P0IRRIE
Wie heeft, wie geeft?
De huidige situatie
Dennnenrust en nu een verzorgings-
of bejaardentehuis, waarop de Wet op
de Bejaardenoorden van toepassing is.
Er is een bewonerscommissie, een
Stichtingsbestuur, verantwoordings
plicht aan Gedeputeerde Staten, in
spectie, enz. Het bijzondere zit hem
dus in de bevolking en het streven is
om zoveel mogelijk aan de wensen
van deze bevolking tegemoet te ko
men. Zo wordt er om de andere dag
Indisch gegeten, de recreatie is sterk
op het vroegere N.O.-Indië gericht
(films, muziekgroepen), de kerkdien
sten in de kapel worden op gezette
tijden verzorgd door tweetalige predi
kanten. Daarnaast krijgt men dan de
verzorging zoals die in andere ver
zorgingstehuizen gebruikelijk is: de
kamers worden schoongehouden, men
krijgt zo nodig persoonlijke verzorging
en verpleging. Iedere bewoner heeft
eigen douche, toilet en een woonka
mer. Iedere kamer heeft de beschik
king over een t.v.-aansluiting, een ei
gen keukentje met kookplaatje voor
de kleine Indische hapjes enz. Voor
echtparen is er een extra slaapkamer.
Bovendien is er in huis een toko, ie
der jaar vindt er een Pasar Malam
plaats, groenteman, kapper, huisarts,
drogist komen iedere week over de
Een klein stukje van toko "Senang Beli".
Hier worden kruidenierswaren, snoepgoed,
Indische etenswaren, dieetartikelen enz.
verkocht. Normaliter zorgen de bewoners
voor de eigen broodmaaltijden; er bestaat
daardoor de vrijheid om maaltijden zelf in
te delen en uit te kiezen.
vloer. Er is een handwerkgroep, een
groep die bezigheidstherapie beoefend
en iedere week doen de bewoners
mee aan de bejaardengymnastiek.
Waarom dit verhaaltje?
We zullen maar eerlijk zijn: we vertel
len u dit niet zomaar. Ons huis is dus
nog steeds door Indische Nederlan
ders bewoond. In de statuten moest
van het ministerie van C.R.M. echter
worden vermeld dat t.z.t bij onvol
doende aanmelding van Indische Ne
derlanders anderen dienden te worden
opgenomen. Uiteraard is het geen
ramp als dit zou gebeuren: we zijn im
mers allemaal Nederlander. Wij heb
ben echter de indruk dat veel mensen
niet weten dat er huizen als het onze
bestaan. Zo staan er ook in Zeiët,
Baarn, Breda, Den-Bosch en Deventer
zulke huizen. Zolang er onder de In-
disch-Nederlandse groep nog poten
tiële kandidaten voor onze huizen be
staan, recruteren we het liefst onze
toekomstige bewoners uit die groep.
Met name voor de echtparen wordt
het in ons huis een beetje problema
tisch, aangezien er öf te weinig In
dische echtparen bestaan, öf men wil
niet opgenomen worden (omdat men
een vrouw heeft die voor de man
zorgt?
Daarom leek het ons zinnig om u een
klein beetje te vertellen over ons huis.
Financiële zaken e.d. komen wel ter
sprake als u zich aanmeldt. U kunt
natuurlijk ook telefonisch of schrifte
lijk om informatie vragen, ofeens
een keertje zomaar komen kijken. Ons
huis ligt in de gemeente Wageningen
in de bossen tussen Renkum en Ben-
nekom. Het adres is: Hartenseweg 50
te Wageningen, tel. 08373-90 02.
Er zijn in Indonesië heel wat mensen
bezig met sociaal werk, dat weet u.
En met sociaal bedoelen we niet al
leen geven, maar ook, op bescheiden
schaal weliswaar, werkverschaffing.
Want in Indonesië wil men niet alleen
ontvangen, men werkt er graag voor,
als er maar werk i s.
Het maken van kleding, borduren en
andere "handige" bezigheden die ty
pisch vrouwlijk zijn, betekent altijd een
bron van inkomsten. Mevr. Saptodewo,
jalan Veteran 50, Bandung, mevr. Ras-
madji-Soerjowinoto, gang Sastra 95/
166A, jl. Ciumbuluit, Bandung, Zr.
Louise in Menado zijn slechts drie van
de ons bekende dames die een een
voudige opleiding, naaiklasje zou je
het kunnen noemen, leiden. En zij die
er wat geleerd hebben, kunnen nu zelf
verdienen. Natuurlijk is er materiaal
nodig. Er is altijd een tekort aan lap
pen, garens (naai-, borduur-, haakga-
rens, wol) garnituren, enz. enz.
Dan nu onze vraag natuurlijk: als u
toch die kast van u aan het opruimen
bent, ach kijkt u even wat u missen
kunt? Spulletjes waar u toch niets
mee doet: textielrestanten, wol, kno
pen, oude ritsen, enfin u ziet maar.
U kunt alles kwijt aan genoemde a-
dressen (pakken van 5 of 10 kilo com
bineren met oude kleren b.v.) of aan
ons, Tong Tong, Prins Mauritslaan 36.
Alles voor Zuster Louise kunt U zen
den aan Mevr. An Kwak, Loevestein-
laan 869, Den Haag. Doen ja?
L.D.
BACK PAY, BAEK PÈH
"Hallo zeg, lang niet gezien! Zeg, ben
je nog naar die manifestatie in het
Congresgebouw geweest voor die
back pay, weet je wel?" Hij houdt me
uitbundiq staande op straat.
'Tuurlijk. Ik moet zelf wel geen back
pay, maar zomaar voor de back up
van de goede zaak," zeg ik.
"He-eh. Soedah, je moet toch iets
doen, ook al maakt het niet uit mis
schien."
"Misschien wel," zeg ik met een zwak
ke poging tot zelfovertuiging.
"Ach, apa boleh boeat, het was toch
wel gezellig met z'n zovelen. Ik heb
heel wat oude kontjo's ontmoet, lui die
ik in geen jaren meer gezien heb en
ook nooit zou hebben teruggezien, als
die bijeenkomst er niet was geweest."
"Ja, het was wel gezellig," beaam ik.
En kan me op datzelfde ogenblik wel
voor m'n kop slaan. Daar staan we
als oude Indo's te praten over gezel
ligheid, terwijl het om een massaal
protest gaat tegen een ten hemel
schreiend onrecht, duizenden aange
daan. We maken geen relletjes, we
gijzelen niet, we gooien geen rook
bommen naar het Binnenhof. We hu
ren de grootste zaal van het Congres
gebouw, we kleden ons keurig aan
en maken er een reünie van. Een reü
nie van gedeelde smart. Een verras
sende ontmoeting met oude sobats.
Wie zal ooit iets van ons begrijpen?
Zo zijn wij. Gelukkig maar. Back pay?
Baek pèhl
L.
Het past de wijze alle middelen eerder
te baat te nemen dan de wapenen.
Terentius.
27
