IN HET LEGER
IN DE RIMBOE VAN SUMATRA CV)
Links: Hij voelt een sterkere verwantschap met de Argen
tijnen of Mexicanen
Rechts: "Welke zijn de twee Indische jongens?"
Hieronder vervolgen wij de serie
jeugdherinneringen van Sumatra van
Mevrouw Ziesel-Schmidhamer, waar
van de eerste vier delen in de No's
1, 2, 3, 4 verschenen. - Red.
EEN TYPISCHE GEWOONTE IN EEN
BERGDORP EN EEN DANSAVOND
Aan de Boven Ogan, in het gebergte,
ligt een dorpje, dat door zijn mooie
omgeving, typische zeden en vriende
lijke mensen een grote indruk op me
heeft gemaakt.
Tot hier kan men met een auto komen,
na eerst met een uit bamboe vervaar
digd vlot de Ogan te hebben overge
stoken. Daarna is er geen gebaande
weg meer. Slechts voetpaden, die
overal heen het gebergte invoeren.
De mensen zijn vriendelijk, eenvoudig
en vooral het vrouwvolk toont zich niet
de mindere van de mannen. Ze zijn
beslist in hun optreden en hun zeden
zijn heel apart vergeleken met die van
andere streken. Ook hun taal verschilt.
Die klinkt zangerig en de "r" wordt
niet uitgesproken. Daarvoor zeggen ze
een scherpe "g". B.v. "toeroen roe-
mah" wordt "toegoen goemah". En een
ei is geen "telor", maar "telog", met
een gerekte "o" en een scherpe "g"
aan het eind. Een "gobang" wordt daar
"seringit sen" genoemd. Vroeger be
stonden die nog.
De meisjes zijn erg vrij in de omgang
met de jongemannen. Ze praten vrij
moedig met elkaar en wat het grap
pige is, de meisjes schminken zich.
Ze verven hun lippen rood, werken de
ogen iets bij en hun wangen vertonen
een aardig blosje, dat niet natuurlijk
is, doch aangebracht. Toch zijn het ge
lovige Mohammedaanse meisjes, die
ijverig school gaan bij de oude Had'i,
die hen de geheimen van de Koran
bijbrengt.
Ze hadden allemaal wel een vriendje,
vooral toen wij er waren met onze
mantri's. Zelfs mijn man moest er aan
geloven. De meisjes kozen dan iemand
uit, van wie ze dan z.g. het vaste meis
je waren. Ze gaven hun uitverkorene
een slendang, als teken van eigendom.
Geen andere man mocht dan werk
maken van dit meisje. Ook mijn man
kreeg een vast meisje. Een ouder meis
je van betere stand. Deze gewoon
te heb ik bok wel in andere streken
meegemaakt. Zo had mijn man eens
de oudste dochter van een Pasirah als
"meisje".
Die vastigheid bestond er enkel uit,
dat hij zo af en toe een presentje moest
geven. Vooral met dansavondjes. De
gebruikelijke cadeautjes bestonden uit
stukken Lux toiletzeep of een flesje
goedkope eau de cologne.
Het waren aardige meisjes. Vaak kwa
men ze een praatje met me maken of
met mijn zoontje spelen. Ook met de
getrouwde vrouwen had ik goed con
tact.
Op dansavondjes ging het er vrolijk
toe. Alleen de mannen en ongetrouw
de vrouwen mochten dansen. Ik zat
dan bij de getrouwde vrouwen toe te
kijken.
Er werd een soort "bandje" samenge
steld, dat niet onverdienstelijk muziek
maakte.
Aan de ene kant zaten de ongetrouwde
meisjes en de mantri's en andere jon
gelui opzij van de zaal. Er werd "ge-
menaried."
Als de muziek klonk, stonden een paar
meisjes op en legden een slendang in
de schoot van de man waarmee ze
wilden dansen. Deze ging tegenover
haar staan en samen dansten ze met
elegante armbewegingen op de maat
van de muziek. Het meisje deed zoveel
mogelijk met haar voeten de dans
passen van haar partner na. Hij ma
noeuvreerde de slendang naar het
meisje terug, met er in een stukje zeep
of flesje eau de cologne.
Het moet gezegd worden dat al de
jongelui aan hun trekken kwamen wat
het dansen betreft. De meisjes sloegen
er geen één over. Ook mijn man moest
er vaak aan geloven. Op zo'n avond
had men de grootste schik.
Maar er was nog ietsOnder de
jongelui bestond er een soort speciaal
schrift. Het leek wel wat op spijker
schrift. Alleen de jongelui mochten er
gebruik van maken.
Als een meisje een jongen aardig vond,
schreef ze een briefje in dat schrift.
Het bestond uit zeer bloemrijke taal.
Een jonger zusje speelde voor postil
lon d'amour en bracht het briefje naar
de jongeman. Deze schreef een bloem
rijk antwoord terug, soms met behulp
van zijn vrienden en hetzelfde zusje
kwam het antwoord halen.
Zo werden er over en weer contacten
gelegd en men had plezier. Ook de
ouderen hadden er schik in het jonge
volkje te observeren. Per slot hadden
zij zelf het in hun jeugd ook gedaan.
Zo'n avondje duurde voort tot men
slaperig begon te worden en de muzi
kanten moe. Dan eindigde het feest
en men ging naar huis, na een avond
van onopgesmukt plezier.
E.A.Ph. Ziesel-Schmidhamer
11
