KERSTFEEST DABOSINGKEP
^kCerótmió
Ja, hij is er weer,
Die dag, die wij gedenken.
Dat God ons gaf Zijn Liefde
En wij zo, de onze mogen schenken
aan onze naaste - telkens weer.
Wat een vreugde - wat een dag!
Eeuwen terug geschonken,
Waar engelenzangen klonken: "Vrees niet
Het is, dat je blij zijn mag!
Blij en zonder zorgen, slechts liefde gevend.
Zoals Hij dat deea en nog doet
Zijn Liefde is lévend
P. Jüch - Arnold
WIE HELPT
Wat kan het met zulke feestdagen soms
toch heel raar lopen. Juist, omdat het zo'n
bijzondere belevenis is, gaat het dieper in
je geheugen zitten, zo ook deze keer.
Van de leiding uit werd er niets georgani
seerd; hooguit wat meer en bijzonder eten.
De jongens onderling hadden niets afge
sproken; de meesten doken de kampong
in bij hun huishoudsters. De gehuwden vier
den het in eigen kring en de rest moest
zich maar zien te vermaken. Gelukkig kreeg
ik nog een invitatie van de familie Tan,
employé bij de tinmaatschappij Sitem, waar
ik dankbaar op inging.
Na tegen de avond mijn bezigheden in de
keuken beëindigd te hebben, dook ik de
mandikamer in en ging mij daarna opdoffen.
En zo toog ik dan op visite en vond de
familie gezellig bijéén op het terras voor
het huis. Bij hen was er nog een ander
Chinees echtpaar, wier namen mij ontscho
ten zijn, doch die ik heel goed kende, aan
gezien zij daar veel op bezoek kwamen. Na
hun begroet te hebben ging ik zitten. Mij
werd een verfrissing aangeboden en de
conversatie nam een aanvang. Ongeveer
een uur daarna gingen wij aan tafel; de
schotels, die gepresenteerd werden, zijn
me gedeeltelijk ontgaan. Ik herinner mij een
kangkung-gerecht met spek, dat heel erg
lekker was, hoewel het er heel sober uitzag.
Verder was er babi Hong, ook iets heel
speciaals, dat ik daar voor de eerste maal
proefde en bawal gestoofd met schijven
ananas. Fantastisch, het recept moet van
Bangka en Billiton komen; dit naar zeggen
van Mevrouw Tan. Ook was er een soort ge
vlochten krupuk van oedang en meel, kra
keling-model. Het leken wel gestrengelde
wormen, heerlijk gurih, iets aparts.
Na tafel zijn wij in de voorgalerij gaan zitten
en hebben het gesprek weer opgenomen.
Het was al later op de avond, toen Mevrouw
Tan op het idee kwam, om Paatje, zijn naam
is uit mijn geheugen geglipt, een prettig
Kerstfeest te wensen. Zo gezegd, zo ge
daan en wij gingen het pad op de heuvel
af, want hij woonde veel lager. Wij vonden
hém met een kennis bij een geïmproviseer
de kerstboom van een tjemara in de voor
galerij zitten. Ze zaten achter een borrel
naar de radio te luisteren. Hij was echt
verheugd ons te zien. Wij werden voorge
steld en gelukwensen vlogen over en weer.
De Chinese boy kwam al met stoelen aan
zetten en al gauw zaten wij gezellig om de
tafel. Wij konden drinken waar wij zin in
hadden. Hij had net een grote voorraad
aangekregen van de maatschappij; allemaal
Rijnbende-artikelen. Niet zo lang daarna
kwam nog een andere eenzame kennis,
helemaal van Koeala manpirren. Koeala was
maar een klein rimbu-gebied.
Ons werd nog een laat soupé aangeboden
van bahmi goreng speciaal met koffie en
gebak na.
Hierna werden de gesprekken min of meer
persoonlijk. Ik werd er haast niet in betrok
ken; zat maar stil voor mij heen te luisteren,
af en toe aan mijn glas nippend en wat
knabbelend van het lekkers op tafel.
Zo tegen middernacht namen de twee heren
afscheid en de anderen brachten hun een
eindje weg. Ze kwamen niet meer terug,
zeker bij de familie Tan gebleven.
Daar zat ik alleen, de Chinese boy kwam
afruimen, sloot de achterdeuren, zie goe
den avond en ging heen. Een komische
situatie, ik was zo vrij geweest mijzelf van
drank te bedienen en maar wachten op
het gezelschap. De radio bracht leuke po
pulaire Engelse wijsjes van uit Singapore,
helemaal geen kerstliederen.
Heel goed heugen kon ik mij twee nummers
van Vera Lynn, toen een ster in opkomst,
namelijk: Apple blossom time en Home
Sweet Home. Mijn gedachten namen zo al
leen en eenzaam zittend een eigenaardige
vlucht. Raar, dat je in zulke ogenblikken de
gekste piekerans over verleden en toekomst
krijgt. Ik voelde mij wel wat verlaten en ver
drietig.
Het maakte mij wee van onbegrepen ver
langens; mijn nènèh zou zeggen: "Tobat
Gadjah mbok odjo ngelamun, idjèh nom bo
malah ngalup, ora ilok Mijn hemel Gad
jah (Olifant) zit niet zo te dromen; je bent
nog jong, het is nergens goed voor." Ze
zou groot gelijk van mij krijgen, maar dro
men is vaak zo heerlijk.
Ten laatste ben ik opgestaan, heb de lich
ten uitgedraaid, de deur gesloten en ben
naar huis gegaan. Al wandelend in de maan-
belichte nacht, de helling op naar de ka
zerne, werd ik als altijd bestormd door niet
te stuiten voornemens. Alweer een Kerst,
waar zit ik de volgende, hoe en in welk
oord?
J. Weites
(Foto: Rogier)
De terrazo's van de rijstvelden, meestal boii-
zontaal gefotografeerd of geschilderd, "doen
het ook in verticale compositie uitstekend.
Jammer dat er zo weinig studie gemaakt is van
deze gezichtshoek. Wij kennen in feite alleen
één man, die er werkelijk oog voor had. En
dus ook wonderlijk mooie schilderijen gemaakt
heeft: Walter Spiess.
Nederlandse sociologen, die zich na
een bezoek aan Indonesië o.a. bezig
houden met het schrijven van een
monografie over Soekaboemi en het
cultuurgebied in de omgeving in de
periode van het begin van de japanse
bezetting tot de souvereiniteitsover-
dracht hebben onze hulp ingeroepen.
Zij zouden gaarne inlichtingen ontvan
gen van hen, die deze periode daar
geheel of gedeeltelijk hebben meege
maakt. In het bizonder zullen inlichtin
gen welkom zijn met betrekking tot de
activiteiten van de heer J. Wiecherts,
die na de capitulatie als hoofd van het
Rode Kruis zich op organisatorisch ge
bied verdienstelijk maakte, en die van
de heer A. Wempe, in diezelfde tijd
bestuursambtenaar in dit gebied.
Brieven kunnen aan onze redaktie wor
den gericht dan wel rechtstreeks aan de
heer W. Hendrix, Kastanjeweg 18/11,
Amsterdam.
