Gasten van "The Old Country"
NA 20 JAAR(I)
NA 20 JAAR(II)
wijdst mogelijke armen. Het is een
feest ran blij samenzijn en samen ge
nieten van alle onbekende en bekende
pretjes.
Lydia van Minos, Palmira, N.Y. al
Waarom dit onderwerp? Weet ik niet,
maar we hebben er zovele gehad, gas
ten bedoel ik en elke keer doet het je
weer goed. Het begint al met de brief
waarin ze je vertellen dat ze er over
denken om je op te zoeken. Meteen
klim je dan in je pen en je vertelt hun
dat ze welkom zijn en je huis open
staat (vandaar al dat stof onder het
bed en bankstel!) en dan ga je ook
meteen uiteenzetten dat het weer hier
zóóó lekker is. Meestal komen ze in
de zomer, de bangerds, en als ze er
gens gehoord hebben over die hevige
winden, dan vertel je hun dat tot nu
toe 't dak er nog steeds op zit en dat
inderdaad alleen hoge bomen er last
van hebben en dan ga je uitgebreid
vertellen over Niagara watervallen
"and all its beauty"Een pessimis
tische vrijgezel-vriend van ons verge
lijkt 't met het water van de sluis ach
ter zijn huis, maar dan 10x zo veel en
oorverdovend en banjak veel mensen,
ketoembar-djinten-style! Maar dan is
hij ook vrijgezel en wat weet hij veel
van avonden, koel door al dat steeds
maar neerstromende water (onbegrij
pelijk!) met zijn fijne mist, de fantas
tische kleuren in het water door licht
effecten en 't hand-in-hand staan aan
de railing... totdat: "nah, jij ook, bijna
maar jouw mischiboschi camera van
200 dollar in 't water, kijk dan uit,
totol! "Geeft niets, kleine herrie, het
goedmaken is des te leuker!! Na deze
romantische afdwaling, terugkomend
op "gasten"... Het klaarmaken van een
kamer, gewoonlijk zèèr, zèèr vermoei
end wordt opeens fluitend gedaan. En
als 't gasten zijn die al meermalen zijn
geweest dan weet je al; voor de lek
kerbek een trommeltje eigengemaakte
koekjes, voorde health-nut2) 'n schaal
tje fruit met mes, voor een nachtbreker
(diverse malen naar zekere plaats) de
nodige attributenen dit alles wordt
gedaan met een "smile and a song".
En als dan de dag aanbreekt dat je hun
kunt afhalen is iedereen in blijde ver
wachting! (hoe vaak heb ik dat niet
alleen moeten doen!) Ik haal honderd
maal liever iemand af dan dat we ze
moeten wegbrengen, alsof ze dan weer
iets mee terug nemen. Niet alleen de
herinneringen aan een gezellige tijd
met veel "Weet je nog, toen..." en
"kun je nagaan?" en vééééél gepraat
tot diep in de nacht, de saté-picnics,
toeren in de auto, shoppen in die grote
winkels. Zelfs de kinderen boffen, Pap
pie is niet altijd zo gul met dit of dat,
maar voor deze keer: "ach, laat maar,
koop maar!"
Nee, behalve al die herinneringen ne
men ze weer mee, een stukje "thuis",
wat ze eerlijk gedeeld hebben gelukkig.
Wij, achtergeblevenen, hebben echter
ook een goede, leuke tijd gehad en
dus worden de schouders rechtgetrok
ken en met vooruitziende blik kijken
weof de postbode weer niet een
andere brief brengt met "Wij komen!...
Lydia v. Minos
Ketoembar-djinten style een paar
tje even "innig" als ketoembar en djin-
ten in een gerecht samengaan.
2) health-nut een gezondheids ma
niak.
Het is weer vacantie! Met trein en bus,
auto en vliegtuig zoeken we een goede
bestemming voor onze vacantietoelage.
Met liefde gooien we er nog een fikse
hap uit onze spaarduitjes bij als het
gaal om een bezoek aan de geemigreer-
de familie. Zo'n bezoek(je) is toch al
tijd een belevenis, want Amerika, Ca
nada ontvangen de familie met de
jadddren gesettled geeft een spontane
ontboezeming over haar vacantie-ver-
wachtingen.
Waaruit blijkt dat "loge's ontvangen"
een even prettige zaak is als komen
logeren', naar goede oude Indische
traditie waar er altijd plaats is voor
twee meer, maar ook wel tien als het
moet!
We kregen een bestelling van de "Pie-
kerans van een straatslijper" door een
onbekende, geen Tong-Tong abonnee
(dit ontdekten we later pas). We zon
den hem het boekje toe in goed ver
trouwen en kregen het na 3 weken re
tour. Beduimeld, beschadigd en ver
pakt in een plastic zakje met een elas
tiekje er omheen. Op de achterkant van
de (onbetaalde) nota dit briefje:
dat ik de voorkeur geef aan
een ander boekje waarin herinnerin
gen vermeld staan aan ons 20-jarig
verblijf in onze vroegere koloniën
van 1920-1939 en waar onze zoon
werd geboren. "Het meisje uit In-
dië" en "Anak Kompenie" hebben
nog wel aantrekkelijkheid voor de
Blanke oud-lndischgasten, doch het
boekje "piekerans" is louter geba
seerd op basis van gebeurtenissen
van geheel "inlandse" aard waar
voor we weinig interesse kunnen
opbrengen. Zaken zoals door "de
Indo" Tjalie Robinson beschreven
hebben BESLIST onze aandacht
niet" M.H.B.
"Mijn eerste indrukken van de schoon
heden der natuur en de weldoende
vriendelijkheid van de mensen op Java
leerde ik kennen tijdens mijn eerste
werkkring aldaar op een Rubberonder
neming in de buurt van Ngara (bij
Djombang) in 1926. En gedurende mijn
verder verblijf op Java (Soerabaja)
leerde ik het land en de oosterse men
sen echt waarderen. Zo maakte ik ook
enkele jaren geleden direkt gebruik van
de kans om door een abonnement op
Tong-Tong herinneringen en informa
ties over dit schone gedeelte van het
verleden te kunnen winnen. Dit is, wat
ik aan Tjalie Robinson en natuurlijk ook
aan zijn medewerkers heb te danken.
Vaak ben ik met in Indonesië geboren
Hollanders samengekomen. En steeds
heb ik ook van hen echte vriendelijk
heid en hulpvaardigheid ontvangen
namelijk ook toen op de onderneming.
De regelmatige lectuur van Tong-Tong
heeft me doen begrijpen, dat Tjalie
Robinson vele mensen heeft kunnen
helpen.
Hij heeft ook de gevaarlijke zwakten
en ziekten van onze tijd, van ons maat
schappelijk leven moedig en duidelijk
opengelegd en daarmede voor velen
Uwer lezers een impuls voor kritische
beschouwingen gegeven."
J. G. von Schiller, Hamburg
Twee brieven van twee mensen die in
een het zelfde land hebben gewoond.
B. (uit de eerste brief) in zijn zelf op
gebouwde dubbelsteense toren waarin
hij vanaf de hoogste schans kon neer
kijken op het Indische leven zonder
er geraakt en nog minder "besmet"
door te worden. 20 Jaar in een andere
wereld leven, in de beperktheid van
die eigen vermeende belangrijkheid.
Dit was zijn goed recht en zijn recht
zal hij verdedigen tot hij weer veilig
kon wandelen onder de Munttoren in
zijn eigen land.
Johan Schiller (2e brief) verkoos "ge
lijkvloers" te leven. Te zijn met de
mensen om hem heen, de gewoonten,
de omgeving te adopteren als de zijne,
hoewel die hem als Duitser toch ab
soluut vreemd en ogenschijnlijk onaan
vaardbaar zouden hebben geleken. In
het begin. Maar hij wilde Indië leren
kennen. Indië leerde Schiller kennen
en uit dankbaarheid schonk het hem
het beste uit zijn schatkamers: de
ervaringen en de blijvende herinnering
van een prachtig land, een beschaafd
volk en zorgloos leefklimaat. Terug in
zijn vaderland heeft Schiller de warme
vriendschap nooit kunnen en willen
vergeten, hij werd abonnee van Tong-
Tong omdat hij in ons blad alles van
toen terugvond. Tong-Tong prijst zich
gelukkig en is trots op de appreciatie
van mensen als Schiller.
En dat beschadigde en vol minachting
behandelde exemplaar van "Piekerans
v.e. straatslijper"? De straatslijper zelf
zou alleen gezegd hebben: "Kassian
die vent!" Inderdaad, 20 jaar voor niets
geleefd! Lilian
17
