeng's vrouw Meri, van Hoegeng's
apen, die hij verzorgt als waren het
zijn kinderen. Van de prestaties en
verwachtingen van hun dochter Reni
die "progressiever" dan haar vader
abstract schildert. Van diverse nabije
oude en jonge vrienden - kortom een
heel brok Indonesische maatschappij.
U wéét het: zelfs over kleine zaken in
Indonesië kan men nóóit uitgepraat
raken.
Het is nodig dat we ons dit zo diep
mogelijk realiseren. Vaak onbewust
gaan we voort met het aanleggen van
leef-maatstaven van hier die we (suf
genoeg) als universele maatstaven han
teren. Als er dan iets in Indonesië daar
mee niet "tjotjokt" dan zeggen wij: dat
is fout! of: dat hoort niet!, enz. enz.
Maar al deze "fouten" zijn in de con
text van het Indonesische leven NIET
fout, ja zelfs heel goed, ja zelfs univer
seel bekeken goed! En in veel opzich
ten zijn WIJ fout!
Daarom is het goed in de toekomst
wat vaker voor de dag te komen met
een bespreking van een persoon, een
Indonesiër, een saudara dus. Dit is érg
goed voor een eerlijker kennis van
onszelf.
En wat Hoegeng betreft, die zowel in
Tong Tong als in het vaderlandse
nieuws nog wel vaker zal terugkomen,
hiermee houden we het voor gezien...
sampai ketemu lagi.
T.R.
Van Willy Bessem hoorden we nog
eens "het kortste huwelijksaanzoek":
"Maoe? Hu-uh!"
Ook wel eens gehoord: "Wil? Wil!"
Oemar, die ouwe charmeur, heeft niet
veel op met vrouwen met een donkere
bril. "Waarom?" vroeg ik verbaasd. En
hij: "Ah! Misschien alleen maar één
ooh!"
7
