hield ik voortaan mijn ingevingen voor
me en dat ging al jaren heel goed.
Niemand werd meer lastig gevallen
met mijn paniekerige opmerkingen en
ik voer er wel bij.
Tot op deze dag dat het me toescheen,
dat de goden wraak namen voor het
zo lang verborgen geschenk, dat zij,
waarschijnlijk beter hadden zien be
nuttigd.
Het leek me toe, dat ze graag gezien
hadden, dat ik het vermogen om "din
gen" te zien, nog meer ontwikkeld
had. Hoe dan ook, ik zat er maar mee.
Morgen zou ik mijn vijfendertigste
verjaardag vieren en hoe moest ik
dat doen met dit wonderlijke ding
middenop mijn voorhoofd? Ik voelde
me diep ongelukkig.
"Wat zit je daar toch te suffen, schat?
Eerst por je mij ruw wakker en dan
ga je zelf voor de spiegel zitten dut
ten!" Tom stond achter me, gehuld
in zijn badjas.
Ik schoot overeind, naarstig zijn ge
zicht afzoekend naar een spoor van
verbazing of afkeer. Van dit alles was
echter niets te zien. Vertwijfeld be
gon ik aan mijn morgentoilet. Niemand
zag dus iets, alleen maar ik. Ik begon
de dag met tegenzin. Toch moest ik
proberen zo gewoon mogelijk te doen.
Na het ontbijt deed ik mijn dagelijkse
arbeid en werkte ik mijn boodschap
penlijst af. Toen ik klaar was, speelde
ik badminton met onze jongste zoon,
maar tijdens al die afleidingen, had ik
het gevoel of er een loden last op me
drukte. Was het maar weer maandag
dan kon ik het tenminste aan de dok
ter vertellen, jammer dat hij vandaag
geen dienst had, dat scheelde mij
weer tijd. Naar mijn gevoel sleepte
de dag zich voort. Driemaal vroeg
Tom mij of er iets scheelde, hij zei
dat ik zo bedrukt keek soms. Met alle
geweld probeerde ik om er weer bij
te zijn.
De zondag die volgde was zomogelijk
nog verschrikkelijker. De verjaardags
visite zag helemaal niets bijzonders
aan me. Ze spraken over koetjes en
kalfjes. Niemand had er enig idee van
dat ik in nood verkeerde. En misschien
was dat nog goed ook, want mij hel
pen kon toch niemand.
In de namiddag kwam Tante Loes, een
zuster van mijn gestorven moeder op
bezoek. Ze was nog nauwelijks bin
nen, of ze zei, terwijl ze me opmerk
zaam aankeek, "gunst, het lijkt wel of
je een vlek op je voorhoofd hebt, een
soort moedervlek. Net zo'n vlek had
je moeder, toen ze rond de veertig
was. Ze zei dat ze geen idee had hoe
dat nu zo opeens gekomen was. Hoe
komt die vlek er zo opeens bij jou?"
Gelukkig schoot me iets te binnen o-
ver pigment en huidverkleuringen bij
minder jonge mensen, maar ze had
gelijk toen ze zei dat ik toch niet die
leeftijd had. Het leek of mijn hart
even stilstond toen ze zei, "Net als
je moederDie zin bleef in mijn
hoofd hameren. Zou zij soms ook
Ik durfde bijna niet verder te denken.
Was ze daarom eigenlijk steeds te-
ruggetrokkener gaan leven? Zou ze
geprobeerd hebben zich ermee te ver
zoenen? Hoe dan ook, ergens vond
ik troost bij de gedachte dat mogelijk
mijn moeder eenzelfde euvel had ge
had als ik. Toen werd ik koud van bin
nen als ik eraan dacht hoe lang ik met
dit oog zou moeten leven. Mijn moe
der had er tot haar zestigste jaar mee
rondgelopen. Hoe lang zou ik dat
moeten doorstaan. Als tenminste mijn
moeder hetzelfde had gehad, het was
ook mogelijk, dat ze inderdaad een
pigmentvlek had gehad. Terwijl wij
een glas wijn zaten te drinken, dacht
ik hier steeds over na.
Middenin mijn gepeins schrok ik plot
seling op, ik had een gevoel of ik in
een flits iets aan me voorbij zag trek
ken. "Tom, kijk eens waar Vick is, ik
heb een gevoel of hij van het fietspad
is afgegaan en de grote weg op.'
Tom sprong op en ging kijken, hoewel
hij mij wat vreemd aankeek. Even
later kwam hij met het huilende jon
getje binnen. "Hij was inderdaad de
weg op gegaan, maar voor hij tijd had
om brokken te maken had ik hem te
pakken. Er kwam notabene al een
auto aanrijdenJe hebt me net
op tijd gewaarschuwd, wat goed van
je zeg!" Tante Loes zei peinzend:
"Vroeger als jong meisje had ze ook
wel eens van die gezellige opmerkin
gen, die toch ook wel eens van pas
kwamen. Later is dat gelukkig over
gegaan." "Ja, hoe kon je dit nu ineens
zomaar weten?" Tom's stem klonk
hoogst verwonderd. Hem flink aankij
kend zei ik, "Ik zag het met mijn
derde oog!" Onthutst keek hij me aan
en barstte toen in lachen uit. "Die is
goed zeg, om zoiets te bedenken
moet je ook eerst vijfendertig wor
den!" ledereen lachte, ook tante Loes.
Vriendelijk zei ze "Dat is dan zeker
dat vlekje op haar voorhoofd, dat
heeft ze zeker geërfd van haar moe
der."
Getroffen keek ik haar aan, zou ze
eigenlijk weten hoe dicht bij de waar
heid ze was? Mijn zwager merkte
flauw op dat hij ook een derde oog
bezat, maar dat kon het daglicht he
lemaal niet verdragen, ledereen lachte
om zijn flauwe grap, maar tussen de
bedrijven door keek ik toch tersluiks
naar hem. Er was helemaal niets te
zien, maar het zou natuurlijk altijd
kunnen datAch onzin, hij had
vast een flauwigheid bedoeld ermee.
Toen iedereen weg was, aten we een
sandwich en dronken een kop soep.
Toen bracht ik de kinderen naar bed.
"Tom ik maak het vanavond ook niet
laat, ik heb al een tijd hoofdpijn en
morgenvroeg wilde ik naar de-dokter,
misschien heeft hij iets voor me."
Gelukkig vroeg hij verder niets en ik
ging na een kopje koffie naar de
slaapkamer. Ik kleedde me uit en fris
te me wat op. Daarna ging ik voor de
spiegel zitten. Met mijn borstel ging
ik door mijn donkere haar en intussen
zag ik dat het oog mij onafgebroken
aanstaarde, alleen maar knipperend
als mijn eigen ogen het deden. Er
straalde bijna een zekere warmte uit
het oog en het werd mij vreemd te
moede.
Opeens besefte ik, dat ik het oog nog
niet met mijn vingers had aangeraakt.
Blijkbaar was ik er zo door geïntri
geerd, dat het niet bij mij was opge
komen om het aan te raken.
Langzaam bracht ik m'n rechterhand
naar de bewuste plek en tastte voor
zichtig. Ik voelde niets bijzonders, al
leen was het erg week op die plaats,
maar een oog voelde ik niet. Toch
kon ik in de spiegel zien, dat ik het
wel aanraakte. Ik besloot het nu met
mijn linkerhand te proberen. Duidelijk
kon ik nu een ooglid voelen en wim
pers. Ik probeerde toen de oogbol aan
te raken, waarop het oog hevig begon
te knipperen. Ook mijn andere twee
knipperden mee, hadden het ook ge
voeld blijkbaar. Een beetje geschokt
bleef ik voor me uit staren. Als dit zo
doorging zouden ze mij binnen twee
maanden naar een kliniek kunnen
brengen. Morgen zou ik direct naar
de dokter gaan, gelijk om acht uur,
niet wachten tot 's middags, hoe eer
der ik het wist, hoe beter. Doodmoe
liet ik me op het bed zakken en sliep
bijna onmiddellijk in.
Die grauwe maandagmorgen zat ik
daar in de wachtkamer.
Zeker vijf mensen waren voor mij aan
de beurt, ondanks het vroege uur.
Ziekte is niet aan tijd gebonden, al
zou het beter uitkomen als het dat
wel was. Toen ik bijna aan de beurt
was, raakte ik in paniek. Stel je voor
dat hij helemaal niets zag!
Onmiddellijk verwierp ik deze gedach
te weer, dat was toch uitgesloten. Na
tuurlijk zag het oog van een medicus
meer dan dat van een ander. Als tante
Loes iets kon zien, dan kon hij het
zeker.
Eindelijk was ik dan aan de beurt.
Lichtelijk aarzelend kwam ik de on-
derzoekkamer binnen. Hij liet me te
genover hem plaats nemen en keek
me toen verwachtingsvol aan. Ik wist
niets te zeggen, maar sperde mijn drie
ogen goed wijd open, als om de aan
dacht erop te vestigen. Tot mijn ont
zetting zag ik dat hij niets bijzonders
zag! Ik voelde me ellendig en terwijl
ik mijn linkerhand naar mijn voorhoofd
bracht, lispelde ik: "Ik heb zo'n last
van hoofdpijn en nekpijn, kunt u even
naar mijn hoofd kijken, het doet zo'n
pijn." Ik kon het niet helpen, maar
plotseling barstte ik in tranen uit.
Waarom in godsnaam zag niemand
iets?
(lees verder volgende pagina)
13
