De grote stad, wereld van de zakenman
van die andere, we merken dat omdat
we in gekoelde ruimten verblijven, x>p
kantoor en onderweg naar een restau
rant. In Kebayoran Baru, een half uur
van Jatinegara af, een Koreaans res
taurant. Eigenlijk opgezet voor de vele
tientallen Japanners die hier in Jakarta
hun zaken doen. Japanse diensters
braden de gerechten aan tafel. Kore
aanse muziek klinkt uit de stereocas
sette. En alles gebeurt in een gekoelde
ruimte die afgesloten is van het stoffige
warme buiten, waar lieden in de bran
dende zon bezig zijn de stoep te ver
harden. Binnen is een brokje van de
wereld van de rijke zakenlieden. Brok
jes die met elkaar in verbinding staan,
via telefoon, soms ook radio, anders
met gekoelde auto's en luxe vliegtui
gen.
Twee gescheiden werelden.
De oranje trein, de auto's, de grote ge
bouwen, kantoren, hotels en restau
rants, vermaakgelegenheden. Allen ele
menten van een aparte wereld waar
binnen zich wezens bewegen die zich
in niets onderscheiden van degene die
zich inspannen op de sawah, doch die
net zo goed van Mars hadden kunnen
komen.
Het is vreemd te beseffen dat er twee
gescheiden werelden zijn, door elkaar
gestrengeld, doch waartussen verkeer
onmogelijk is. Men kan elkaar slechts
door vensters zien. Voor degene op
het veld is het zelfs niet duidelijk of
de wezens in de andere wereld ook
onderlichamen hebben, armen en be
nen, zij zien immers slechts hoofd en
schouders? Bostbeelden.
Van binnen naar buiten ziet men een
schilderij, dezelfde plaatjes die ook in
de kantoren hangen. Bergen, sawah's,
rivieren, mensen. Wijde luchten en ver
gezichten. De echte wereld heeft de
zakenman niet eens meer nodig omdat
de afbeeldingen binnen zo veel fraaier
en vooral kostbaarder zijn. De buiten
wereld is het schilderij
We trekken heen en weer tussen Ban
dung en Jakarta. In onze containers.
De andere wereld zien we alleen door
de raampjes. We vermoeden een le
venspatroon bij de mensen waar we
langsheen razen. Zoals zij dat bij ons
vermoeden, zij die de passerenden niet
anders zien dan in auto's bezielde wie
len die het bestaan voortdurend be
dreigen. Waar soms wat aan te ver
dienen valt maar niet meer dan dat.
Wij zijn voor hen geen schilderij, bij
hen in de woningen hangen geen plaat
jes van ons. Wel van de containers die
ons omhullen, prenten van auto's,
vliegtuigen en treinen. Droombeelden
van een wereld die men zelf niet ver
wacht te betreden. Voor de mensen
in de desa is onze wereld ontoeganke
lijk, het is voor hun een verboden di
mensie. Slechts de doorsnede met hun
eigen dimensie is hun bekend. Een
doorsnede die de containers bevat
waarin men de bewoners van die an
dere wereld kan zien. Een doorsnede
waar ook de contacten met die andere
wereld in plaats vinden, kleine trans
acties waaruit geld verschijnt.
Het geheel herinnert aan de handel met
de Kubu in Zuid-Sumatra: men legt zijn
goederen ter ruil bij een boom en
wacht totdat de ander zijn aanbod er
naast legt. Voor beide partijen is de
andere nauwelijks zichtbaar, geen van
beiden weet wie de andere is, waar de
goederen vandaan kwamen of wat er
verder mee wordt gedaan. Daar is de
scheiding tussen de beide dimensie
vrijwel volmaakt en beperkt zich de
doorsnede tot een punt
Een mooie reis en goede zaken!
Voor ons in de binnenwereld is de weg
tussen Jakarta en Bandung alleen maar
tijdsduur en vermoeienis. De wereld
die we doortrekken is overdag wijds,
doch door zijn onbereikbaarheid plat
als het schilderij! In de nacht krimpt de
omgeving tot de bundel van de kop
lampen. De reis ruist door je hoofd en
zit in je nek. De lange dag heeft je
geest versuft en thuis gekomen trilt de
grond onder je voeten na, dreunt het
nog in je oren.
Een bad met warm water brengt je
weer op verhaal. Een mooie reis, we
hebben opnieuw kunnen genieten van
de natuur. Ja, we hebben ook goede
zaken gedaan. Morgen zullen we daar
rapport over uitbrengen, op papier.
Maar we zullen met geen woord reppen
over al datgene wat we onderweg heb
ben kunnen zien. Dat is ook niet ter
zake
De bittere beker was het besef van
het bestaan van twee gescheiden we
relden, de ene rijk en de andere arm.
Wij leven in de rijke wereld en kunnen
niets doen voor hen in de arme wereld.
Deze bitterheid is blijvend!
Opnieuw is het verhaal niet af. Op
nieuw moet ik toegeven, dat ik niet bij
machte ben meer te doen dan het ge
ven van een getuigenis. Maar ik ben
gereed voor de derde reis.
Tong-Tong souvenirs zijn praktische, leuke cadeautjes. En ze gaan
jaren lang mee!
rolbandmeter/ schroevedraaierset
sleutelhanger f 3,75 rolmeter/doplichter
pennemes/sleutelhanger f 5,Memo-portefeuille
Sleutelhanger-rolbandmeter f 3,75
POEKOELTEROES1
f 3,75
f 6,50
f 5,-
Gereedschap-set in zakformaat f 3,75
Pennemes-
schroeve-
draaier-dop-
penlichter-
sleutelhanger
van roestvrij
staal 5,
19
