KIMM Indische spekkoek
^üan kart tot kart
Mijn voeten leken wel vleugels te heb
ben. Het was of er van alle kanten
dingen op me af sprongen uit de strui
ken. En achter mij de oude man, die
ook was gaan hollen. Jammerend dat
"Non" hem niet alleen moest laten en
niet zo hard moest rennen. Hijgend en
amechtig kwam hij na mij de kampong
in.
Door het vertrouwde stemmengeroe
zemoes, de vuren die hier en daar ont
stoken waren en de bekende geurtjes
van alles en nog wat, kwam ik tot rust.
De oude begon zijn verhaal en schoof
alle schuld op mij. "Non" was bang
geworden en daarom waren we maar
teruggekomen.
Zoiets wilde ik toch niet op me laten
zitten en ik begon over e.e.a. na te
denken. Plotseling kwam alles me erg
kinderachtig voor en ik begreep niet
goed waarvoor ik eigenlijk bang was
geweest. Ik besloot toen terug te gaan.
Alleen! De oude man en anderen be
zwoeren me dat niet te doen en te
wachten tot mijn vader terug zou ko
men, maar ik was vastbesloten en ging.
De terugtocht was een bevrijding. Ik
genoot van de rust en de serene stilte
om me heen, die toch geen volkomen
stilte was. Ik dacht niet meer aan ont
snapte gevangenen en wist toen dat ik
nooit meer bang zou wezen. De rimboe
was een deel van mezelf geworden.
Halverwege kwam ik mijn vader en de
jager al tegen. Ze hadden niets ge
schoten. Lachend over e.e.a. gingen
we gezamenlijk terug.
Dat het verhaal van de ontsnapte ge
vangenen geen sprookje was bewees
het gebeuren van die nacht.
Zo tegen de morgen schrokken we
wakker door een hels geschreeuw en
zelfs geschiet. Mijn vader kleedde zich
direct aan en begon mij instructies te
geven. Nu is het zó, dat ik als enig
kind, zo'n beetje als jongen ben op
gevoed door mijn vader. Ik leerde met
de klewang omgang en schieten met
een geweer, evenals met een revolver.
In die tijd hadden ze nog die zesschie
ters. Vrij zware dingen, maar omdat
ik nogal fors van bouw was en vrij
sterk, kon ik ze wel hanteren.
Mijn vader zette mij zowat midden in
de kamer op een stoel. De muur in
mijn rug. Ik had nu het oog op het
raam, dat met houten luiken gesloten
was en de deur. Hijzelf greep zijn
"drieling", laadde hem en drukte mij
de geladen revolver in de hand. Hij
zei me te willen gaan kijken wat er aan
de hand was, gaf me de sleutel van de
deur en beval me die achter hem op
slot te doen. Ik moest zó op zijn terug
keer wachten en niet opendoen vóór
ik zeker wist dat hijzelf het was. Des
noods moest ik schieten, als ik dacht
in gevaar te zijn. In enkele woorden
had hij het mij duidelijk gemaakt en
was toen verdwenen.
Ik kan me niet meer herinneren wat
er toen in me omging. Bang was ik
niet. Misschien besefte ik het gevaar
Stort 12,op giro 158225 en
U ontvangt een spekkoek van ca.
500 gram, in speciale verpakking,
franco thuis.
"KIMM", Joh. Verhulststraat 98,
Amsterdam-Z. Tel. 020-72 84 61
niet goed. En of ik geschoten zou heb
ben? Ik weet het niet.
Toen mijn moeder later het verhaal
hoorde, was zij razend op mijn vader.
Maar die zei heel rustig, dat hij me
toch had leren schieten, dus
Het was gelukkig geen opstand, doch
een woedende bevolking, die jacht had
gemaakt op twee ontsnapte dwang
arbeiders, die ze nog te pakken heb
ben gekregen.
Na een onderbroken nachtrust zijn we
heel vroeg naar de kampong van de
jager gereden, waar we ons ontbijt
nuttigden van heerlijke ketan met goe-
lah djawa en klapper en koppie toe
broek. Voor mij nog altijd het lekkerste
ontbijt dat ik me kan herinneren.
Die dag schoot mijn vader toch nog
een paar tjèlengs. Met de miliwis
samen een goede buit. En toen terug
naar Fort de Koek, het tegenwoordige
Boekit Tinggi, wat nog een hele tocht
was.
En dit is het relaas van het onwaar
schijnlijk lijkende en toch ware verhaal
van mijn rimboedoop.
E. A. Ph. Ziesel-Schmidhamer
TONG-TONG IS ONS FOTO ALBUM
Mijn Moeder in Sydney, een oorlogs
weduwe, leest onze nummers mee en
ik kan niet zeggen hoe ze geniet van
elk exemplaar. Ze schreef laatst: "Als
ik 's avonds in bed je Tong Tongs lig
te lezen vergeet ik helemaal waar ik
ben. Soms lig ik gewoon in mijn eentje
te schaterlachen, en soms ook kan ik
huilen als ik zo alles lees wat me weer
brengt naar ons geboorteland. Je weet
niet wat het voor me betekent".
Pam Scaf
een vieze modderkali waarin je
met een vlot van debok pisang drijft
ruik je nietwaar? Een boengkoes petjel
op pasar Senen gekocht en geranseld
proef je nietwaar? Maar de afscheids-
muziek in het crematorium, die hoor je
niet, die onderga je, dat ervaar je. Het
ging in mijn hart en bloed zitten, in mijn
hele lijf. Zoals wij daar stonden door
voer het ons. En je voelde meteen,
Tjalie is weer thuis.
Maar de Tong-Tong gaat toch
door, nietwaar? Dat moet. Tong-Tong
is van ons allemaal, hier. Het is niet
zomaar een blad waarop je bent ge
abonneerd, nee. Het is ons eigendom,
van onszelf, door jullie gerund en uit
gegeven. Een andermans eigendom kan
je niet ontvreemden, boekan? Stel je
voor dat ze mijn foto-album afpakken,
dat kan toch niet? En wat is er hier
in dit Holland nou mooier, dan op vieze
dagen je album te voorschijn te halen
met krontjong-achtergrondmuziek, alle
herinneringen weer op te halen? Tjalie
is thuis, maar in ons album, in onze
herinnering zal hij altijd blijven voort
leven. Tjalie is wij en wij zijn samen
Tjalie.
Si Aart
een feestelijk galmen van veel
bronzen gongs en ritmisch bonzen van
inheemse trommels, een zangerig ge
kweel van bamboefluiten het hoog en
klagend neuriën der rebab,
uit: De gamelan speelt
"Kraton" door Johan Fabricius
f 3,90 inclusief porto
ABONNEES AMERIKA
ATTENTIE!
Uw abonnement
(luchtpost 22.-; zeepost 15,-)
kunt U per check voldoen aan:
(verhoogd i.v.m. de koersdaling!)
Roy Steevensz, c/o Kushi House,
7357 Franklin Ave., Hollywood,
California.
Indien U Uw Tong Tong niet hebt
ontvangen of Uw exemplaar be
schadigd is, en U een ander
wenst, kunt U zich ook wenden
tot Roy Steevensz.
Naar Den Kaag schrijven duurt
lang!
19
