Onomwonden, eerlijk als ze is, had ze het er met Tjalie vaak over
gehad: haar gebrek aan gebondenheid met Indië, ondanks haar ge
boren en getogen zijn in dat land, ondanks de goede jaren. Ze voelde
zich in Nederland meer thuis, meer "eigen". Herinneringen deden haar
niets. Onbegrijpelijk voor Hetty Eichholtz dat haar vader bijna uitslui
tend op de herinnering aan zijn tweede vaderland teerde. Haar trouwe
abonnee-schap op Tong-Tong was gebaseerd op de genegenheid voor
alle vrienden die ze daar gehad heeft eri die ze in het blad terugvond.
Maar meer was er voor Hetty niet bij.
Toen ze dus vertelde dat ze Indonesië terug ging zien, verbaasde me
dat. Waarom, waarvoor? Nu zou er toch helemaal niets meer te vinden
zijn voor haar, met alle jeugdvrienden, familie weg? Ze wilde zelf zien,
voelen hoe nu de verhouding zou zijn, na 27 jaar weg te zijn geweest
van het land waar de tropenzon geen warmte in haar hart had kunnen
brengen. Hoe dit weerzien geworden is, leest u in het ondervolgende
relaas. Een hoogst persoonlijke ervaring, waar ze zonder terughoudend
heid over vertelt.
L.D.
V.V.V., heeft genoeg kamers, die non
stop bezet zijn. En Harni weet alles,
regelt alles, wat een mens maar zou
willen. Zij bracht me met heel veel
Indonesiërs in contact. Door haar toe
doen leerde ik in Tulungagung de heer
en mevrouw Soerojo kennen, op de
Jalan Kenanga 40. Dit gastvrije echt
paar wilde me te logeren houden; ik
kon een trip maken naar de Baai van
Popoh (sweet memories) kortom:
niets zou hun te veel geweest zijn. Zij
kenden nog veel namen van "suiker
mensen" uit die buurt.
Mijn dochter Gerda en mijn andere
reisgenoten waren 2 dagen de gasten
van de heer en mevrouw Mustajab op
"Kali Baru" bij Djember. De heer Mus
tajab stelde hun in de gelegenheid om
enkele ondernemingen aldaar te be
zichtigen, wat een fantastische tocht
schijnt geweest te zijn.
En last but not least: In Sufabaia had
ik het charmante, oergezellige echt
paar Solaiman op de Jalan Sumbawa
7. "So - en - Co" (Solaiman en echt
genote) staan letterlijk voor iederéén
klaar. De heer Solaiman heeft een
privé reisorganisatie, organiseert lo
gies, tripsoveral en op alle plaat
sen in Oost-Java. De familie heeft een
tweede huis in de satellietstad van
Surabaia bij Wonokromo, waar ze me
heen brachten en op een zalige rijst
tafel tracteerden. (Zelden zag ik in
een huis zoveel Delfts blauw als in dat
van het echtpaar Solaiman!)
Een volgende keer neem ik zeker voor
Surabaia een volle week de tijd, ook
omdat ik me verheug op een weerzien
met "So - en - Co". Hij is ook ver
tegenwoordiger van de Stichting O-
verzeese Contacten, waarvan de boe
kingen, althans in die julimaand, nogal
eens in het honderd liepen.
Het is me onmogelijk, om "alles" op
te schrijven. Ik heb héél veel informa
tie opgedaan, urenlange gesprekken
met Indonesische vrienden gehad. Ook
veel gehoord over de armoede en de
problemen, waarmee Indonesië te wor
stelen heeft. Maar ik heb Indonesië
en de Indonesiërs teruggezien, als
een "happier and wiser country and
people".
iliiHlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII1UIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII
De heer en mevrouw Solaiman (So en Co!),
mijn fantastische gastheer en gastvrouw in
Surabaya. (Foto: H.E.)
13
