*2)e echte kali van jroeker...
Soekartini, Walujo (een neef) en ik
zelf. De achterdeur was nog open,
toen onze keukenmeid binnenkwam
met de woorden: "Ndoro, wonten ta-
mu" (er zijn gasten). Ik vroeg mij af.
Wie zouden er zijn, er was toch
"curfew"?
Er kwam een tiental jonge mannen,
allen met donkere brillen. Vijf personen
gingen naar binnen, de anderen bleven
buiten de wacht houden. Ze gaven zich
uit als "guerrilla-vechters", die bijdra
gen kwamen ophalen van de stads
bewoners voor de zaak van de "ke-
merdekaan. Maar ze verrieden zich al
dadelijk door hun doen en laten en
hun wijze van praten. Tegen mijn
vrouw zeiden ze "Mevrouw" in plaats
van "Ibu", zoals onze jongens zouden
doen. leder met een revolver in de
hand verzochten de vijf mannen ons
om de kleerkasten te openen.
Al ons huishoudgeld werd weggehaald,
een gouden horloge van mijn vrouw,
dat onder het kussen in bed lag. Ge
lukkig had zij haar juwelen in de keu
ken in de kist met rijst verborgen. Onze
kleren lieten ze echter ongemoeid.
Toen zij na een half uur zouden weg
gaan, verzochten zij mij om vooral van
hun bezoek geen rapport uit te bren
gen.
Dit was een tweede aanwijzing dat zij
geen "guerrillas" waren. Het was dilet
tantisme dat hun afkomst verried.
Bij dit droevig schouwspel was er toch
nog een koddig moment. Toen jde vijf
mannen al buiten waren, riep ik een
van hen terug, die mijn electrische
zaklantaarn bij "vergissing" van de
tafel had weggehaald. Hij gaf ze mij
beleefd terug met de woorden "trima
kasih".
Ik voelde instinctief dat die mannen
hun bezoek zouden herhalen. Daarom
besloot ik om de volgende morgen
onze huishouding op te breken en op
zoek te gaan naar een andere acco-
modatie.
Toevallig kwam Soekartini te weten,
dat er aan de grote weg Gondokusu-
man een leeg paviljoen was. In het
hoofdgebouw woonde een oud Indo-
Europees echtpaar, dat ons met open
armen ontving, daar dan het paviljoen
niet langer leeg zou staan. Ik ging di
rect naar mijn vriend Gondosuwirjo om
hem onze wedervaren te vertellen en
ons plan om te verhuizen naar Gondo-
kusuman. Met zijn hulp en van andere
vrienden konden wij in een paar uren
onze eenvoudige huisraad naar Gondo-
kusuman vervoeren. Er was gelukkig
electrisch licht en volop water (een
paar gebouwen verder was het hoofd
kwartier van de Nederlandse Militaire
Politie).
De twee oudjes in het hoofdgebouw
waren echt vriendelijke mensen. Het is
het type van de Indo-Europese families,
(lees verder volgende pagina)
Bogor. De Tjiliwung. Waar zij nog betul-betul
een lekkere, echte kali is. Met mooie hoge rode
wallekanten. Met daarop nog veel groen van
erg veel bomen. Allemaal wel een heel verschil
met Jakarta. En in het koude, nog kraakheldere
water van die lekkere grote kalistenen.
Waardoor op sommige plekken kleine stroom
versnellingen ontstaan. En daardoor weer, in de
rivierbedding, van die diepe "uitslijtplekken".
Kortom een ideale kombinatie voor zwemmers.
Die, zoals hier op de foto, in allerlei gekke ka
priolen van die stenen in de stroomversnellin
gen duiken. Omdat ze heel in de verte een
"Oom" zien staan met een kiekkastje
Zoals gezegd, hier in Bogor kan je nog duidelijk
zien dat de Tjiliwung een echte kali is. En niet
zoals 50 kilometer verder stroomafwaarts. In
Jakarta. Daar is zij eigenlijk alleen nog maar
een geweldig groot riool voor de vijf millioen
inwoners. Waar haar water al zowat stilstaat en
het ondanks alles tóch nog gebruikt wordt als
wasplaats, badkamer, WC en drinkwater
ROGIER
9
