Indonesië kalender 1978
De Beste Jaren Uit Mijn Leven (II)
Een van de eerste voorboden voor
1978 is de uitgave van een Indone
sië kalender door de Uitgeverij Histo
rie te Nijmegen. Een historische kalen
der met voor elke maand schitterende-
afdrukken van penseeltekeningen en
litho's van de tekenaar 0- M. R. Ver-
huell (1787-1860), zee-officier, bioloog
en schrijver, C. W. M. v. d. Velde
(1818-1898) eveneens zee-officier en
tekenaar en Pieter van Oort (1804-
1834) als tekenaar verbonden aan de
Natuurkundige commissie voor Ned.
Indië.
Op het houtvrije, licht-echte papier
komen de prenten prachtig tot hun
recht. De verklarende teksten van Dr.
H. i. de Graaf zijn, zoals we die van
hem gewend zijn, duidelijk en to the
point. De originele afbeeldingen, die
voor deze kalender zijn gebruikt, zijn
te vinden in diverse musea in Neder
land.
Men heeft een goede, artistieke keuze
gemaakt en de uitgever verdient alle
lof voor dit lumineuze idee en de
smaakvolle uitvoering. Een zeer wel
kom geschenk, nu al, lijkt ons.
14,50, porto 1,70.
(Vervolg: "Huize Lebuinus")
smaak worden ingericht. Diverse re
creatieruimten zijn er voorzien van
kleuren-TV. De maaltijden worden ge
bruikt in de gemeenschappelijke eet
zaal of op eigen kamer.
In een rustige uithoek van het gebou
wencomplex bevindt zich de volledig
toegeruste ziekenafdeling voor de
verpleging van meer of minder ern
stige zieken. Een moderne volledig ge
outilleerde centrale keuken comple
teert het geheel. Voor de geestelijke
verzorging kan men gebruik maken
van een fraai ingerichte Kapel-Kerk-
zaal.
Bij de organisatie van het tehuis is
volledig rekening gehouden met de
specifieke wensen van de bejaarde
mens afkomstig uit Indonesië, hetgeen
onder meer zijn weerslag ondervindt
in de maaltijdverstrekking. Zo wordt
er bijvoorbeeld drie tot vier maal per
week gerijsttafeld. Ook in ander op
zicht wordt rekening gehouden met de
leefgewoonten van deze groep van
Nederlanders, die nu eenmaal wat an
ders zijn dan die van andere landge
noten. Een deel van het personeel
spreekt Maleis. Het gezelschap be
jaarden dat zich thans in het tehuis
bevindt is afkomstig uit alle delen van
Indonesië. Mensen afkomstig uit Java
vormen het merendeel. Het is een ge-
meleerd gezelschap met verschillende
geestelijke achtergronden, dat even
wel bijzonder goed bij elkaar past door
de gemeenschappelijke band van het
geboortig of afkomstig zijn uit Indone
sië.
De signatuur van het tehuis is niet
specifiek Katholiek of Hervormd of
Het was het allereerste begin van die
beste jaren. Ik was 23 en totaafalleen
in Indië. Want er was mij een "goeie
baan" beloofd, maar eenmaal op Java
beland was er geen sprake meer van
enige hulp. Ik besloot dus zelf per
soonlijk te solliciteren en koos de
B.P.M. als eerste doel. Zittend in de
electrische tram, die Batavia "rijk"
was, kwam iemand naast mij zitten,
die ik van de boot kende en die mij
vroeg of ik al een betrekking had. Op
mijn ontkennend antwoord vroeg hij
mij mee te gaan naar zijn kantoor en
na daar een aantal vragen te hebben
beantwoord, werd ik aangenomen als
secretaresse. Ik was er zelf verbaasd
over, want ik had geen ondervinding.
Opgelucht ging ik naar de oude dame,
die ik twee weken had geholpen met
de huishouding en vertelde haar dat
ik een betrekking had. "Dan ga je
vanavond maar weg" zei zij.
Ik pakte dus mijn koffer in. Op de
bodem lag een pakje, ik wist dat het
een boek was voor de zuster van een
buurvrouw in Holland, dat ik beloofd
had af te geven.
Dus ging ik die avond naar het Hotel
der Nederlanden, waar zij woonde en
waar ik hartelijk door haar werd ont
vangen. Zij was onthutst, toen zij
hoorde dat ik geen tehuis had op dat
ogenblik. "Wacht even" zei zij, pakte
de telefoon en belde een kennis, die
over een leegstaand paviljoen beschik
te. "Ga er maar meteen heen", raadde
zij mij.
Ik ging op weg. Het paviljoen stond in
een kleine doodlopende zijweg van
Salemba, de Zuiderweg. ifc liep over
de prachtige weg onder de machtige
oude bomen. Aan weerskanten, nau
welijks zichtbaar, de ruime oude hui
zen in hun tuinen. Het verkeer op de
weg, de mensen die mij passeerden,
allen hadden een doel - zij waren hier
"thuis". Ik voelde me een vreemdeling
en een grote beklemmende eenzaam
heid deed me opeens denken: zal ik
teruggaan naar Holland? Ik stond op
eens stil bij dat idee. Vóór mij was een
van die ruime, prachtige huizen; uit de
Gereformeerd te noemen.
Voor de godsdienstbeleving zijn een
tweetal vaste rectores aan het tehuis
verbonden t.w. een Nederlands Her
vormde dominee en een R.K. priester.
De leiding van het instituut is in han
den van een stichtingsbestuur t.w. het
bestuur van de Stichting Bejaarden
zorg St. Lebuinus, welke stichting be
gin 1958 is opgericht onder auspiciën
van 't toenmalige Ministerie van Maat
schappelijk Werk en welke thans nog
innige banden heeft met het huidige
departement van Cultuur, Recreatie
en Maatschappelijk Werk. Een staf van
een 35-tal deskundige personeelsleden
zorgt voor de dagelijkse gang van za
ken. Een medicus, die volledig op de
voorgalerij scheen het licht door de
bomen, de mensen zaten om een tafel
iets te drinken. Er was een sfeer van
rust, van vrede, van ernstige blijheid.
Dat ogenblik besloot ik door te bijten
en na enige minuten lopen vond ik de
Zuiderweg en het opgegeven nummer.
Het kleine huis was donker. Ik klopte
aan de deur, maar er kwam niemand.
Er was wel enig licht achter bij het
huis, maar ik wist dat je niet bij de
achtergalerij mocht aankloppen. Nog
eens kloppengeen gehoor. Wat
nu?
Aan de overkant van het wegje zat
een heer in de open voorgalerij een
krant te lezen. Voorzichtig over het
knarsend grint stappend, mijn hart in
mijn keel kloppend, liep ik tot aan de
trap en zei zacht: "Mag ik wat vra
gen?" De krantlezer vloog uit zijn
stoel en ik vroeg, hoe ik de bewoners
van het buurhuis moest bereiken. Hij
lachte. "Bent u pas in Indië?" vroeg hij
en toen ik dat bevestigde, vertelde hij
mij dat ik de deur moest openen en
dan hard "sepada" moest roepen. Ik
bedankte en ging angstig en onzeker
terug. Mijn sepada moest ik wel her
halen, want het eerste gefluister be
reikte hen niet, maar toen kwam een
jonge vrouw naar voren en werd ik
binnen gehaald. Alles was toen binnen
vijf minuten geregeld, de huur kon on
middellijk ingaan, er stonden enige
meubels, o.a. een bed in het paviljoen
en nadat ik per deleman mijn koffer
had opgehaald, was ik practisch geïn
stalleerd, al was dat wel alleen met het
aller-hoog-nodigste. In Indië komt
(kwam) alles terecht.
A.A.
hoogte is van de specifieke leefge
woonten van mensen afkomstig uit In
donesië heeft als medisch adviseur en
naar behoefte als behandelend arts de
zorg voor het zich lichamelijk welbe
vinden van de bejaarden.
Peter, (15) een opgewekte sportieve
knaap zoekt een gezin waar meerde
re kinderen aanwezig zijn. Door om
standigheden verblijft hij in een inter
naat voor jongens die moeilijk kunnen
leren. Welk hartelijk arbeidersgezin,
woonachtig op bereisbare afstand
van Boxtel belt of schrijft ons?
Pleeggezinnencentrale, Stationsweg
14, Den Bosch. Tel. 073- 13 36 47.
17