Bibi Koetis voor altijd
een bepaalde ideologie, hun afbreken
de critieken schrijven en zulks met ge
bruikmaking van hele en halve onwaar
heden (in de overtuiging dat wijlen
Goebels gelijk had, toen hij verkondig
de, dat een leugen, mits lang genoeg
en bij voortduring verkondigd, tenslotte
waarheid wordt).
Er zijn er ook - het spijt me dat ik het
zeggen moet - die hun gal over ons
land uitspuwen, omdat ze het, eigenlijk
tegen hun zin, verlaten moesten, omdat
ze boter op hun hoofd hadden (nogal
veel!), zij het in de politiek, zij het in
bepaald financieel opzicht. Aldus schrij
ver dezes.
Wanneer men dus van journalistieke
zijde beweert, dat er in Nederland geen
belangstelling meer bestaat voor Indo
nesië, dan bedoelt die Men, dat de
verpolitiekte Pers geen belangstelling
heeft voor objectieve berichtgeving o-
ver dit land. Het publiek heeft die be
langstelling wel degelijk.
Het valt - en dat betreft dus weer de
Pers - ook op,dat slechts zegge en
schrijve één enkel dagblad in Neder
land melding maakte van de waarde
rende woorden van Mr. Vondeling, toen
hij met de nederlandse parlementaire
commissie uit Indonesië op Schiphol
voet aan wal zette. De rest van de dag
bladen wijdde slechts breed uit over de
"politieke gevangenen". En gaf daarbij
bovendien nog een vertekend beeld
van Vondelings mededeling daarom
trent. Nu zult U zeggen: "Critiek (mijn
critiek) is gemakkelijk, maar de kunst
is moeilijk (de kunst om een waarheids
getrouw en objectief beeld te geven.
Ik geef het grif toe. Maar ik wil het toch
wel proberen. Misschien lukt het nog
ook.
De politieke gevangenen
De Politieke Gevangenen: Laat me
daarmee maar beginnen, want dat is
het liedje dat men in Nederland bij
voorkeur zingt.
Er zijn nu zo ongeveer 35.000 politieke
gevangenen (er waren er oorspronke
lijk heel wat meer, maar die zijn suc
cessievelijk weer vrijgelaten).
Laat ik vooropstellen, dat Indonesië het
enige land is, dat openlijk toegeeft er
politieke gevangenen op na te houden.
Geen der "socialistische" staten bij
voorbeeld, praat over zo'n soort lieden.
En daar telt men ze heus niet bij dui
zenden. Er zijn er millioenen. Maar daar
zwijgt men glashard over en de Neder
landse Pers praat er - fatsoenshalve
denk ik - ook niet over. Indonesië is
ook het enige land, dat erkent met die
soort gevangenen in haar maag te zit
ten. Waarom eigenlijk? Wel, die men
sen waren tijdens de glorie-tijd van de
communistische partij in dit land actief
bij de P.K.I'., ofwel ze waren in ieder
geval demonstratieve sympathisanten.
Wat die P.K.I. voor ons volk betekend
heeft, is eigenlijk niet te verklaren aan
mensen, zoals de Hollanders, die nooit
aan de lijve hebben meegemaakt, wat
terreur is. Maar dat moeten ze dan
maar eens vragen aan de Joden, die
de Joden-vervolgingen in Nazi-Duits-
land overleefden. Het begon hier al
door LIN SCHOLTE
Unaniem oordeel van pers en publiek:
"Een meesterlijk boekje I"
In enkele maanden tijds aan de 3e druk!
f 18,90 plus 2,porto
"ANAK KOMPENIE" voorgangster van
Bibi Koetis is momenteel in herdruk.
zo'n beetje in 1955, maar in de 60-er
jaren kwamen de door communisten
gepleegde moorden pas goed in de
mode (Banjoemas, Noord Sumatra).
Het ging allemaal vlot en ongestraft.
De climax kwam op 30 september 1965.
Maar toen overschatte de partai zich
en het bleek dat het Leger toch nog
wel een tikje sterker was. Dat de ge
durende al die jaren geterroriseerde
bevolking er een bijltjes-dag (of dagen)
van maakte, kan geen normaal mens
verwonderen. In de Groene Amster
dammer las ik een artikel van een ze
kere Prof. Pluvier, waarin de hoogge
leerde heer beweerde, dat "de bevol
king helemaal niet furieus was" (dat
had Prof. Verkuyl verteld), maar dat
het de "groot-grondbezitters" waren,
die hun benden op de onschuldige
communisten hadden losgelaten.
Nu bestaat en bestond er sinds drie
decennia op Java noch op Madoera
groot grond-bezit. En dat moest zo'n
hoogleraar toch wel weten, als hij zich
veroorlooft over Indonesië te schrijven.
Misschien weet hij het ook wel heel
goed, maar jaIn ieder geval kun
nen die niet bestaande landheren hun
niet bestaande benden onmogelijk op
de wel bestaande communisten hebben
los gelaten. Over deskundigheid ge
sproken!
Dan vertelt hij over de bloedige terreur
van het Leger in die dagen. Maar hij
moet toch weten (hij zal er toch wel de
foto's van gezien hebben?) dat een van
de humane strijdmethoden der commu
nisten hier te lande was, om hun
gevangenen een aangepunte bam
boe-speer in de anus te steken en hen
daarna op zo'n rechtop geplante pun
tige bamboe langzaam door eigen
zwaarte gedreven, naar beneden te
laten zakken. Waarbij die humane bam
boe dan hoe langer hoe verder' het
lichaam binnendringt. Dat is inderdaad
niet erg bloedig. Het duurt alleen maar
een beetje lang, voordat je dood bent.
Soms wel 24 uren.
Nu zijn het dergelijke en andere hu
mane terreur-methoden der communis
ten, die hen in hun woonplaatsen wei
nig populair maken. Vrijlating der ge
vangenen, zonder diepgaand onderzoek
tevoren, zou dus in sommige gevallen
(vermoedelijk heel wat) betekenen, dat
ze door hun buren in de dessa op een
donkere nacht de keel zou worden af
gesneden. Wie zou het die buren euvel
kunnen duiden, dat ze op die wijze een
of ander door de communisten ver
moord familielid wreekten? In ieder ge
val zou de dader op het kerkhof liggen
en de vrijgelaten communist in een of
andere diepe poel.
Een ander, maar niet zo bloedig gevolg
van een abrubte vrijlating, is in ieder
geval, dat de vrijgelatene nergens werk
kan vinden. Weliswaar heeft de rege
ring het bewijs "Babas G30S" (niet me
deplichtig aan de opstand van 30 Sept.)
afgeschaft, maar waar haalt de man ge
tuigschriften of identiteits-papieren van
daan, die geen aanwijzing bevatten om
trent zijn sympathieën vóór die G 30 S?
Resultaat: de desa neemt hem niet op,
elders kan hij geen baan krijgen. De
enige weg om zich een bestaan te ver
schaffen, is dan de misdaad, waardoor
hij in ieder geval kost en inwoning heeft
in 's Lands Hotel. Verscheidene "Nara-
pidanas", d.z. misdadigers, blijken dan
ook ex-P.K.I.-geinterneerden te zijn.
Dat is het levensgrote probleem waar
onze regering mee zit. Lost U het even
op? Prof. Pluvier misschien?
Voor ik het vergeet, nog nergens las ik
in de Nederl. Pers iets over de vele
duizenden geinterneerden tijdens het
Soekarno-regiem. Maar ja, dat waren
dan ook eigenlijk geen echte politieke
gevangenen. Het waren alleen maar
van die lui die de P.K.I. of het heersen
de regiem onwelvallig waren. Derhalve
werden ze ergens-in een afgelegen
gevangenis opgeborgen en konden
daar rustig creperen. Indonesië's top-
staatsman Boeng Shahrir was er eentje
van
Geen Amnesty International bemoeide
zich met die lieden. Het zou ook nutte
loos zijn geweest want het toenmalige
regiem gooide dergelijke brieven in de
prullemand.
AGUS DARUCH
zie ook verder volgende 2 pagina's
7
