d®¥®®wy iiim
®imi©(fiilk«o
"Proberen op een minimum inkomen, een maximum aan
tevredenheid en levenservaring te bereiken." Met dat voor
nemen zijn Tjalie en ik in 1962 naar Amerika geëmigreerd.
Het is misschien een dwars-tegen-de-regels-in ideaal voor
een Nederlandse emigrant die gewoonlijk probeert in de
kortst mogelijke tijd er beter van te worden. Je geeft
sociale zekerheden weg, je familie, kennissen, je eigen taal,
in ruil voor meer levensruimte, een beter klimaat, een
eigen woning en de hoop op een -goede toekomst voor de
kinderen. Zal het een goede ruil zijn?
60.642 Nederlanders emigreerden sinds 1956 naar de States.
De eerste jaren in groepen van 9000 en meer, een aantal
dat in 1975 slonk tot 208, want Amerika is nu praktisch
gesloten voor newcomers. U kunt gerust rekenen dat het
aantal Nederlandse emigranten in deze 20 jaar is uitge
groeid tot een kwart miljoen zielen, want veel gezinnen
hebben kinderen, schoondochters en -zoons en ook tjoe-
tjoeks bijgekregen. Als het Indo's betreft, een aanwas van
Indo-Americans dus!
Leven op een minimum, dat is in Amerika een verrukkelijk
avontuur. Je richt je de eerste jaren in met spullen van de
rummage-, en garage-sales en de Goodwill Industries, af
gedankte'spullen, niet- of wel opgeknapt. Je laat Tjalie
allerlei pasartjes opsnorren waar voornamelijk Mexicanen
en kleurlingen hun belandja doen. Groenten, vruchten,
vlees die in prijs wel de helft schelen met die in de gewone
supermarkets. En je leert dat je voor 25,een hele week
eten in huis kunt hebben. Wat niet wegneemt dat het af en
toe toch wel heerlijk is om ook in die eindeloos rijke, wel
voorziene Supermarkets rond te dwalen en erg luxe dingen
te kopen. Altijd contrasten zoeken in het leven, dat is altijd
ons motto geweest in Amerika. Heel Amerika bestaat uit
contrasten. Het zijn altijd weer de mensen die op één ni
veau proberen te komen: het rijke niveau. Mooiere auto's,
mooiere huizen, duurdere parties, duurdere hobbies, oor
zaken van de "ratrace".
Het was goed dat we in Californië een groep mensen von
den die werkten en leefden als wij, geen behoefte hadden
Iets dat een Amerikaan nooit doet: op het grasveld voor zijn huis
zitten. Wij wel, na het sproeien, gezellig de krant lezen, lekker
koel pèh
om direct helemaal Amerikaan te worden, maar het proces
van assimileren en integreren langzaam en natuurlijk lieten
verlopen. Of het helemaal aan de kinderen overlaten.
Amerika verwacht dat je een "good Citizen" bent, niet dat
je een goede Amerikaan wordt. Behoud je eigen cultuur,
dat is je inbreng in het nieuwe vaderland en als je die niet
hebt, probeer dan iets te begrijpen van die anderen.
Een rijk, een groots, een wonderlijk creatief land waar je
als immigrant alle gelegenheid krijgt creatief, groots en rijk
te worden. In die volgorde alstublieft, want als U rijk bent
geworden zonder iets groots te presteren, dan komt er nooit
meer creativiteit aan te pas.
"De beste jaren van ons leven", noemen onze kinderen die
vier en een half jaar California. Ik ben blij dat ik toen die
stap gewaagd heb, ook al was de teleurstelling van weer
terug te moeten groot. Je krijgt in het leven niet altijd
dat wat je het liefst zou willen. Het zal ergens wel goed
voor zijn geweest. Anders zat ik dit nu hier niet voor u op
te schrijven
llllllllllllllllllllltllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll'IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHIlll
De goedkoopste markt in Whittier was Mexican Market. Green onions, bietjes, radijsjes, sla, andyv.e voor een dollarcent P^ bosie.
Wel goed pilih natuurlijk, en niet vies zijn van de enorme troep waar je in moest graaien. Wat een tegenstelling met de k 'nls^
schone Amerikaanse supermarkets: Vons, Alpha Beta, Market Basket, waar je geblinddoekt in de bakken kon grijpen. Kwaliteit
de Amerikaanse huisvrouw nummero één, daar wordt niet mee gesjacherd.
8
