DRUPPELS SPATTEN OVERAL
Bandung
wiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiminiinIIIIIIIIIIIIIMinnuiiiiiiiiiiiiiiiniminimmminiminiinniiiiin
Corrie Saptodewo, altijd in actie voor 4 ,1A' -"nm
nieuwe ideeën. Het vullen van de manden met kleding Hoe druk het werd bij de
iniiiinnniniiniiiiiiiiiiiiiiiiliiininiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiniinnniiiiiil(iiiiiiiiiiiiiiinnii#iiinnnillÉ)i!iiiiiiiiiiiiiiiiiiiinnniiiiiiiiiiiiiiiiiiipiiiiiiiiiiiiiiiiiiin iiiiiiiiiiiiii
en we hebben bovendien van kenissen
van de Rotary ook nog wat bij ge
vraagd. Toen hadden we zoveel dat
we er een klerenmarkt van konden
houden. We prijsden alles heel goed
koop, b.v. 3 kinderkleertjes voor Rp.
100,(60 cent), een overhemd voor
Rp. 150,een damesjapon voor Rp.
500,een sarong voor Rp. 150,
enz. Elk kledingstuk kreeg een prijsje
opgenaaid en alles werd in grote
manden (die ze gewoonlijk gebrui
ken voor vechthanen) gestopt of op
rekken gelegd.
We hadden afgesproken Zondag 9 uur
te beginnen met de verkoop om om
12 uur klaar te zijn. leder persoon
mocht alleen 3 stukken kopen, anders
zou er misschien niet genoeg zijn. Nu,
het liep storm hoor! Om kwart over
10 waren we uitverkocht! Het was
links binnenkomen en kleren uitkiezen
en rechts betalen. Ik was zo bingung
want ik kan niet zo goed tellen. Ge
lukkig kreeg ik hulp van een goede
vriendin die onder alle drukte even
kalm bleef."
Iets goeds te kunnen kopen voor een
bedrag dat je je veroorloven kunt, is
eigenlijk nog prettiger dan iets zomaar
krijgen. Al die koopsters en kopers
zullen hetzelfde gevoel hebben als wij,
wanneer we van een geslaagde uit
verkoop thuiskomen. Alleen: een
koopje bemachtigen is voor ons zuiver
sport, voor de mensen in Bandung
was het noodzaak.
Maar nu weet u hoeveel goeds u doet
met uw kledingpakketten, met al uw
bijdragen aan GIKI, HALIN en niet te
vergeten onze Bruine Bus, waaruit
wij de hoge portokosten van de
pakketten kunnen betalen, maar daar
naast ook velen financieel steunen.
Millioenen hebben we niet weg te ge
ven, maar als we een vergelijking met
druppels willen maken, laten het dan
de druppels van de waterval zijn, die
overal spatten om alle bloempjes te
besproeien, ook het kléiéiéiéiéinste.
Eigenlijk weten we het allemaal wel,
maar af en toe doet het toch wel goed
te lezen en te zien hoe er in Indone-
I sië, mede dank zij onze steun goed
gedaan kan worden.
Voor bovenstaande foto's laat ik
Mevr. Saptodewo (foto) maar zelf aan
het woord. Uit de brief die ik net van
haar ontving:
j "Je hebt hier in Bandung ook een be-
jaardentehuis voor vrouwen. Er zijn
45 oudjes en 10 personen die voor
hen zorgen. Kassian, je hebt er bij
die al zo oud en ziekelijk zijn, dat ze
niet eens meer kunnen opstaan. Wij
hebben hen voor de Lebaran ieder
j een kain gegeven kabaja Rp.
1000,Ze waren er zo blij mee! Je
raadt nooit hoe we aan het geld kwa
men. O.a. ook via Tong Tong. We
kregen zoveel pakketten met kleding
er heerste niet de stemming van sober
verdriet van de sterfgevallen die ik
toen al meegemaakt had. De bezoe
kers liepen opgewonden op en neer,
ontsteltenis hing in de lucht, er werd
hartstochtelijk gefluisterd, met een
oog naar mevrouw Kuipers.
Natuurlijk werd mij toen niets verteld,-
maar daarom beklemde het onbegrij
pelijke gedrag van de volwassenen
mij des te meer. Het geheimzinnige
wegslippen in de dood van een nog
jonge man die ik maar net een paar
keer vluchtig had gezien, de opschud
ding waar ik niet eens uitleg van
mocht vragen hoewel de opwinding in
de lucht zat, is me bijgebleven als
het andere gezicht van de dood, het
onverbiddelijk mysterie van de over
gang. In mijn herinnering, al was 't
misschien niet in werkelijkheid, was 't
een duistere dag, bezwaard door va
ge, schrikwekkende voorgevoelens.
"Tjelaka", zou ik gedacht hebben als
ik wat ouder was geweest. Maar om
dat ik een kind was gooide ik de
schuld maar op de arme Djogodölók -
die was vast in een kwade stemming
geweest en had zich gewroken op de
eerste beste inwoner van het dichtst
bijzijnde huisDat maakte ik ten
minste een ontzet buurkind wijs, de
volgende dag toen ik me toch op een
of andere wijze moest ontlasten van
de opgedane indrukken.
De ware omstandigheden van dit sterf
geval zijn nooit aan 't licht gebracht.
Toen ik er veel later mijn ouders naar
vroeg, vertelden zij mij dat het zelf
moord geweest kon zijn - wat waar
schijnlijk de officiële doktersverkla
ring geweest moet zijn. Maar het was
bekend dat haarfijne bamboevezels in
de maag van de dode gevonden was.
Er werd algemeen aangenomen dat
dat het werk was geweest van een
jaloerse vriendin, die overigens aan
iedereen bekend was. Maar werkelijk
bewijs van schuld kon niet vastgesteld
worden.
Het laatste wat ik me van mevrouw
Kuipers herinner was dat ze midden
in haar wanhopige droefheid mij op
de trap zag zitten en in 't algemeen
zei: "Ach, geef dat kind toch een
koekje, ze ziet er zo zielig uit."
Ik moet toen ergens in slaap gevallen
zijn want ik werd wakker in de auto,
op de terugweg. Ik heb mevrouw Kui
pers nooit meer teruggezien en de
Djogodölók, die immers in toorn ge
dood had, heb ik die dag zekér niet
bezocht.
Greet Gaudreah-v. Alphen de Veer
12
