9
ken en geweld voorbij donderde en we
verbaasden ons dat 't stationnetje nog
overeind stond na zo'n adembenemen
de passage.
Tot onze opperste belangstelling weer
eens op wat anders gericht was, zoals
eens op de hemel boven Soekaboemi,
waarin ronkend een KNILM-Fokker ver
scheen. Voor het eerst zagen we een
vliegtuig. De blauwe Fokker begon
bochtjes te draaien en plots warrelde
een wolk weet-ik-veel-wat uit het toe
stel. Het bleken kleurige parachuutjes
te zijn, honderden, waaraan pakjes Mac
Gillavry (of waren het Mascot's) bun
gelden. En de jeugd van Soekaboemi,
wij incluis, holde langs de wegen, tui
nen in en uit; klom in bomen en raakte
verstrikt in kloppartijen. Want niemand
gunde iemand anders die hemelse
souvenirs.
Door dit landschap, inclusief sawahdijkjes met vrolijke bèbèks (Awas, anders keplèsèt
vruchtentuinen, klapperbomen en vriendelijke kampongs - Priangan, God's Very Own
Country - zwierven wij straatslijpertjes van Soekaboemi en haalden er kattekwaad uit,
soms van een hele grote kat.
Eeuwig waren daar de machtige wachters Pangerango en Gedé en de berggeesten aan
schouwden met een glimlach ons gedonderjaag. Het leven was goed, op Soekaboemi.
Aloon aangekomen, waar het dreigend
z'n muil opensperde tegen iedere pas
sant die hem te na kwam, In alle tumult
op z'n voorerf miste Wim van Damme
niet direct z'n huisdier maar kreeg al
gauw het opstootje op de Aloon Aloon
in de gaten en begreep. Hij holde er
heen (voordat een of andere politie-
oppas aan het schieten zou kunnen
gaan) en wist zijn troetelkind de mond
te snoeren, met de handdoek die ge
lukkig nog steeds om z"n nek hing.
De Postweg intussen zag zwart van
de mensen, die vol ontzag en eerbiedi
ge bewondering uiteenweken voor Tar-
zan die z'n beest huistoe zeulde. Jaja,
Soekaboemi was zo'n stil en saai stad
je zeiden ze. Ja, Soekaboeaja. Als deze
rel de voorpagina's van de Soekaboe-
mische kranten niet haalde, dan weet
ik 't niet. Over kranten gesproken: voor
de statistici onder U wil ik nog enkele
gegevens over onze kranten noteren.
SOEKABOEMIPOST, nieuws- en ad
vertentieblad voor de Preanger en Om
streken. Agent van Aneta voor Soeka
boemi en Omstreken. Verschijnt elke
Dinsdag, Donderdag en Zaterdag. A-
bonnementsprijs 2,per kwartaal.
Redactie, administratie en uitgeefster:
Soekaboemische Snelpersdrukkerij, te
lefoon No. 40, Soekaboemi. Directeur
eigenaar Ch. S. Zecha.
HET NIEUWSBLAD VOOR WEST-PRE-
ANGER. Verschijndaqen: Dinsdag,
Donderdag, Zaterdag. Abonnement
voor nieuwsblad en handelsblad 0,50
per maand. Drukkerij Insulinde, tele
foon 113, Soekaboemi. Uitgever W.
Berretty.
JAVA POST, EEN NEUTRAAL WEEK
BLAD. Verschijnt elke Donderdag. A-
bonnementsprijs 3,per kwartaal.
Redactie en administratie N.V. Soeka-
boemisch Administratie Kantoor, Grote
Postweg, telefoon 368. Uitgeefster
Drukkerij Patria, Selabatoeweg 7, tele
foon nummer 26. Directeur J. N. Ren-
sen. Zo, dat weet U dan ook weer, ook
hoe ze er uit zagen.
Onze zwerftochten door Soekaboemi
brachten ons ook vaak bij het station,
waar we dan op het muurtje bij de
overweg klauterden, als daar één van
die prachtige berglocomotieven op de
draaischijf werd gekeerd. Dan liepen
daar twee stoere rangeerders achter
de bomen en duwden de schijf rond.
We bewonderden de kerels om hun ge
weldige kracht. Zo'n locomotief woog
in onze gedachten minstens "een paar
miljoen ton". Wisten wij veel. Andere
keren snuffelden we rond op het per
ron, met onze neus bovenop de kleine
locomotiefjes van de locaaltreintjes, of
we zagen ademloos toe hoe een snel
trein in een orgie van stoom, stofwol-
Herinnert U zich de drie plaatselijke nieuws
blaadjes van Soekaboemi? De Java-Post
was bovendien het sportblad.
Een hoogst enkele keer veranderde de
vriendelijke wereld van Soekaboemi en
toonde een boosaardig en dreigend
karakter. Dan nam je meer met je ge
voel dan met je gehoor een ver verwij
derd gebulder waar, dat diep uit de
aarde kwam. En het was alsof je hart
in je keel sprong. Kennismaking met
de angst om de onheilspellende drei
ging in het schudden en beven van de
wereld om je heen. De lampen zwaai
den en kasten schoven stotterend over
de plavuizen Onze gedèkhuizen kraak
ten en steunden op hun fundamenten
en soms kletterden dakpannen omlaag.
Overal hoorde je de alarmkreet "lin-
doe" en iedereen holde naar buiten.
Achter ons erf viel een torenhoge klap
perboom met dreunend geweld over
een kampong en verpletterde een hele
rij huizen, waaruit de bewoners geluk
kig al gevlucht waren. Bij mijn weten
zijn er op Soekaboemi nooit ernstige
ongelukken gebeurd tijdens aardbevin
gen en de kamponghuisjes stonden een
week later weer keurig overeind, leder
een hielp iedereen.
Het eind van de twintiger jaren kon op
Soekaboemi met recht de "roaring
twenties" genoemd worden. De sta
tionschef, de heer Padberg, woonde
met zijn gezin in de dienstwoning aan
de Plaboeanweg, direct over de spoor
baan aan de linkerkant. Op een avond
werd huize Padberg van alle zijden
overvallen door een bende rampok-
kers. Vader Padberg was op dat ogen
blik thuis en wist, geholpen door het
personeel en zijn zoons op het nip
pertje alle deuren en ramen te sluiten
en te blokkeren met de palang pin-
toe's. Daarna voorzag hij zijn oudste
zoons en zichzelf van (jacht?) geweren
en betrok de stellingen. Er zouden de
nodige schoten gevallen zijn en de
gealarmeerde veldpolitie moet een eind
aan de slag op de Plaboeanweg heb
ben gemaakt. De rampokkers die zich
ongetwijfeld een hoedje schrokken van
de warme ontvangst ontkwamen of
werden g.egrepen en aan de pendjara
op de Spoorlaan afgeleverd.
lees verder volgende pag., 1e kol. onderaan
