FUIF IN SAWAHLOENTO
Zo fuifden 40 jaar geleden employé's van de Oembilinmijnen in Sawahloento. Bal-costumé in de sociëteit "Glück
Auf". Onvergetelijke sweet memories voor velen. Waar zijn ze gebleven al die mensen die toen op die avond met elkaar
verantwoordelijk waren voor die uitbundige, zorgeloze vrolijkheid? Het maken van groepsfoto's wordt tegenwoordig
niet meer gedaan, het duidt toch wel op het minder verbonden zijn van mensen onder elkaar. We fuiven niet meer, we
"bouwen een feestje" zoals dat heet en na het feest neemt iedereen z'n steentje weer mee. We ontmoetten elkaar
nauwelijks meer, zelfs niet meer op een foto, zoals hier.
Selamat Tahun Baru goede vrienden uit Sawahloento, waar jullie nu ook zijn, op de herinnering en de vriendschap,
na 40 jaar I
(foto: M. A. Freeth)
ilium««mini
bij neergelegd dat sommigen van ons
nu eenmaal dit hebben. Bij de één is
het letterlijk te zien, bij de ander is
er alleen een vlek waar te nemen en
zit het oog achter de schedel. Er zijn
ook mensen, die een bepaald vermo
gen hebben in hun handen, of mensen
die ver in de toekomst dingen kunnen
zien gebeuren, die nog lang niet in
werkelijkheid aan de orde zijn."
Vertwijfeld keek ik hem aan: "maar
hoe lang zullen we dit moeten dra
gen? Hoe lang heb jij dit al? Ik weet
niet hoe het met jou gesteld is, maar
ik zie afschuwelijke dingen, dingen die
me in de ogen van anderen vreemd
doen reageren. Ik geloof niet dat ik
hiermee verder kan leven, ik zou vol
achterdocht en vrees onderzoeken of
misschien mijn kinderen iets hiervan
vertonen, of ze een zekere aanleg
hebben om ditzelfde verschijnsel in
zich te dragen. Wat moet ik doen om
dit tegen te houden?"
Bijna verzoenend klonk zijn stem: "het
is helemaal niet zo dat dat een van
zelfsprekende zaak is. Dit is een zeld
zaamheid, geen erfenis die automa
tisch wordt overgedragen. Natuurlijk
kan u hiermee leren leven, u moet u
gewoon anders instellen. Ik zal u hel
pen. Wij hebben, eigenlijk door een
toeval, een groepje gevormd. We kun
nen deze eigenschap niet doen ver
dwijnen, maar we kunnen elkaar steu
nen en in ieder geval kunnen we luis
teren naar elkaar en als je in nood
zit, dan is dat al heel wat. Als u mij
uw adres en telefoonnummer geeft,
dan zal ik u een paar nummers geven
van onze groep. Als u er voor voelt,
dan kunt u bij ons groepje komen,
dan zijn we met ons zevenen. We
moeten elkaar steunen, want het valt
niet mee. Ikzelf heb dit bewust vanaf
mijn twaalfde jaar. Het is mogelijk dat
ik het daarvoor ook had, maar dat
heb ik niet werkelijk beseft. Tien jaar
leef ik hier al mee. Ik heb het geluk
gehad soortgenoten te mogen ont
moeten."
Hoe lang we spraken over ons bijzon
der bezit weet ik niet meer, maar ze
ker is dat ik werkelijk gesterkt op
stond na enige tijd. Ik rechtte mijn
schouders en liep met verende pas
sen terug naar de winkel. Ik keerde
me bij de deur om, ik had de klink al
in mijn hand, toen plotseling, bijna
schertsend Marks stem klonk "Lili-
nette wil u zeker niet meer hebben?"
Met een ruk draaide ik me om. "Na
tuurlijk wil ik haar hebben, ze zal voor
mij een teken aan de wand zijn in de
meest letterlijke zin!
Toen ik weer in de straat liep, het
paneeltje onder mijn arm, scheen de
zon en in de stadtuintjes die ik pas
seerde bloeide gouden regen. Een
lijster zong als om dit alles te vervol
maken. Een steen was van mij afge
wenteld en ik kon me open stellen
voor de klanken om mij heen.
Ik had medestanders gevonden, ik
was niet meer exeptioneel! Ik was
gewoon iemand uit een bepaalde
groep mensen. De terugkeer tot de
anonimiteit was er weer.
Met veel geduld zou dit, wat mijn
moeder aan mij had overgedragen,
kunnen worden tot een zegen voor al
degenen die met mij in aanraking zou
den komen, maar ik moest het dan
wel leren spelen, dit spel van engel
bewaarder.
Het gras van de borders en de gazons
was helder groen, veel groener dan
het in tijden was geweest!
P. REGENSBURG
15
