DE ECHO
^elepkoni^
16
WEEKBLAD VOOR DAMES IN INDIE
De telephonie biedt vrouwen ook een
arbeidsveld aan, waar zij heel goed
schijnen te voldoen.
Tenminste de proef, die de Telephoon
Maatschappij te Batavia nu zes jaar
geleden nam wordt beschouwd als
uitstekend te zijn geslaagd.
Wel mag het gezegd worden, dat ver
binden eene zenuwachtige bezigheid
is, want soms is het, alsof alle klepjes
tegelijk openvallen, en de meisjes geen
handen genoeg hebben om al die
wachtende nummers te bedienen. Dan
is het publiek wel eens onredelijk, en
verlangt elkeen het eerst bediend te
worden, en dan zijn er wel heeren, die
boos worden en harde woorden zeg
gen, als er niet op hunne wenken ge
vlogen wordt, en dan kunnen die arme
meisjes het toch heusch niet helpen.
Gelukkig is het niet altijd zoo druk,
ja sommige dagen is het zelfs wel zoo
slapjes, dat de meisjes ruim de tijd
hebben om de gesprekken te contro
leeren en dat op hare slofjes af kun
nen. Ze moeten dan nagaan of de
stemmen wel duidelijk zijn, en of de
verbinding mag worden uitgetrokken,
en dit is nog zoo'n onaardig werkje
niet, want hierbij wbrden dikwijls hee-
le gesprekken opgevangen, die alge
meen gelach verwekken b.v., wanneer
een "Sinjo" aan het woord is of wel
als twee gelieven elkaar allerlei lieve
naampjes geven, en elkaar als twee
tortelduifjes uit de verte zitten op te
vrijen. Want hier in Indië gaat alles
door de telephoon: ongeoorloofde af
spraken, ziektegevallen, teedere ge
heimen, schandalen, vertrouwde mede
delingen, enz., enz. en de menschen
vergeten, dat de telephoon nog zulk
een onvolkomen instrument is, en dat,
waar de meisjes zwijgen, de inductie
toch altijd daar is om alles bekend te
maken!
Er zijn hier dames, die, als ze niets te
doen hebben, gewoon aan de tele
phoon gaan zitten en op inductie al
lerlei gesprekken afluisteren, gesprek
ken, waarvan dikwijls iemand de haren
te berge rijzen. Zoolang de inductie
nog niet verholpen is kan men er de
meisjes, telephonisten, geen verwijt
van maken dat ze verbindingen afluis
teren of rondvertellen, zoolang zijn er
immers geen telephoon-geheimen?!
Dat niet alle abonné's even zachtzinnig
en geduldig zijn, kan men op de kan
toren al bemerken, voordat de meisjes
nog ergens over geklaagd hebben,
want op het wisselbord zijn enkele
nummers van dikke roode strepen
voorzien, die een heel waarschuwend
en veelbeteekenend uitzicht hebben.
Dat zijn de kwade abonné's, daar moe
ten ze voor oppassen en vrede mee
trachten te houden, en daarvoor moet
ieder ander wachten. Grappig is 't dat
de directeur op elk kantoor den diksten
streep onder zijn nummer heeft!
De grootste onaangenaamheden in het
bestaan van de telephonisten zijn de
klachten. Het is meestal zoo lastig uit
te maken bij welk der kantoren en aan
wie der meisjes de fout ligt. Op klach
ten volgen bovendien nog dikwijls
boeten, en de betaling is toch al zoo
schitterend niet!
Hier te Batavia is Parapattan het kan
toor, dat het eerst definitief meisjes
plaatste, daarop volgde Koningsplein,
toen de Beneden Stad en nu staat er
op Meester Cornelis ook een kantoor
tje, waar eene dame aan het hoofd
staat.
Hans.
HET WARE CHRISTENDOM
Na afloop van de godsdienstoefening
in de Protestantsche Kerk te Semarang,
heeft Freule de Koek aan de aanwezige
arme weduwen, ieder een keurige
scheurkalender aangeboden.
De vrouwtjes konden geen woorden
vinden om haar dankbaarheid over het
aardige geschenk te betuigen.
We hebben al meer op het opofferend
leven van Freule de Koek gewezen en
onze bewondering daarvoor betuigd,
zegt de Sem. Ct. Zulk handelen naar
een eenige overtuiging is zeker een
zeldzaam verschijnsel. Dat is voorze
ker het ware Christendom, dat als
eerste beginsel naastenliefde en opof
fering tot devies voert.
(Uit: De Echo, Weekblad voor Dames
in Indië d.d. 2 febr. 1902)
MOEDER RUITENSCHILD
Mevrouw Ruitenschild te Madioen, de
eigenaresse van het bekende Hotel
van die naam, vierde 17 Januari j.l.
haar 59ste verjaring, welk feest met
buitengewone animo werd gevierd. Ge
heel Madioen deelde in die vreugde
TEMPO DOELOE BETOEL
Van een goede lezeres kregen
wij een tijd geleden 3 jaargangen
"De Echo" Weekblad voor Da
mes in Indië, van de jaren 1900-
1901-1902. Tempo Doeloe betoel
dus!
Daar de eerste jaargang ont-
breekt, kunnen wij niet nagaan,
op welke wijze dit weekblad on
der leiding aanvankelijk van me
vrouw T. ter Horst-de Boer en
gedrukt bij H. Buning te Djokja,
bij zijn lezers werd geïntrodu
ceerd. Treffend is, dat er slechts
bij uitzondering bijdragen wor
den gepubliceerd die betrekking
hebben op de inheemse maat
schappij.
Wel zijn de Stefenotes', Melatti's,
Kadja's en Clematis' die de ko
lommen vullen, vooruitstrevend:
zij prediken de vooruitgang van
de vrouw en zijn naar behoren
begaan met het lot van minder
bedeelde indo-families, maar er
blijft een duidelijke grens tussen
"wij" en "zij". Geregeld voorko
mende rubrieken zijn een "Mode
praatje" en een "Damespraatje"
waarvan de eerste (Europese)
kledingsnufjes bespreekt en de
tweede een Nederlandse kroniek
bedoelt te zijn, als men het woord
kroniek in een zeer ruime zin
neemt. Maar als gezegd, de da
mes zijn progressief en talrijk
zijn de bijdragen die zich bezig
houden met de emancipatie van
de vrouw. Alles in de gedragen
en soms wat gezwollen toon van
het fin de siècle.
Ook geven talrijke opstellen
een duidelijke indruk van hoe
het rond de eeuwwisseling, nu
75 jaar geleden, heeft uitgezien
in dat goede oude Indië.
Wij zullen van tijd tot tijd iets
aan dit lang verdwenen weekblad
ontlenen.
Op deze pagina vindt men een
eerste herinnering aan dit ver
leden in de vorm van een stukje
over de Telephonie, dat een
beeld geeft niet alleen van een
der eerste beroepen voor het
vrouwelijk geslacht in Indië (een
vraagstuk dat in vele bijdragen
terugkeert) maar bovendien een
indruk geeft van de primitieve
toestand bij het toenmalig tele
foonbedrijf. Natuurlijk hebben wij
de oude spelling laten staan: die
hoort er bij!
JHR.
en ontving "Moeder Ruitenschild" tal
van blijken dat haar vele goede wer
ken op hoge prijs worden gesteld.
(Uit: De Echo, Weekblad voor Dames
in Indië d.d. 26 jan. 1902)
