DE VOLGENDE GENERATIE OP WEG
SLANGEN EN JAKHALZEN
HET GENOT VAN HET
JAGEN
Nico en zijn vrouw Amy van Eek heb
ben de gewoonte ons (en de familie
leden en kennissen) aan het eind van
elk jaar een soort beknopt jaarverslag
van de familie toe te zenden. Nico is
een zoon van mijn vroegere collega
bij het Bataviaasch Nieuwsblad en we
kenden elkaar door het leeftijdsver
schil destijds nauwelijks. Hoewel een
echte toeroenan totok en gauw na
Indië naar Australië vertrokken, waar
hij intussen best geboerd heeft, heeft
hij noch zijn geboortestad (Betawie)
noch Tong Tong, noch mij vergeten en
is een trouwe correspondent gebleven.
Dit jaaroverzichtje geeft dus een ty
pisch levensjaar van een gezin dat
betoel-betoel van Java af gegroeid is,
maar overal zie je dat het Indisch
bloed blijft kruipen waar het niet gaan
kan! Zelfs in het motorrijden van Ni-
co's zonen vinden we een typisch In
dische hartstocht terug, waaraan veel
Indischgasten met liefde terugdenken
(nietwaar, Jaap Kossen? en waarvan
dus ook de schrijver Vincent Mahieu
getuigt in de short-story "Wharr-wharr-
wharr" in de bundel "Tjies".)
We vragen ons wel eens af of in an
dere gezinnen soortgelijke ontwikke
lingen ook hebben plaats gevonden.
We zouden er veel van leren betref
fende ons nageslacht.
1973- ook al is het nog niet ten einde -
is voor ons geen jaar van droefenis
geweest zoals het voorgaande. Ook
hebben we geen stortvloed van ver
keersongelukken te verwerken gehad.
Voor al dit zijn we dan ook zeer dank
baar. Er zijn uiteraard wat "downs"
geweest, maar die wogen niet op
tegen de "ups". En we hopen van
harte dat iedereen die dit leest het
zelfde kan zeggen.
Ons allerbelangrijkste bericht is wel
dat onze oudste zoon Sjoerd en zijn
vrouw Mariene een dochtertje hebben
gekregen op 9 juli. Casandra. Gebo
ren in Melbourne waar Sjoerd werkte.
Maar doordat Sjoerd overgeplaatst
werd naar Port Moresby in Papua and
New Guinea was het mogelijk dat kort
na de geboorte Mariene met haar
vader en dochtertje een weekje bij
ons logeerde op doorreis naar Port
Moresby. Zodoende hebben we onze
kleindochter kunnen ontmoeten, be
wonderen en knuffelen. De hele fami
lie, inclusief "ooms" Chris en Wim,
was "weg" van haar. Jammer genoeg
kon Sjoerd niet even over wippen,
maar die afstanden zijn ook zo groot,
zelfs in deze eeuw van Jumbo jets en
straalvliegtuigen.
Stranger, Sjoerd's hond, is van ouder
dom en hartworm overleden. Snoopy
Wim's hond, werd door een auto aan
gereden en practisch op slag gedood,
tewijl Boof, Chris' hond, uit een rij
dende auto sprong en een achterpoot
brak, die inmiddels alweer aardig ge
heeld is.
Chris, onze tweede zoon, heeft dit jaar
geen motor ongelukken gehad, hoewel
hij nog dagelijks op de motorfiets zit
en 's zaterdag-avonds met een "outfit"
- een motorfiets met zijspan met
scheefstaand wiel - racet op een ellips
vormige baan. Hij maakt het goed en
is nog steeds een lange magere sla
dood.
Wim, onze jongste zoon, fungeert 's
zaterdags-avonds als Chris "swinger".
Hij zit dan nl. op het zijspan en als ze
de bochten omgaan moet hij als een
zeiler overboord hangen om de motor
fiets op koers te houden en te voor
komen dat hij over de kop gaat. Uiter
aard zijn beiden dan goed ingepakt in
een soort van lederen "space suits"
met grote helmen, maar geheel zon
der gevaar is deze sport natuurlijk niet.
Vaak davert het 's zaterdag-middags
van de motoren hier bij ons thuis,
vooral omdat onze rechter buurman
dan de motor van zijn speedboat proef
draait en de overbuurman van wan
hoop maar een electrische zaag of
boormachine aandoet. Geloof het of
niet, maar Nico is tegenwoordig lang
niet meer de grootste lawaaischopper
in onze straat.
Amy maakt het goed, ook al heeft ze
soms nog wel veel last van pijnen.
Diverse onderzoekingen en röntgen
foto's hebben uitgewezen dat er geen
zorgwekkende afwijkingen in enige
organen of zo zijn en dat is uiteraard
geruststellend nieuws. Ze zorgt nog
steeds voor de Rode Kruis kiosk in
het ziekenhuis en heeft ons thuis alle
maal volkomen onder controle.
Nico heeft net bericht gehad dat hij
een Winston Churchill Fellowship heeft
aangeboden gekregen om hem in staat
te stellen een paar maanden de moder
ne ontwikkelingen in de Bahasa Indo
nesia te gaan bestuderen in Indonesia.
Verdere bijzonderheden zijn nog niet
bekend, maar hij is zeer met dit eer
volle aanbod ingenomen. Hij geeft nog
steeds les in Maleis aan de Darwin
Adult Education Centre, dat volgend
jaar opgenomen wordt in de Darwin
Community College, als voorloper van
de Darwin Universiteit.
Amy en Nico zijn van plan volgend jaar
voor een korte poos naar Holland te
komen, maar verdere plannen hangen
nog af van Nico's reis naar Indonesia,
waarvan de datum nog niet bekend is.
Amy en Nico.
Sinds de moderne wereld demonstra
tief met de Oorlog heeft afgedaan als
onmenselijk en onwaardig, sinds bloed
vergieten als barbaars verworpen is
en men de conferentietafel heeft ver
kozen boven het slagveld, zijn er lang
zamerhand steeds duidelijker drie fe-
nomena naar voren gekomen:
1. veel voorheen vredeminnende vol
ken, rassen en filosofen hebben zich
nadat diverse bordjes verhangen zijn,
ontpopt als zeer oorlogszuchtige en
onbarmhartige partijen, maar hangen
schaamteloos nog steeds de vredes
apostel uit,
2. de z.g. koude oorlog heeft de plaats
ingenomen van de openlijke oorlog.
Koude oorlog is oorlog met woorden.
Onder "woorden" diene men te ver
staan: huichelachtigheid, laster, ver
dachtmaking, diefstal, guichelarij (oud
bijbels woord: (zins)begoocheling, be
drog). Ze zijn even dodelijk als vuur
wapens en gifgassen.
3. uit de heraldiek van de strijd zijn de
leeuw en de adelaar verdwenen. Twee
nieuwe dieren hebben hun plaats in
genomen: de slang en de jakhals.
Kijk goed rond; denk lang na; doorzie.
Met genoegen, vermengd met nostal
gie, las ik Uw diverse stukken over
de snippenjacht op Java. Ik heb er ook
jaren van genoten, zowel in de omtrek
van Soerabaja, vooral ook op Madoera
tussen Kamal en Bangkalan, en de sa-
wahs bij Semarang.
Het meest sprak mij deze jacht aan,
protesterend tegen de wind. Katjongs
met kleine witte vlaggetjes de galang-
ans aflopend, daarbij met de vlaggetjes
een ritselend geluid maakend.wat de
snippen uit de padi dreef en mooie ho
ge schoten opleverde.
Op Madoera (geen sawahs maar dras
sig grasland) verzorgde ik eens een
jachtpartij voor jagers van een Engels
eskader, (Hermes, Daring, Dover, Dor
chester etc.) dat Soerabaia bezocht. De
buit was enorm en nergens ter wereld
hadden deze Engelsen ooit een der
gelijke hoeveelheid snippen gescho
ten.
Natuurlijk kende ik ook Broese v. Groe-
nau, toewan Seplin (Schaftlein) door
de Javanen genoemd, een crack-shot.
Ik heb het nooit verder dan ca. 40%
gebracht, wat ik al mooi vond. De Bir
ma road maakte ook voor mij een eind
aan de Indische jacht.
Thans, op mijn 77ste, jaag ik nog ge
regeld op eenden, hazen en snippen.
De bertjets hier zijn volkomen identiek
aan die op Java, ook het geluid bij het
opvliegen is hetzelfde. Alleen zijn ze
hier erg ril, op 50 ad. 60 meter vliegen
ze al op. Maar mijn zoon en kleinzoon
weten ze (beter dan ik) nog wel aar
dig uit de lucht te pikken.
H. van Raayen
10
